Page 247
ਮਾਇਆ ਬੰਧਨ ਟਿਕੈ ਨਾਹੀ ਖਿਨੁ ਖਿਨੁ ਦੁਖੁ ਸੰਤਾਏ ॥
ମାୟାର ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ରହିଥିବା ମନ ସ୍ଥିର ରହେ ନାହିଁ, ପ୍ରତି କ୍ଷଣରେ ସେ ପୀଡା ପାଉଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਮਾਇਆ ਕਾ ਦੁਖੁ ਤਦੇ ਚੂਕੈ ਜਾ ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਚਿਤੁ ਲਾਏ ॥੩॥
ହେ ନାନକ! ସାଂସାରିକ ଭ୍ରମର ଦୁଃଖ ଦୂର ହୁଏ ଯେତେବେଳେ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ସହିତ ନିଜ ମନକୁ ମିଶ୍ରଣ କରେ ॥3॥
ਮਨਮੁਖ ਮੁਗਧ ਗਾਵਾਰੁ ਪਿਰਾ ਜੀਉ ਸਬਦੁ ਮਨਿ ਨ ਵਸਾਏ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ ମନ! ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ପ୍ରାଣୀମାନେ ମୂର୍ଖ ଏବଂ ଅସ୍ପଷ୍ଟ | ତୁମେ ହୃଦୟରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ରଖୁ ନାହଁ ।
ਮਾਇਆ ਕਾ ਭ੍ਰਮੁ ਅੰਧੁ ਪਿਰਾ ਜੀਉ ਹਰਿ ਮਾਰਗੁ ਕਿਉ ਪਾਏ ॥
ମାୟାର ଭ୍ରମ ଯୋଗୁଁ ତୁମେ ଅନ୍ଧ ହୋଇଯାଇଛ (ଜ୍ଞାନ ଠାରୁ) | ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ ମନ! ତୁମ୍ଭେ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ପଥକିପରି ପାଇପାରିବ?
ਕਿਉ ਮਾਰਗੁ ਪਾਏ ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰ ਭਾਏ ਮਨਮੁਖਿ ਆਪੁ ਗਣਾਏ ॥
ସତଗୁରୁ ଏହାକୁ ପସନ୍ଦ ନକଲେ ତୁମେ କିପରି ରାସ୍ତା ଖୋଜି ପାରିବ? ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ତାହାର ଅହଂକାର ପ୍ରକାଶ କରିଥାଏ।
ਹਰਿ ਕੇ ਚਾਕਰ ਸਦਾ ਸੁਹੇਲੇ ਗੁਰ ਚਰਣੀ ਚਿਤੁ ਲਾਏ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବକ ଭକ୍ତ ସର୍ବଦା ସୁଖୀ ଥାଆନ୍ତି, ସେ ନିଜ ମନକୁ ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣରେ ଲଗାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਜਿਸ ਨੋ ਹਰਿ ਜੀਉ ਕਰੇ ਕਿਰਪਾ ਸਦਾ ਹਰਿ ਕੇ ਗੁਣ ਗਾਏ ॥
