Page 897
ਓੁਂ ਨਮੋ ਭਗਵੰਤ ਗੁਸਾਈ ॥
ଓଁକୁ ଆମର ପ୍ରଣାମ ଅଟେ,
ਖਾਲਕੁ ਰਵਿ ਰਹਿਆ ਸਰਬ ਠਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେ ହିଁ ଭଗବନ୍ତ, ଜଗତପାଳକ, ସ୍ରଷ୍ଟା ସବୁସ୍ଥାନରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਜਗੰਨਾਥ ਜਗਜੀਵਨ ਮਾਧੋ ॥
ସେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତର ମାଲିକ ଅଟନ୍ତି, ଜଗତକୁ ଜୀବନ ଦେବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି,
ਭਉ ਭੰਜਨ ਰਿਦ ਮਾਹਿ ਅਰਾਧੋ ॥
ହୃଦୟରେ ସେହି ଭୟଭଞ୍ଜନଙ୍କ ଆରାଧନା କର।
ਰਿਖੀਕੇਸ ਗੋਪਾਲ ਗੋੁਵਿੰਦ ॥
ହେ ଋଷିକେଶ, ହେ ଗୋପାଳ ଗୋବିନ୍ଦ,
ਪੂਰਨ ਸਰਬਤ੍ਰ ਮੁਕੰਦ ॥੨॥
ହେ ମୁକ୍ତିଦାତା! ତୁ ବିଶ୍ଵବ୍ୟାପକ ଅଟୁ||2||
ਮਿਹਰਵਾਨ ਮਉਲਾ ਤੂਹੀ ਏਕ ॥
ଏକ ତୁ ହିଁ ଦୟାଳୁ ଅଟୁ
ਪੀਰ ਪੈਕਾਂਬਰ ਸੇਖ ॥
ଦୁନିଆରେ କେତେ ଧାର୍ମିକ ଏବଂ ଶେଖ ଅଛନ୍ତି ପରନ୍ତୁ
ਦਿਲਾ ਕਾ ਮਾਲਕੁ ਕਰੇ ਹਾਕੁ ॥
ତୁ ସବୁଙ୍କ ହୃଦୟର ମାଲିକ ଅଟୁ ଆଉ ଉତ୍ତମ ନ୍ୟାୟ କରୁ।
ਕੁਰਾਨ ਕਤੇਬ ਤੇ ਪਾਕੁ ॥੩॥
ତୁ କୋରାନ-କତେବ ଠାରୁ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ଅଟୁ||3||
ਨਾਰਾਇਣ ਨਰਹਰ ਦਇਆਲ ॥
ହେ ନାରାୟଣ ନୃସିଂହ ରୂପ! ତୁ ବଡ ଦୟାଳୁ ଅଟୁ।
ਰਮਤ ਰਾਮ ਘਟ ਘਟ ਆਧਾਰ ॥
ପ୍ରତି ଜୀବରେ ବ୍ୟାପକ ରାମ ସବୁଙ୍କ ଜୀବନର ଆଧାର ଅଟେ।
ਬਾਸੁਦੇਵ ਬਸਤ ਸਭ ਠਾਇ ॥
ସେହି ବାସୁଦେବ ସବୁ ଜୀବଙ୍କ ଠାରେ ନିବାସ କରିଥାନ୍ତି,
ਲੀਲਾ ਕਿਛੁ ਲਖੀ ਨ ਜਾਇ ॥੪॥
ତାହାଙ୍କ ଲୀଳାକୁ ବୁଝା ଯାଇ ପାରେ ନାହିଁ||4||
ਮਿਹਰ ਦਇਆ ਕਰਿ ਕਰਨੈਹਾਰ ॥
ହେ ବନାଇବା ବାଲା! ନିଜ କୃପା କର।
ਭਗਤਿ ਬੰਦਗੀ ਦੇਹਿ ਸਿਰਜਣਹਾਰ ॥
ହେ ସୃଜନହାର! ମୋତେ ନିଜର ଭକ୍ତି ଏବଂ ବନ୍ଦନା ଦିଅ।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਗੁਰਿ ਖੋਏ ਭਰਮ ॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁ ମୋର ସାରା ଭ୍ରମ ଦୂର କରି ଦେଇଛନ୍ତି ଆଉ
ਏਕੋ ਅਲਹੁ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ॥੫॥੩੪॥੪੫॥
ସତ୍ୟ ଏହା ଯେ ପରଂବ୍ରହ୍ମ-ଆଲାହା ଏକ ହିଁ ଅଟେ||5||34||45||
ਰਾਮਕਲੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ରାମକଲୀ ମହଲା 5 ॥
