Page 282
ਆਪੇ ਆਪਿ ਸਗਲ ਮਹਿ ਆਪਿ ॥
ସବୁ କିଛି ସେ ନିଜେ ନିଜ ଠାରେ ହିଁ ଅଛନ୍ତି। ସବୁ ଜୀବରେ କେବଳ ନିଜେ ହିଁ ଅଛନ୍ତି
ਅਨਿਕ ਜੁਗਤਿ ਰਚਿ ਥਾਪਿ ਉਥਾਪਿ ॥
ଅନେକ ଢଙ୍ଗରେ (ଜଗତକୁ) ବନାଇ ବନାଇ ବିନାଶ ମଧ୍ୟ କରିଦିଅନ୍ତି।
ਅਬਿਨਾਸੀ ਨਾਹੀ ਕਿਛੁ ਖੰਡ ॥
ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ଅବିନାଶୀ ଅଟନ୍ତି; ତାଙ୍କରି କିଛି ନାଶ ହୁଏ ନାହିଁ
ਧਾਰਣ ਧਾਰਿ ਰਹਿਓ ਬ੍ਰਹਮੰਡ ॥
ସେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡକୁ ସାହାରା ଦେଉଛନ୍ତି।
ਅਲਖ ਅਭੇਵ ਪੁਰਖ ਪਰਤਾਪ ॥
ଏହି ବ୍ୟାପକ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ତେଜ-ପ୍ରତାପର ଭେଦ ପାଇପାରିବା ନାହିଁ
ਆਪਿ ਜਪਾਏ ਤ ਨਾਨਕ ਜਾਪ ॥੬॥
ହେ ନାନକ! ଯଦି ସେ ସ୍ଵୟଂ ନିଜର ଜପ କରାନ୍ତି ତାହାହେଲେ ହିଁ ଜୀବ ଜପ କରେ।॥6॥
ਜਿਨ ਪ੍ਰਭੁ ਜਾਤਾ ਸੁ ਸੋਭਾਵੰਤ ॥
ଯେଉଁ ଲୋକମାନେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଚିହ୍ନିଛନ୍ତି, ସେମାନେ ଶୋଭାବାନ ହୋଇଛନ୍ତି;
ਸਗਲ ਸੰਸਾਰੁ ਉਧਰੈ ਤਿਨ ਮੰਤ ॥
ସାରା ଜଗତ ତାଙ୍କରି ଉପଦେଶରେ ବଞ୍ଚେ।
ਪ੍ਰਭ ਕੇ ਸੇਵਕ ਸਗਲ ਉਧਾਰਨ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବକ ସମସ୍ତଙ୍କ କଲ୍ୟାଣ କରିଥାନ୍ତି।
ਪ੍ਰਭ ਕੇ ਸੇਵਕ ਦੂਖ ਬਿਸਾਰਨ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବକଙ୍କ ସଂଗତି ଦ୍ଵାରା ଦୁଃଖ ଭୁଲିଯାଏ।
ਆਪੇ ਮੇਲਿ ਲਏ ਕਿਰਪਾਲ ॥
କୃପାଳୁ ପ୍ରଭୁ ନିଜେ (ନିଜ ସାଥିରେ) ଲୀନ କରିଦିଅନ୍ତି
ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਜਪਿ ਭਏ ਨਿਹਾਲ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦର ଜପ କରି ସେ କୃତାର୍ଥ ହୋଇଯାଏ।
ਉਨ ਕੀ ਸੇਵਾ ਸੋਈ ਲਾਗੈ ॥
ସେହି ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ସେହି (ସେବକଙ୍କ) ସେବାରେ ଲାଗିଥାଏ
ਜਿਸ ਨੋ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਹਿ ਬਡਭਾਗੈ ॥
ଯେଉଁ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଉପରେ ,(ହେ ପ୍ରଭୁ!) ତୁମେ ନିଜେ କୃପା କର
ਨਾਮੁ ਜਪਤ ਪਾਵਹਿ ਬਿਸ੍ਰਾਮੁ ॥
ଯିଏ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ଜପ କରିଥାଏ, ସେ ସୁଖ ପାଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਤਿਨ ਪੁਰਖ ਕਉ ਊਤਮ ਕਰਿ ਮਾਨੁ ॥੭॥