ଇଶ୍ଵର ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଉପରେ ନିଜର କୃପା କରିଥାନ୍ତି, ସେ ସର୍ବଦା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣ ସ୍ତୁତି କରିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਰਤਨੁ ਜਗਿ ਲਾਹਾ ਗੁਰਮੁਖਿ ਆਪਿ ਬੁਝਾਏ ॥੪॥੫॥੭॥
ହେ ନାନକ! ଏହି ଦୁନିଆରେ କେବଳ ନାମର ରତ୍ନଭଣ୍ଡାର ଲାଭଦାୟକ ଅଟେ | ପ୍ରଭୁ ନିଜେ ଗୁରୁମୁଖମାନଙ୍କୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦିଅନ୍ତି ॥4॥5॥7॥
ਰਾਗੁ ਗਉੜੀ ਛੰਤ ਮਹਲਾ ੫
ରାଗ ଗଉଡି ଛନ୍ତ ମହଲା 5 ॥
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପାଇହୁଏ।
ਮੇਰੈ ਮਨਿ ਬੈਰਾਗੁ ਭਇਆ ਜੀਉ ਕਿਉ ਦੇਖਾ ਪ੍ਰਭ ਦਾਤੇ ॥
ମୋର ମନରେ ବୈରାଗ୍ୟ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଯାଇଛି, ମୁଁ କିପରି ନିଜ ଦାତା ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରିପାରିବି
ਮੇਰੇ ਮੀਤ ਸਖਾ ਹਰਿ ਜੀਉ ਗੁਰ ਪੁਰਖ ਬਿਧਾਤੇ ॥
ପୂଜ୍ୟ ପରମେଶ୍ଵର, ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ବିଧାତା ହିଁ ମୋର ମିତ୍ର ଏବଂ ସଖା ଅଟନ୍ତି।
ਪੁਰਖੋ ਬਿਧਾਤਾ ਏਕੁ ਸ੍ਰੀਧਰੁ ਕਿਉ ਮਿਲਹ ਤੁਝੈ ਉਡੀਣੀਆ ॥
ହେ ଭାଗ୍ୟ ବିଧାତା! ହେ ଶ୍ରୀଧର! ମୁଁ, ବ୍ୟାକୁଳ, ତୋତେ କିପରି ମିଶିପାରିବି?
ਕਰ ਕਰਹਿ ਸੇਵਾ ਸੀਸੁ ਚਰਣੀ ਮਨਿ ਆਸ ਦਰਸ ਨਿਮਾਣੀਆ ॥
ହେ ଭଗବାନ ! ମୋର ହାତ ତୁମର ସେବା ଏବଂ ଭକ୍ତି କରେ। ମୋର ପାଦ ତୁମର ପାଦତଳେ ଏବଂ ମୋରନମ୍ର ମନରେ ତୁମର ଦର୍ଶନ ପାଇଁ ଏକ ଇଚ୍ଛା ଅଛି |
ਸਾਸਿ ਸਾਸਿ ਨ ਘੜੀ ਵਿਸਰੈ ਪਲੁ ਮੂਰਤੁ ਦਿਨੁ ਰਾਤੇ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ପ୍ରତି ଶ୍ଵାସ ଏବଂ ଏକ ଘଡି ପାଇଁ ମୁଁ ତୁମକୁ ଭୁଲି ନାହିଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ମୁହୂର୍ତ୍ତ, କ୍ଷଣ ଏବଂ ଦିନରାତି ମୁଁ ତୁମକୁ ମନେ ପକାଉଛି |
ਨਾਨਕ ਸਾਰਿੰਗ ਜਿਉ ਪਿਆਸੇ ਕਿਉ ਮਿਲੀਐ ਪ੍ਰਭ ਦਾਤੇ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ହେ ଦାତା ପ୍ରଭୁ! ଆମେ ଚାତକ ଭଳି ତୃଷ୍ଣାର୍ତ୍ତ ଅଟୁ, ତୁମ ସହିତ କିପରି ମିଶିପାରିବୁ? ॥1॥