ਕੋਟਿ ਜਨਮ ਕੇ ਬਿਨਸੇ ਪਾਪ ॥ ਹਰਿ ਹਰਿ ਜਪਤ ਨਾਹੀ ਸੰਤਾਪ ॥
କୋଟି କୋଟି ଜନ୍ମର ସବୁ ପାପ ନାଶ ହୋଇଯାଏ, ହରି-ହରି ନାମର ଜପ କରିବା ଦ୍ଵାରା କୌଣସି ସନ୍ତାପ ଲାଗେ ନାହିଁ।
ਗੁਰ ਕੇ ਚਰਨ ਕਮਲ ਮਨਿ ਵਸੇ ॥
ଯଦି ଗୁରୁଙ୍କ ସୁନ୍ଦର ଚରଣ-କମଳ ମନରେ ସ୍ଥାପିତ ହୋଇଯାଏ,
ਮਹਾ ਬਿਕਾਰ ਤਨ ਤੇ ਸਭਿ ਨਸੇ ॥੧॥
ସାରା ମହାବିକାର ମଧ୍ୟ ତନରୁ ଦୂର ହୋଇଯାଏ||1||
ਗੋਪਾਲ ਕੋ ਜਸੁ ਗਾਉ ਪ੍ਰਾਣੀ ॥
ହେ ପ୍ରାଣୀ! ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଯଶୋଗାନ କର।
ਅਕਥ ਕਥਾ ਸਾਚੀ ਪ੍ਰਭ ਪੂਰਨ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਸਮਾਣੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁଙ୍କ କଥା ଅକଥନୀୟ ଅଟେ ଏବଂ ଆତ୍ମ ଜ୍ୟୋତି ପରମ ଜ୍ୟୋତିରେ ବିଲୀନ ହୋଇଯାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਭੂਖ ਸਭ ਨਾਸੀ ॥
ସାରା କ୍ଷୁଧା ଓ ତୃଷ୍ଣା ନାଶ ହୋଇଯାଏ,
ਸੰਤ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਜਪਿਆ ਅਬਿਨਾਸੀ ॥
ଯେତେବେଳେ ସନ୍ଥଙ୍କ କୃପାରୁ ଅବିନାଶୀ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଜପ କରିଛି,
ਰੈਨਿ ਦਿਨਸੁ ਪ੍ਰਭ ਸੇਵ ਕਮਾਨੀ ॥
ରାତିଦିନ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭକ୍ତି କରିବା ଉଚିତ,
ਹਰਿ ਮਿਲਣੈ ਕੀ ਏਹ ਨੀਸਾਨੀ ॥੨॥
ହରିଙ୍କ ସହିତ ମିଳନର ଏହା ସଂକେତ ଅଟେ||2||
ਮਿਟੇ ਜੰਜਾਲ ਹੋਏ ਪ੍ਰਭ ਦਇਆਲ ॥
ପ୍ରଭୁ ମୋ' ଉପରେ ଦୟାଳୁ ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ସବୁ ବିପତ୍ତି ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਗੁਰ ਕਾ ਦਰਸਨੁ ਦੇਖਿ ਨਿਹਾਲ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରି ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਪਰਾ ਪੂਰਬਲਾ ਕਰਮੁ ਬਣਿ ਆਇਆ ॥
ମୋର ପୂର୍ବ ଜନ୍ମର କର୍ମର ଭାଗ୍ୟ ଉଦୟ ହୋଇ ଯାଇଛି ଏବଂ
ਹਰਿ ਕੇ ਗੁਣ ਨਿਤ ਰਸਨਾ ਗਾਇਆ ॥੩॥
ଜିହ୍ଵାରେ ନିତ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ||3||
ਹਰਿ ਕੇ ਸੰਤ ਸਦਾ ਪਰਵਾਣੁ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ସନ୍ଥ ସର୍ବଦା ସ୍ଵୀକୃତ ହୋଇଥାଏ,