ହେ ନାନକ! ସେହି ଲୋକଙ୍କୁ ବହୁତ ଉଚ୍ଚ ଲୋକ ଭାବ।॥7॥
ਜੋ ਕਿਛੁ ਕਰੈ ਸੁ ਪ੍ਰਭ ਕੈ ਰੰਗਿ ॥
ସେ ଯାହା କିଛି କରେ, ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଇଚ୍ଛାରେ କରେ
ਸਦਾ ਸਦਾ ਬਸੈ ਹਰਿ ਸੰਗਿ ॥
ସେ ସର୍ବଦା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସାଥିରେ ରହିଥାଏ।
ਸਹਜ ਸੁਭਾਇ ਹੋਵੈ ਸੋ ਹੋਇ ॥
ଯାହା କିଛି ହୋଇଥାଏ, ସେ ସହଜାତ ସ୍ଵଭାବରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ।
ਕਰਣੈਹਾਰੁ ਪਛਾਣੈ ਸੋਇ ॥
ସେ ସେହି ସୃଜନହାର ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଚିହ୍ନି ଥାଏ।
ਪ੍ਰਭ ਕਾ ਕੀਆ ਜਨ ਮੀਠ ਲਗਾਨਾ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ) ସେବକଙ୍କୁ ପ୍ରଭୁ କରିଥିବା କାମ ମିଠା ଲାଗେ
ਜੈਸਾ ਸਾ ਤੈਸਾ ਦ੍ਰਿਸਟਾਨਾ ॥
ପ୍ରଭୁ ଯେପରି ( ସର୍ବ-ବ୍ୟାପକ ) ଅଟନ୍ତି ସେପରି ହିଁ ତାଙ୍କୁ ନଜର ଆସେ।
ਜਿਸ ਤੇ ਉਪਜੇ ਤਿਸੁ ਮਾਹਿ ਸਮਾਏ ॥
ଯେଉଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରୁ ସେହି ସେବକ ଜନ୍ମ ହୋଇଛନ୍ତି, ତାଙ୍କ ସହିତ ଲୀନ ହୁଅନ୍ତି
ਓਇ ਸੁਖ ਨਿਧਾਨ ਉਨਹੂ ਬਨਿ ਆਏ ॥
ସୁଖର ଖଜଣା ହୋଇଯାଏ ଆଉ ଏହି ମର୍ଯ୍ୟାଦା ପାଇଁ ସିଏ ହିଁ ଯୋଗ୍ୟ ଅଟେ।
ਆਪਸ ਕਉ ਆਪਿ ਦੀਨੋ ਮਾਨੁ ॥
ନିଜ ସେବକଙ୍କୁ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଶୋଭା ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਭ ਜਨੁ ਏਕੋ ਜਾਨੁ ॥੮॥੧੪॥
ହେ ନାନକ! ପ୍ରଭୁ ଓ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବକଙ୍କୁ ଏକ ରୂପ ଭାବ ॥8॥14॥
ਸਲੋਕੁ ॥
ଶ୍ଳୋକ॥
ਸਰਬ ਕਲਾ ਭਰਪੂਰ ਪ੍ਰਭ ਬਿਰਥਾ ਜਾਨਨਹਾਰ ॥
ପ୍ରଭୁ ସର୍ବକଳା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ଆମର ଦୁଃଖକୁ ଜାଣିଥାନ୍ତି।
ਜਾ ਕੈ ਸਿਮਰਨਿ ਉਧਰੀਐ ਨਾਨਕ ਤਿਸੁ ਬਲਿਹਾਰ ॥੧॥
ଯାହାର (ଏପରି ପ୍ରଭୁଙ୍କ) ସ୍ମରଣ କଲେ (ବିକାର ଠାରୁ ) ବଞ୍ଚିପାରିବା, ତାହାକୁ ସମର୍ପିତ ଯିବି ॥1॥
ਅਸਟਪਦੀ ॥
ଅଷ୍ଟପଦୀ॥
ਟੂਟੀ ਗਾਢਨਹਾਰ ਗੋੁਪਾਲ ॥
ଜଗତ ପାଲକ ଗୋପାଳ ଭାଙ୍ଗିଥିବାକୁ ଯୋଡିଥାନ୍ତି।
