Page 930
ਓਅੰਕਾਰਿ ਸਬਦਿ ਉਧਰੇ ॥
ଓଁ-କାର ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ସବୁଙ୍କ ଉଦ୍ଧାର ହୋଇଥାଏ ଏବଂ
ਓਅੰਕਾਰਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਤਰੇ ॥
ଓଁ-କାର ଦ୍ଵାରା ଗୁରୁମୁଖୀ ସଂସାର-ସାଗରରୁ ପାର ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਓਨਮ ਅਖਰ ਸੁਣਹੁ ਬੀਚਾਰੁ ॥
'ଓଁ' ଅକ୍ଷରର ବିଚାର ଶୁଣ;
ਓਨਮ ਅਖਰੁ ਤ੍ਰਿਭਵਣ ਸਾਰੁ ॥੧॥
ଓଁ ଅକ୍ଷର ପୃଥିବୀ, ଆକାଶ ଓ ପାତାଳ ତିନି ଲୋକର ସାର ଅଟେ||1||
ਸੁਣਿ ਪਾਡੇ ਕਿਆ ਲਿਖਹੁ ਜੰਜਾਲਾ ॥
ହେ ପାଣ୍ଡେ! ଟିକିଏ ଶୁଣ; କାହିଁକି ଜଞ୍ଜାଳରେ ଫସିବା ବାଲା କଥା ଲେଖୁଛ।
ਲਿਖੁ ਰਾਮ ਨਾਮ ਗੁਰਮੁਖਿ ਗੋਪਾਲਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ରାମନାମ ଲେଖ॥1॥ରୁହ॥
ਸਸੈ ਸਭੁ ਜਗੁ ਸਹਜਿ ਉਪਾਇਆ ਤੀਨਿ ਭਵਨ ਇਕ ਜੋਤੀ ॥
ସ- ସମସ୍ତ ଜଗତକୁ ପରମାତ୍ମା ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଛନ୍ତି ଆଉ ତିନି ଲୋକରେ ତାହାଙ୍କ ହିଁ ଜ୍ୟୋତି ରହିଛି।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਵਸਤੁ ਪਰਾਪਤਿ ਹੋਵੈ ਚੁਣਿ ਲੈ ਮਾਣਕ ਮੋਤੀ ॥
ନାମ ରୂପୀ ବସ୍ତୁ ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଏହି ନାମ ରୂପୀ ମାଣିକ୍ୟ ଓ ମୋତିକୁ ଚୟନ କରିବା ଉଚିତ।
ਸਮਝੈ ਸੂਝੈ ਪੜਿ ਪੜਿ ਬੂਝੈ ਅੰਤਿ ਨਿਰੰਤਰਿ ਸਾਚਾ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ବାରମ୍ବାର ବାଣୀ ପଢି ତାହାକୁ ବୁଝିବା ପାଇଁ ପ୍ରୟାସ କରିଥାଏ, ସେ ଏହି ତଥ୍ୟକୁ ବୁଝି ନିଏ ଯେ ଅନ୍ତର୍ମନରେ ପରମ-ସତ୍ୟ ପରମେଶ୍ଵର ହିଁ ସ୍ଥିତ ଅଛନ୍ତି।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਦੇਖੈ ਸਾਚੁ ਸਮਾਲੇ ਬਿਨੁ ਸਾਚੇ ਜਗੁ ਕਾਚਾ ॥੨॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ସବୁଙ୍କ ଠାରେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ହିଁ ଦେଖିଥାନ୍ତି ଆଉ ସତ୍ୟର ହିଁ ଚିନ୍ତନ କରିଥାନ୍ତି, ସତ୍ୟ ବିନା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ ନାଶବାନ ଅଟେ||2||
ਧਧੈ ਧਰਮੁ ਧਰੇ ਧਰਮਾ ਪੁਰਿ ਗੁਣਕਾਰੀ ਮਨੁ ਧੀਰਾ ॥
ଧ- ଧର୍ମର ନଗରୀ ସତସଙ୍ଗରେ ହିଁ ଜୀବ ଧର୍ମକୁ ଧାରଣ କରିଥାଏ, ଏହା ତାହାଙ୍କ ପାଇଁ ଗୁଣକାରୀ ଅଟେ ଆଉ ମନ ଧୈର୍ଯ୍ୟବାନ ବନି ରହିଥାଏ।
ਧਧੈ ਧੂਲਿ ਪੜੈ ਮੁਖਿ ਮਸਤਕਿ ਕੰਚਨ ਭਏ ਮਨੂਰਾ ॥
ଯାହାର ମୁଖ ମସ୍ତକ ଉପରେ ସନ୍ଥ ମହାପୁରୁଷଙ୍କ ଚରଣ-ଧୂଳି ପଡିଥାଏ, ତାହାର ପଥର ଭଳି ମନ ମଧ୍ୟ ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣ ବନିଯାଏ।
ਧਨੁ ਧਰਣੀਧਰੁ ਆਪਿ ਅਜੋਨੀ ਤੋਲਿ ਬੋਲਿ ਸਚੁ ਪੂਰਾ ॥