ਸੰਤ ਜਨਾ ਮਸਤਕਿ ਨੀਸਾਣੁ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ କପାଳରେ ସ୍ଵୀକୃତିର ନାମ-ରୂପୀ ସଂକେତ ଥାଏ।
ਦਾਸ ਕੀ ਰੇਣੁ ਪਾਏ ਜੇ ਕੋਇ ॥
ହେ ନାନକ! ଯଦି କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଦାସର ଚରଣ-ଧୂଳି ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ, ତାହାହେଲେ
ਨਾਨਕ ਤਿਸ ਕੀ ਪਰਮ ਗਤਿ ਹੋਇ ॥੪॥੩੫॥੪੬॥
ତାହାଙ୍କ ପରମଗତି ହୋଇଯାଏ||4||35||46||
ਰਾਮਕਲੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ରାମକଲୀ ମହଲା 5 ॥
ਦਰਸਨ ਕਉ ਜਾਈਐ ਕੁਰਬਾਨੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ରହିବା ଉଚିତ,
ਚਰਨ ਕਮਲ ਹਿਰਦੈ ਧਰਿ ਧਿਆਨੁ ॥
ହୃଦୟରେ ତାହାଙ୍କ ଚରଣ-କମଳର ଧ୍ୟାନ କରିବା ଉଚିତ।
ਧੂਰਿ ਸੰਤਨ ਕੀ ਮਸਤਕਿ ਲਾਇ ॥
ନିଜ ମସ୍ତକରେ ସନ୍ଥଙ୍କ ଚରଣ-ଧୂଳି ଲଗାଇବା ଉଚିତ,
ਜਨਮ ਜਨਮ ਕੀ ਦੁਰਮਤਿ ਮਲੁ ਜਾਇ ॥੧॥
ଏହା ଦ୍ଵାରା ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ମଇଳା ଦୂର ହୋଇଯାଏ॥1॥
ਜਿਸੁ ਭੇਟਤ ਮਿਟੈ ਅਭਿਮਾਨੁ ॥
ଯେଉଁ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ଭେଟ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଅଭିମାନ ଦୂର ହୋଇଯାଏ,
ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ ਸਭੁ ਨਦਰੀ ਆਵੈ ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਪੂਰਨ ਭਗਵਾਨ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସବୁଠାରେ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ନଜର ଆସିଥାନ୍ତି, ହେ ଭଗବାନ! ନିଜର ପୂର୍ଣ୍ଣ କୃପା କର॥1॥ରୁହ॥
ਗੁਰ ਕੀ ਕੀਰਤਿ ਜਪੀਐ ਹਰਿ ਨਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୀର୍ତ୍ତି ଏହା ଯେ ହରିନାମର ଜପ କରିବା ଉଚିତ।
ਗੁਰ ਕੀ ਭਗਤਿ ਸਦਾ ਗੁਣ ਗਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଭକ୍ତି ଏହା ଯେ ସର୍ବଦା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କର।
ਗੁਰ ਕੀ ਸੁਰਤਿ ਨਿਕਟਿ ਕਰਿ ਜਾਨੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସ