Page 239
ਜਿਤੁ ਕੋ ਲਾਇਆ ਤਿਤ ਹੀ ਲਾਗਾ ॥
ପ୍ରଭୁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ସାଥିରେ ଯାହାକୁ ଲଗାଇଥାନ୍ତି, ତାହା ସାଥିରେ ସେ ଲାଗିଯାଏ।
ਸੋ ਸੇਵਕੁ ਨਾਨਕ ਜਿਸੁ ਭਾਗਾ ॥੮॥੬॥
ହେ ନାନକ! ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବକ କେବଳ ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ବନିଥାଏ, ଯିଏ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଅଟେ ॥8॥6॥
ਗਉੜੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଗଉଡି ମହଲା 5 ॥
ਬਿਨੁ ਸਿਮਰਨ ਜੈਸੇ ਸਰਪ ਆਰਜਾਰੀ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ସ୍ମରଣ ବିନା ଯେପରି ମନୁଷ୍ୟର ଜୀବନ ସର୍ପ ଭଳି ଥାଏ,
ਤਿਉ ਜੀਵਹਿ ਸਾਕਤ ਨਾਮੁ ਬਿਸਾਰੀ ॥੧॥
ସେପରି ହିଁ (ଭଗବାନଙ୍କ ଠାରୁ ବିଚ୍ଛେଦ ହୋଇ) ଶାକ୍ତ ନାମକୁ ଭୁଲି ଜୀବନ ବିତାଇଥାଏ ॥1॥
ਏਕ ਨਿਮਖ ਜੋ ਸਿਮਰਨ ਮਹਿ ਜੀਆ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଏକ କ୍ଷଣ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କ ସ୍ମରଣରେ ସମୟ ବିତାଇଥାଏ,
ਕੋਟਿ ਦਿਨਸ ਲਾਖ ਸਦਾ ਥਿਰੁ ਥੀਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେପରି ବ୍ୟକ୍ତି, ଭାବ, କୋଟି କୋଟି ଦିନ ପାଇଁ ସ୍ଥିର ହୋଇଯାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਬਿਨੁ ਸਿਮਰਨ ਧ੍ਰਿਗੁ ਕਰਮ ਕਰਾਸ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ସ୍ମରଣ ବିନା ଅନ୍ୟ ସାଂସାରିକ କର୍ମ କରିବା ଧିକ୍କାର ଯୋଗ୍ୟ ଅଟେ।
ਕਾਗ ਬਤਨ ਬਿਸਟਾ ਮਹਿ ਵਾਸ ॥੨॥
ଯେପରି କାଉର ଥଣ୍ଟ ବିଷ୍ଟାରେ ହିଁ ଥାଏ, ସେପରି ହିଁ ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀର ନିବାସ ବିଷ୍ଟାରେ ହୋଇଥାଏ ॥2॥
ਬਿਨੁ ਸਿਮਰਨ ਭਏ ਕੂਕਰ ਕਾਮ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ସ୍ମରଣ ବିନା ମନୁଷ୍ୟର କର୍ମ କୁକୁର ଭଳି ହୋଇଥାଏ।
ਸਾਕਤ ਬੇਸੁਆ ਪੂਤ ਨਿਨਾਮ ॥੩॥
ଶାକ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ବେଶ୍ୟାର ସନ୍ତାନ ଭଳି ବଦନାମ ହୋଇଥାଏ ॥3॥
ਬਿਨੁ ਸਿਮਰਨ ਜੈਸੇ ਸੀਙ ਛਤਾਰਾ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ସ୍ମରଣ ବିନା ପ୍ରାଣୀ ଶିଙ୍ଘ ଥିବା ମେଣ୍ଢା ଭଳି ଅଟେ।
ਬੋਲਹਿ ਕੂਰੁ ਸਾਕਤ ਮੁਖੁ ਕਾਰਾ ॥੪॥
ଶାକ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ମିଥ୍ୟା ବ୍ୟକ୍ତ କରିଥାଏ ଆଉ ଯେଉଁ କାରଣରୁ ଦୁନିଆରେ ତାହାର ମୁହଁ କଳା କରାଯାଏ॥4॥
ਬਿਨੁ ਸਿਮਰਨ ਗਰਧਭ ਕੀ ਨਿਆਈ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ସ୍ମରଣ ବିନା ଶାକ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ଗଧ ଭଳି
ਸਾਕਤ ਥਾਨ ਭਰਿਸਟ ਫਿਰਾਹੀ ॥੫॥
ଅଷ୍ଟ ସ୍ଥାନରେ ବୁଲୁଥାଏ ॥5॥
ਬਿਨੁ ਸਿਮਰਨ ਕੂਕਰ ਹਰਕਾਇਆ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ସ୍ମରଣ ବିନା ମନୁଷ୍ୟ ପାଗଳ କୁକୁର ଭଳି ଭୁକୁଥାଏ।
ਸਾਕਤ ਲੋਭੀ ਬੰਧੁ ਨ ਪਾਇਆ ॥੬॥
ଶାକ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ଲୋଭରେ ଫସି ବନ୍ଧନରେ ପଡି ରହିଥାଏ ॥6॥
ਬਿਨੁ ਸਿਮਰਨ ਹੈ ਆਤਮ ਘਾਤੀ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ସ୍ମରଣ ବିନା ମନୁଷ୍ୟ ଆତ୍ମଘାତୀ ହୋଇଥାଏ।