ਸਰਬ ਜੀਆ ਆਪੇ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସମସ୍ତ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ପାଳନ ପୋଷଣ କରିଥାନ୍ତି।
ਸਗਲ ਕੀ ਚਿੰਤਾ ਜਿਸੁ ਮਨ ਮਾਹਿ
ଯାହାର ମନରେ ସବୁଙ୍କ ଚିନ୍ତା ଥାଏ,
ਤਿਸ ਤੇ ਬਿਰਥਾ ਕੋਈ ਨਾਹਿ ॥
ତାହାଙ୍କ ଠାରୁ କେହି ମଧ୍ୟ ଖାଲି ହାତରେ ଫେରନ୍ତି ନାହିଁ।
ਰੇ ਮਨ ਮੇਰੇ ਸਦਾ ਹਰਿ ਜਾਪਿ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ସଦା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଜପ କର।
ਅਬਿਨਾਸੀ ਪ੍ਰਭੁ ਆਪੇ ਆਪਿ ॥
ଅନଶ୍ଵର ପ୍ରଭୁ ସବୁ କିଛି ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଅଟନ୍ତି।
ਆਪਨ ਕੀਆ ਕਛੂ ਨ ਹੋਇ ॥
ପ୍ରାଣୀ ନିଜେ କରିଲେ କିଛି ହୋଇପାରେ ନାହିଁ,
ਜੇ ਸਉ ਪ੍ਰਾਨੀ ਲੋਚੈ ਕੋਇ ॥
ସେ ସହସ୍ର ଥର ତାହାର ଇଚ୍ଛା କରୁ।
ਤਿਸੁ ਬਿਨੁ ਨਾਹੀ ਤੇਰੈ ਕਿਛੁ ਕਾਮ ॥
ତାହାଙ୍କ ଅତିରିକ୍ତ କିଛି ମଧ୍ୟ ତୋର କାମକୁ ନାହିଁ।
ਗਤਿ ਨਾਨਕ ਜਪਿ ਏਕ ਹਰਿ ਨਾਮ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ଏକ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ଜପ କର, ତାହାହେଲେ ଗତି ହେବ ॥1॥
ਰੂਪਵੰਤੁ ਹੋਇ ਨਾਹੀ ਮੋਹੈ ॥
ଯଦି ପ୍ରାଣୀ ଅତି ସୁନ୍ଦର ହୋଇଥାଏ, ତାହାହେଲେ ନିଜେ ଅନ୍ୟକୁ ମୋହିତ କରିପାରେ ନାହିଁ।
ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਜੋਤਿ ਸਗਲ ਘਟ ਸੋਹੈ ॥
ସାରା ଶରୀରରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ହିଁ ଜ୍ୟୋତି ସୁଶୋଭିତ ଥାଏ।
ਧਨਵੰਤਾ ਹੋਇ ਕਿਆ ਕੋ ਗਰਬੈ ॥
ଧନବାନ ହୋଇ କଣ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ଅହଂକାର କରେ
ਜਾ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਤਿਸ ਕਾ ਦੀਆ ਦਰਬੈ ॥
ଯେତେବେଳେ ସମସ୍ତ ଧନ ସେ ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି।
ਅਤਿ ਸੂਰਾ ਜੇ ਕੋਊ ਕਹਾਵੈ ॥
ଯଦି କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ (ନିଜକୁ ନିଜେ) ବଡ ବୀର କହେ
ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਕਲਾ ਬਿਨਾ ਕਹ ਧਾਵੈ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସାମର୍ଥ୍ୟ ବିନା ସେ କେଉଁଠାକୁ ଦୌଡି ପାରିବ?