ਇਕ ਬਿਨਉ ਕਰਉ ਜੀਉ ਸੁਣਿ ਕੰਤ ਪਿਆਰੇ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟା ପ୍ରାଣନାଥ! ମୁଁ ଏକ ବିନତି କରେ, ଏହାକୁ ଶୁଣ।
ਮੇਰਾ ਮਨੁ ਤਨੁ ਮੋਹਿ ਲੀਆ ਜੀਉ ਦੇਖਿ ਚਲਤ ਤੁਮਾਰੇ ॥
ତୋହର ଅଦ୍ଭୁତ ଲୀଳା ଦେଖି ମୋର ମନ ଏବଂ ତନ ମୁଗ୍ଧ ହୋଇଯାଇଛି, ତୋହର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଲୀଳା ଦେଖି ମୁଁ ମୁଗ୍ଧ ହୋଇଯାଇଛି।
ਚਲਤਾ ਤੁਮਾਰੇ ਦੇਖਿ ਮੋਹੀ ਉਦਾਸ ਧਨ ਕਿਉ ਧੀਰਏ ॥
କିନ୍ତୁ, ମୁଁ ତୋର (ଲୀଳା ଦ୍ଵାରା) ଉଦାସ ହୋଇଯାଇଛି, (ତୋର ମିଳନ ବିନା) ମୋତେ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ମିଳେନାହିଁ।
ਗੁਣਵੰਤ ਨਾਹ ਦਇਆਲੁ ਬਾਲਾ ਸਰਬ ਗੁਣ ਭਰਪੂਰਏ ॥
ହେ ଗୁଣର ସ୍ଵାମୀ! ତୁ ବଡ ଦୟାଳୁ, ଯୌବନ ସମ୍ପର୍ଣ୍ଣ ଏବଂ ସମସ୍ତ ଗୁଣରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟୁ।
ਪਿਰ ਦੋਸੁ ਨਾਹੀ ਸੁਖਹ ਦਾਤੇ ਹਉ ਵਿਛੁੜੀ ਬੁਰਿਆਰੇ ॥
ସେ ସୁଖଦାତା! ତୁ ଦୋଷ ରହିତ ଅଟୁ, ନିଜ ପାପ ଯୋଗୁଁ ତୋ’ ଠାରୁ ବିଚ୍ଛେଦ ହୋଇଯାଇଛି
ਬਿਨਵੰਤਿ ਨਾਨਕ ਦਇਆ ਧਾਰਹੁ ਘਰਿ ਆਵਹੁ ਨਾਹ ਪਿਆਰੇ ॥੨॥
ନାନକ ବିନତି କରନ୍ତି, ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ ପତି! ଦୟା କର ଆଉ ମୋ’ ହୃଦୟ ଘରକୁ ଆସ ॥2॥
ਹਉ ਮਨੁ ਅਰਪੀ ਸਭੁ ਤਨੁ ਅਰਪੀ ਅਰਪੀ ਸਭਿ ਦੇਸਾ ॥
ମୁଁ ନିଜ ଆତ୍ମା ସମର୍ପିତ କରୁଅଛି, ମୁଁ ନିଜର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଶରୀର ସମର୍ପିତ କରୁଅଛି ଏବଂ ନିଜର ସମସ୍ତ ଭୂମି ସମର୍ପିତ କରୁଅଛି।
ਹਉ ਸਿਰੁ ਅਰਪੀ ਤਿਸੁ ਮੀਤ ਪਿਆਰੇ ਜੋ ਪ੍ਰਭ ਦੇਇ ਸਦੇਸਾ ॥
ମୁଁ ନିଜର ମସ୍ତକ ସେହି ପ୍ରିୟ ମିତ୍ରକୁ ସମର୍ପିତ କରୁଅଛି, ଯିଏ ମୋତେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସନ୍ଦେଶ ଦେଇଛନ୍ତି।
ਅਰਪਿਆ ਤ ਸੀਸੁ ਸੁਥਾਨਿ ਗੁਰ ਪਹਿ ਸੰਗਿ ਪ੍ਰਭੂ ਦਿਖਾਇਆ ॥