ସେହି ପରମେଶ୍ଵର ଧନ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ଜନ୍ମ-ମରଣ ରହିତ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସବୁ ବିଷୟରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟନ୍ତି।
ਕਰਤੇ ਕੀ ਮਿਤਿ ਕਰਤਾ ਜਾਣੈ ਕੈ ਜਾਣੈ ਗੁਰੁ ਸੂਰਾ ॥੩॥
ସେହି କର୍ତ୍ତ-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗତି ସେହି ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଜାଣିଥାନ୍ତି କିମ୍ବା ସୁରବୀର ଗୁରୁ ଜାଣିଥାନ୍ତି||3||
ਙਿਆਨੁ ਗਵਾਇਆ ਦੂਜਾ ਭਾਇਆ ਗਰਬਿ ਗਲੇ ਬਿਖੁ ਖਾਇਆ ॥
ଦୈତ୍ୟଭାବରେ ଫସି ଜୀବ ନିଜ ଜ୍ଞାନ ହରାଇ ଦେଇଥାଏ ଆଉ ମାୟା ରୂପୀ ବିଷକୁ ଖାଇ ଗର୍ବରେ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ।
ਗੁਰ ਰਸੁ ਗੀਤ ਬਾਦ ਨਹੀ ਭਾਵੈ ਸੁਣੀਐ ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰੁ ਗਵਾਇਆ ॥
ତାହାକୁ ଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀର କୀର୍ତ୍ତନର ଆନନ୍ଦ ଆସେ ନାହିଁ ଆଉ ନା ତାହାକୁ ଗୁରୁଙ୍କ ବଚନ ଶୁଣିବାକୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ଏହି ଭଳି ସେ ଗହନ-ଗମ୍ଭୀର ସତ୍ୟ ହରାଇ ଥାଏ।
ਗੁਰਿ ਸਚੁ ਕਹਿਆ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਲਹਿਆ ਮਨਿ ਤਨਿ ਸਾਚੁ ਸੁਖਾਇਆ ॥
ଯାହାକୁ ଗୁରୁ ସତ୍ୟର ଉପଦେଶ ଶୁଣାଇଛନ୍ତି, ସେ ନାମାମୃତ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି ଆଉ ତାହାର ମନ-ତନକୁ ସତ୍ୟ ହିଁ ସୁଖଦ ଲାଗିଥାଏ।
ਆਪੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਆਪੇ ਦੇਵੈ ਆਪੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਆਇਆ ॥੪॥
ପରମାତ୍ମା ହି ଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି, ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନାମର ଦାନ ଦେଇଥାନ୍ତି ଆଉ ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନାମାମୃତ ପାନ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି||4||
ਏਕੋ ਏਕੁ ਕਹੈ ਸਭੁ ਕੋਈ ਹਉਮੈ ਗਰਬੁ ਵਿਆਪੈ ॥
ସମସ୍ତେ କହନ୍ତି ପରମାତ୍ମା ଏକ ଅଟନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଜୀବ ଅଭିମାନ ଓ ଗର୍ବରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਅੰਤਰਿ ਬਾਹਰਿ ਏਕੁ ਪਛਾਣੈ ਇਉ ਘਰੁ ਮਹਲੁ ਸਿਞਾਪੈ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଅନ୍ତର୍ମନ ଓ ବାହାରେ ଏକ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଜାଣିଥାଏ, ସେ ସଚ୍ଚା ଘରକୁ ଜାଣିନିଏ।