ਸਾਕਤ ਨੀਚ ਤਿਸੁ ਕੁਲੁ ਨਹੀ ਜਾਤੀ ॥੭॥
ଭଗବାନଙ୍କ ଠାରୁ ବିମୁଖ ମନୁଷ୍ୟ ନୀଚ ଅଟେ ଆଉ ତାହାର କୌଣସି କୁଳ ବା ଜାତି ନଥାଏ ॥7॥
ਜਿਸੁ ਭਇਆ ਕ੍ਰਿਪਾਲੁ ਤਿਸੁ ਸਤਸੰਗਿ ਮਿਲਾਇਆ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଉପରେ ଇଶ୍ଵର କୃପାଳୁ ହୋଇଥାନ୍ତି, ତାହାକୁ ସନ୍ଥଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ମିଳାଇ ଦିଅନ୍ତି।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਗੁਰਿ ਜਗਤੁ ਤਰਾਇਆ ॥੮॥੭॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁଜୀ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସଂସାରର କଲ୍ୟାଣ କରିଛନ୍ତି ॥8॥7॥
ਗਉੜੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଗଉଡି ମହଲା 5 ॥
ਗੁਰ ਕੈ ਬਚਨਿ ਮੋਹਿ ਪਰਮ ਗਤਿ ਪਾਈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବଚନ ଦ୍ଵାରା ମୋତେ ପରମ ଗତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି
ਗੁਰਿ ਪੂਰੈ ਮੇਰੀ ਪੈਜ ਰਖਾਈ ॥੧॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁ ମୋର ମାନ-ସମ୍ମାନ ରଖିଛନ୍ତି ॥1॥
ਗੁਰ ਕੈ ਬਚਨਿ ਧਿਆਇਓ ਮੋਹਿ ਨਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବଚନ ଦ୍ଵାରା ମୁଁ ଭଗବାନଙ୍କ ନାମର ଧ୍ୟାନ କରିଛି।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਮੋਹਿ ਮਿਲਿਆ ਥਾਉ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ମୋତେ ଆତ୍ମିକ ସୁଖର ନିବାସ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି ॥1॥ରୁହ॥
ਗੁਰ ਕੈ ਬਚਨਿ ਸੁਣਿ ਰਸਨ ਵਖਾਣੀ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବଚନ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ଶୁଣିଥାଏ ଆଉ ନିଜ ଜିହ୍ଵାରେ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଥାଏ।
ਗੁਰ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਮੇਰੀ ਬਾਣੀ ॥੨॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ମୋର ବାଣୀ ଅମୃତ ସମାନ ମଧୁର ହୋଇଯାଇଛି ॥2॥
ਗੁਰ ਕੈ ਬਚਨਿ ਮਿਟਿਆ ਮੇਰਾ ਆਪੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବଚନ ଦ୍ଵାରା ମୋର ଅହଂକାର ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି।
ਗੁਰ ਕੀ ਦਇਆ ਤੇ ਮੇਰਾ ਵਡ ਪਰਤਾਪੁ ॥੩॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ମୋର ଦୁନିଆରେ ବଡ ପ୍ରତାପ ହୋଇଯାଇଛି ॥3॥
ਗੁਰ ਕੈ ਬਚਨਿ ਮਿਟਿਆ ਮੇਰਾ ਭਰਮੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବଚନ ଦ୍ଵାରା ମୋର ଭ୍ରମ ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି।
ਗੁਰ ਕੈ ਬਚਨਿ ਪੇਖਿਓ ਸਭੁ ਬ੍ਰਹਮੁ ॥੪॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବଚନ ଦ୍ଵାରା ମୁଁ ସର୍ବବ୍ୟାପକ ପାମତ୍ମାଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରିଛି ॥4॥
ਗੁਰ ਕੈ ਬਚਨਿ ਕੀਨੋ ਰਾਜੁ ਜੋਗੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବଚନ ଦ୍ଵାରା ମୋତେ ରାଜଯୋଗ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି।