ਜੇ ਕੋ ਹੋਇ ਬਹੈ ਦਾਤਾਰੁ ॥
ଯଦି କୌଣସି ପୁରୁଷ ଦାନୀ ବନିଯାଏ,
ਤਿਸੁ ਦੇਨਹਾਰੁ ਜਾਨੈ ਗਾਵਾਰੁ ॥
ଯଦି କୌଣସି ପୁରୁଷ ଦାନୀ ବନିଯାଏ,
ਜਿਸੁ ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਤੂਟੈ ਹਉ ਰੋਗੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଯାହାର ଅହଙ୍କାରର ରୋଗ ଦୂର ହୋଇଯାଏ,
ਨਾਨਕ ਸੋ ਜਨੁ ਸਦਾ ਅਰੋਗੁ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ସେହି ମନୁଷ୍ୟ ସର୍ବଦା ସୁସ୍ଥ ଅଟେ॥2॥
ਜਿਉ ਮੰਦਰ ਕਉ ਥਾਮੈ ਥੰਮਨੁ ॥
ଯେପରି ମନ୍ଦିରକୁ ଏକ ସ୍ତମ୍ଭ ସାହାରା ଦେଇଥାଏ,
ਤਿਉ ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਮਨਹਿ ਅਸਥੰਮਨੁ ॥
ସେପରି ହିଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ମନକୁ ସାହାରା ଦେଇଥାଏ।
ਜਿਉ ਪਾਖਾਣੁ ਨਾਵ ਚੜਿ ਤਰੈ ॥
ଯେପରି ପଥର ନଉକାରେ ଚଢି (ନଦୀ ଆଦି) ପାର ହୁଏ
ਪ੍ਰਾਣੀ ਗੁਰ ਚਰਣ ਲਗਤੁ ਨਿਸਤਰੈ ॥
ସେମିତି ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣରେ ଲାଗିଥିବା ମନୁଷ୍ୟ (ସଂସାର ସମୁଦ୍ରରେ) ପାରି ହୁଏ।
ਜਿਉ ਅੰਧਕਾਰ ਦੀਪਕ ਪਰਗਾਸੁ ॥
ଯେପରି ଦୀପ ଅନ୍ଧକାର (ଦୂର କରି) ଆଲୋକିତ କରେ
ਗੁਰ ਦਰਸਨੁ ਦੇਖਿ ਮਨਿ ਹੋਇ ਬਿਗਾਸੁ ॥
ସେପରି ହିଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରି ମନରେ ଆନନ୍ଦ ଖେଳିଯାଏ
ਜਿਉ ਮਹਾ ਉਦਿਆਨ ਮਹਿ ਮਾਰਗੁ ਪਾਵੈ ॥
ଯେପରି କୌଣସି ଘନ ଜଙ୍ଗଲରେ (ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇ) ରାସ୍ତା ମିଳିଯାଏ
ਤਿਉ ਸਾਧੂ ਸੰਗਿ ਮਿਲਿ ਜੋਤਿ ਪ੍ਰਗਟਾਵੈ ॥
ସେପରି ହିଁ ସାଧୁଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ବସି (ଅକାଳ-ପୁରୁଷଙ୍କ) ଜ୍ୟୋତି (ମନୁଷ୍ୟ ଭିତରେ) ପ୍ରକଟ ହୁଏ।
ਤਿਨ ਸੰਤਨ ਕੀ ਬਾਛਉ ਧੂਰਿ ॥
ମୁଁ ସେହି ସନ୍ଥଙ୍କ ଚରଣର ଧୁଳି ମାଗୁଛି
ਨਾਨਕ ਕੀ ਹਰਿ ਲੋਚਾ ਪੂਰਿ ॥੩॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ନାନକଙ୍କ ଏହି ଇଚ୍ଛା ପୂରଣ କର
ਮਨ ਮੂਰਖ ਕਾਹੇ ਬਿਲਲਾਈਐ ॥
ହେ ମୂର୍ଖ ମନ! (ଦୁଃଖ ମିଳିବା ପରେ) କାହିଁକି ବିଳାପ କରୁଅଛ?