ਪ੍ਰਭੁ ਨੇੜੈ ਹਰਿ ਦੂਰਿ ਨ ਜਾਣਹੁ ਏਕੋ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਸਬਾਈ ॥
ପରମାତ୍ମା ଆମର ନିକଟରେ ହିଁ ଅଛନ୍ତି, ତାହାଙ୍କୁ ଦୂର ଭାବ ନାହିଁ, ସାରା ସୃଷ୍ଟିରେ ଏକ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ହିଁ ନିବାସ ଥାଏ।
ਏਕੰਕਾਰੁ ਅਵਰੁ ਨਹੀ ਦੂਜਾ ਨਾਨਕ ਏਕੁ ਸਮਾਈ ॥੫॥
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଶ୍ଵରେ ଓଁ-କାରର ହିଁ ପ୍ରସାର ଅଛି, ଅନ୍ୟ କିଛି ନାହିଁ, ହେ ନାନକ! ଏକ ଈଶ୍ଵର ହିଁ ସବୁଙ୍କ ଠାରେ ରହିଛନ୍ତି||5||
ਇਸੁ ਕਰਤੇ ਕਉ ਕਿਉ ਗਹਿ ਰਾਖਉ ਅਫਰਿਓ ਤੁਲਿਓ ਨ ਜਾਈ ॥
ହେ ’ପଣ୍ଡିତ, ଏହି ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା କିପରି ମନରେ ସଂଲଗ୍ନ ହୋଇପାରିବ? ତାଙ୍କୁ ଧରାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ ଏବଂ ତାଙ୍କର ଗୁଣଗୁଡିକ ଆକଳନ କରାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ |
ਮਾਇਆ ਕੇ ਦੇਵਾਨੇ ਪ੍ਰਾਣੀ ਝੂਠਿ ਠਗਉਰੀ ਪਾਈ ॥
ହେ ମାୟାରେ ମତୁଆଲା ପ୍ରାଣୀ! ମାୟା ମୋର ମୁଖରେ ମିଥ୍ୟା ରୂପୀ ଜଡିବୁଟି ଢାଳି ଦେଇଛି।
ਲਬਿ ਲੋਭਿ ਮੁਹਤਾਜਿ ਵਿਗੂਤੇ ਇਬ ਤਬ ਫਿਰਿ ਪਛੁਤਾਈ ॥
ଲାଳସା ଏବଂ ଲୋଭରେ ଫସି ଜୀବ ଆବଶ୍ୟକତା ମୋହରେ ଧ୍ଵଂସ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ପୁଣି ପଶ୍ଚାତାପ କରିଥାଏ।
ਏਕੁ ਸਰੇਵੈ ਤਾ ਗਤਿ ਮਿਤਿ ਪਾਵੈ ਆਵਣੁ ਜਾਣੁ ਰਹਾਈ ॥੬॥
ଯଦି ଏକ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ସ୍ତୁତି ବନ୍ଦନା କରାଯାଏ, ତାହାହେଲେ ତାହାଙ୍କ ଗତିର ଅନୁମାନ ଲଗା ଯାଇ ପାରିବ ଏବଂ ଜନ୍ମ-ମରଣରୁ ମୁକ୍ତି ହୋଇ ପାରିବ॥6॥
ਏਕੁ ਅਚਾਰੁ ਰੰਗੁ ਇਕੁ ਰੂਪੁ ॥
ଏକ ପରମେଶ୍ଵର ହିଁ ଆଚାର, ରୂପ ରଙ୍ଗରେ ସକ୍ରିୟ ରହିଥାନ୍ତି ଏବଂ
ਪਉਣ ਪਾਣੀ ਅਗਨੀ ਅਸਰੂਪੁ ॥
ପବନ, ପାଣି ଏବଂ ଅଗ୍ନିରେ ମଧ୍ୟ ସେ ହିଁ ସ୍ଥିତ ହୋଇଥାନ୍ତି।
ਏਕੋ ਭਵਰੁ ਭਵੈ ਤਿਹੁ ਲੋਇ ॥
ତିନି ଲୋକରେ ମଧ୍ୟ ଏକ ପ୍ରଭୁ ଜୀବ ରୂପୀ ଭଅଁର ବନାଇ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି ଏବଂ
ਏਕੋ ਬੂਝੈ ਸੂਝੈ ਪਤਿ ਹੋਇ ॥
ତାହାଙ୍କୁ ବୁଝିବା ବାଲା ହିଁ ଶୋଭାର ପାତ୍ର ବନିଥାନ୍ତି।
ਗਿਆਨੁ ਧਿਆਨੁ ਲੇ ਸਮਸਰਿ ਰਹੈ ॥
ଜ୍ଞାନ-ଧ୍ୟାନକୁ ହାସଲ କରିବା ବାଲା ଦୁଃଖ-ସୁଖରେ ଅବିଚଳିତ ରହିଥାଏ,
ਗੁਰਮੁਖਿ ਏਕੁ ਵਿਰਲਾ ਕੋ ਲਹੈ ॥
କେହି ବିରଳ ହିଁ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ନାମ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਜਿਸ ਨੋ ਦੇਇ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਸੁਖੁ ਪਾਏ ॥