ପରମ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ନିବାସ ବାଲା ଗୁରୁଜୀଙ୍କୁ ମୁଁ ନିଜ ଶରୀର ସମର୍ପିତ କରିଅଛି ଆଉ ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ମୋ’ ସାଥିରେ ହିଁ ଦେଖାଇଛନ୍ତି।
ਖਿਨ ਮਾਹਿ ਸਗਲਾ ਦੂਖੁ ਮਿਟਿਆ ਮਨਹੁ ਚਿੰਦਿਆ ਪਾਇਆ ॥
ଏକ କ୍ଷଣରେ ମୋର ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି ଆଉ ମୋ’ ହୃଦୟର ସବୁ ଲାଳସା ମୋତେ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି।
ਦਿਨੁ ਰੈਣਿ ਰਲੀਆ ਕਰੈ ਕਾਮਣਿ ਮਿਟੇ ਸਗਲ ਅੰਦੇਸਾ ॥
ଦିନ ରାତି ଏବେ ଜୀବାତ୍ମା ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଅଛି ଆଉ ତାହାର ସବୁ ଚିନ୍ତା ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି।
ਬਿਨਵੰਤਿ ਨਾਨਕੁ ਕੰਤੁ ਮਿਲਿਆ ਲੋੜਤੇ ਹਮ ਜੈਸਾ ॥੩॥
ନାନକ ବନ୍ଦନା କରନ୍ତି ଯେ ତାହାଙ୍କୁ ନିଜ ମନପସନ୍ଦ ପତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି ॥3॥
ਮੇਰੈ ਮਨਿ ਅਨਦੁ ਭਇਆ ਜੀਉ ਵਜੀ ਵਾਧਾਈ ॥
ମୋର ହୃଦୟରେ ଆନନ୍ଦ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛି ଆଉ ଅଭିନନ୍ଦନ ମିଳୁଅଛି।
ਘਰਿ ਲਾਲੁ ਆਇਆ ਪਿਆਰਾ ਸਭ ਤਿਖਾ ਬੁਝਾਈ ॥
ମୋର ପ୍ରିୟତମ ମୋର ହୃଦୟ ଘରେ ଅଛନ୍ତି ଆଉ ମୋର ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟିଯାଇଛି।
ਮਿਲਿਆ ਤ ਲਾਲੁ ਗੁਪਾਲੁ ਠਾਕੁਰੁ ਸਖੀ ਮੰਗਲੁ ਗਾਇਆ ॥
ମୁଁ ଗୋପାଳ ଠାକୁରଙ୍କ ସହିତ ମିଶିଯାଇଛି ଆଉ ମୋର ସଖୀ ମଙ୍ଗଳ ଗୀତ ଗାନ କରୁଛନ୍ତି।
ਸਭ ਮੀਤ ਬੰਧਪ ਹਰਖੁ ਉਪਜਿਆ ਦੂਤ ਥਾਉ ਗਵਾਇਆ ॥
ମୋର ସମସ୍ତ ମିତ୍ର ଏବଂ ବନ୍ଧୁ ଆନନ୍ଦରେ ଅଛନ୍ତି ଆଉ ମୋର କାମ ଉଦ୍ଦୀପକ ଶତ୍ରୁର ଚିହ୍ନ ବର୍ଣ୍ଣ ଲିଭିଯାଇଛି।
ਅਨਹਤ ਵਾਜੇ ਵਜਹਿ ਘਰ ਮਹਿ ਪਿਰ ਸੰਗਿ ਸੇਜ ਵਿਛਾਈ ॥
ଏବେ ମୋର ହୃଦୟରେ ଅନାହତ ଭଜନ ଗୁଞ୍ଜନ କରୁଅଛି ଆଉ ମୋର ତଥା ମୋର ପ୍ରିୟତମ ପାଇଁ ଶେଯ ବିଛାଇଛି।
ਬਿਨਵੰਤਿ ਨਾਨਕੁ ਸਹਜਿ ਰਹੈ ਹਰਿ ਮਿਲਿਆ ਕੰਤੁ ਸੁਖਦਾਈ ॥੪॥੧॥
ନାନକ ବନ୍ଦନା କରନ୍ତି ଯେ ଏବେ ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ରହିଛନ୍ତି, ସୁଖଦାତା ପତି ପରମେଶ୍ଵର ତାହାଙ୍କୁ ମିଳିଯାଇଛନ୍ତି ॥4॥1॥