ਗੁਰ ਕੈ ਸੰਗਿ ਤਰਿਆ ਸਭੁ ਲੋਗੁ ॥੫॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସଙ୍ଗତି କରି ବହୁତ ଲୋକ ଭବସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଛନ୍ତି ॥5॥
ਗੁਰ ਕੈ ਬਚਨਿ ਮੇਰੇ ਕਾਰਜ ਸਿਧਿ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବଚନ ଦ୍ଵାରା ମୋର ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ସଫଳ ହୋଇଛି।
ਗੁਰ ਕੈ ਬਚਨਿ ਪਾਇਆ ਨਾਉ ਨਿਧਿ ॥੬॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବଚନ ଦ୍ଵାରା ମୋତେ ନାମର ଭଣ୍ଡାର ମିଳିଛି ॥6॥
ਜਿਨਿ ਜਿਨਿ ਕੀਨੀ ਮੇਰੇ ਗੁਰ ਕੀ ਆਸਾ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ମୋର ଗୁରୁଙ୍କ ଉପରେ ଆସ୍ଥା ଧାରଣ କରିଛି,
ਤਿਸ ਕੀ ਕਟੀਐ ਜਮ ਕੀ ਫਾਸਾ ॥੭॥
ତାହାର ମୃତ୍ୟୁର ବନ୍ଧନ କଟି ଯାଇଛି ॥7॥
ਗੁਰ ਕੈ ਬਚਨਿ ਜਾਗਿਆ ਮੇਰਾ ਕਰਮੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବଚନ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ମୋର ଭାଗ୍ୟ ଜାଗି ଉଠିଛି।
ਨਾਨਕ ਗੁਰੁ ਭੇਟਿਆ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ ॥੮॥੮॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁଙ୍କ ମିଳନରୁ ହିଁ ଭଗବାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛନ୍ତି ॥8॥8॥
ਗਉੜੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଗଉଡି ମହଲା 5 ॥
ਤਿਸੁ ਗੁਰ ਕਉ ਸਿਮਰਉ ਸਾਸਿ ਸਾਸਿ ॥
ସେହି ଗୁରୁଙ୍କୁ ମୁଁ ପ୍ରତି ଶ୍ଵାସରେ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ।
ਗੁਰੁ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਾਣ ਸਤਿਗੁਰੁ ਮੇਰੀ ਰਾਸਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁ ମୋର ପ୍ରାଣର ଆଧାର ଅଟନ୍ତି, ସେହି ସଦଗୁରୁ ହିଁ ମୋର ଜୀବନ ପୁଞ୍ଜି ଅଟନ୍ତି ॥1॥ରୁହ॥
ਗੁਰ ਕਾ ਦਰਸਨੁ ਦੇਖਿ ਦੇਖਿ ਜੀਵਾ ॥
ମୁଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରି ହିଁ ଜୀବିତ ରହିଥାଏ।
ਗੁਰ ਕੇ ਚਰਣ ਧੋਇ ਧੋਇ ਪੀਵਾ ॥੧॥
ମୁଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣ ଧୋଇ ସେହି ଚରଣାମୃତକୁ ପାନ କରିଥାଏ ॥1॥
ਗੁਰ ਕੀ ਰੇਣੁ ਨਿਤ ਮਜਨੁ ਕਰਉ ॥
ମୁଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣ ଧୂଳିରେ ପ୍ରତିଦିନ ସ୍ନାନ କରିଥାଏ।
ਜਨਮ ਜਨਮ ਕੀ ਹਉਮੈ ਮਲੁ ਹਰਉ ॥੨॥
ମୁଁ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ଅହଙ୍କାରର ମଇଳାକୁ ଧୋଇଦେଇଛି ॥2॥
ਤਿਸੁ ਗੁਰ ਕਉ ਝੂਲਾਵਉ ਪਾਖਾ ॥
ସେହି ଗୁରୁଙ୍କୁ ମୁଁ ବିଞ୍ଚି ଥାଏ।
ਮਹਾ ਅਗਨਿ ਤੇ ਹਾਥੁ ਦੇ ਰਾਖਾ ॥੩॥
ନିଜ ହାତରେ ଗୁରୁ ମୋତେ ମୋହ-ମାୟାର ମହା ଅଗ୍ନିରୁ ବଞ୍ଚାଇଛନ୍ତି ॥3॥
ਤਿਸੁ ਗੁਰ ਕੈ ਗ੍ਰਿਹਿ ਢੋਵਉ ਪਾਣੀ ॥
ମୁଁ ସେହି ଗୁରୁଙ୍କ ଘର ପାଇଁ ଜଳ ଦିଏ,
ਜਿਸੁ ਗੁਰ ਤੇ ਅਕਲ ਗਤਿ ਜਾਣੀ ॥੪॥
ଯାହା ଠାରୁ ମୁଁ ଜ୍ଞାନର ମାର୍ଗ ବୁଝିଛି ॥4॥
ਤਿਸੁ ਗੁਰ ਕੈ ਗ੍ਰਿਹਿ ਪੀਸਉ ਨੀਤ ॥
ସେହି ଗୁରୁଙ୍କ ଘର ପାଇଁ ଚକି ପେଷିଥାଏ,
ਜਿਸੁ ਪਰਸਾਦਿ ਵੈਰੀ ਸਭ ਮੀਤ ॥੫॥
ଯାହାଙ୍କ ଦୟାରୁ ମୋର ସବୁ ଶତ୍ରୁ ମିତ୍ର ବଣିଛନ୍ତି ॥5॥