ଯାହା ଉପରେ ସେ କୃପା କରିଥାନ୍ତି, ତାହାକୁ ହିଁ ନାମ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ସେ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਗੁਰੂ ਦੁਆਰੈ ਆਖਿ ਸੁਣਾਏ ॥੭॥
ସେ ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ତାହାକୁ ନିଜ ନାମ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି॥7॥
ਊਰਮ ਧੂਰਮ ਜੋਤਿ ਉਜਾਲਾ ॥
ଧରିତ୍ରୀ ଏବଂ ଆକାଶରେ ତାହାଙ୍କ ଜ୍ଯୋତିର ହିଁ ଔଜଲ୍ଲ୍ଯ ରହିଥାଏ ଏବଂ
ਤੀਨਿ ਭਵਣ ਮਹਿ ਗੁਰ ਗੋਪਾਲਾ ॥
ତିନି ଲୋକରେ ଜଗଦ୍ଗୁରୁ ପରମେଶ୍ଵର ହିଁ ମହଜୁଦ ଅଛନ୍ତି।
ਊਗਵਿਆ ਅਸਰੂਪੁ ਦਿਖਾਵੈ ॥ ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਅਪੁਨੈ ਘਰਿ ਆਵੈ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ପ୍ରକଟ ହୋଇ ଭକ୍ତକୁ ନିଜ ସ୍ଵରୁପର ଦର୍ଶନ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି ଆଉ କୃପା କରି ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ହୃଦୟ ଘରେ ବିରାଜମାନ ହୋଇଥାନ୍ତି।
ਊਨਵਿ ਬਰਸੈ ਨੀਝਰ ਧਾਰਾ ॥ ਊਤਮ ਸਬਦਿ ਸਵਾਰਣਹਾਰਾ ॥
ତାହାଙ୍କ ଅନୁକମ୍ପାରୁ ଅମୃତ ରସର ଧାରା ଜିହ୍ଵାରେ ପଡିଥାଏ। ତାହାଙ୍କ ଉତ୍ତମ ଶବ୍ଦ ମାନବ-ଜୀବନକୁ ସୁନ୍ଦର ବନାଇ ଥାଏ।
ਇਸੁ ਏਕੇ ਕਾ ਜਾਣੈ ਭੇਉ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଭେଦକୁ ଜାଣିଥାଏ,
ਆਪੇ ਕਰਤਾ ਆਪੇ ਦੇਉ ॥੮॥
ତାହାଙ୍କ ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଯେ ଈଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ହିଁ କର୍ତ୍ତା ଅଟନ୍ତି ଆଉ ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଦେବ ଅଟନ୍ତି॥8॥
ਉਗਵੈ ਸੂਰੁ ਅਸੁਰ ਸੰਘਾਰੈ ॥
ଯେତେବେଳେ ନାମ ରୂପୀ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଦୟ ହୋଇଥାନ୍ତି, ବିକାର ରୂପୀ ଅସୁରର ସଂହାର ହୋଇଥାଏ।
ਊਚਉ ਦੇਖਿ ਸਬਦਿ ਬੀਚਾਰੈ ॥
ଯିଏ ଉଚ୍ଚ ଦ୍ରୁଷ୍ଟି କରି ଶବ୍ଦର ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ,
ਊਪਰਿ ਆਦਿ ਅੰਤਿ ਤਿਹੁ ਲੋਇ ॥
ତାହାକୁ ତିନି ଲୋକ ଏବଂ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ଅନ୍ତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପରମାତ୍ମା ହିଁ ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି।
ਆਪੇ ਕਰੈ ਕਥੈ ਸੁਣੈ ਸੋਇ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସବୁ କିଛି କରିଥାନ୍ତି, ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିଜ ଲୀଳାର କଥନ କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଶୁଣିଥାନ୍ତି।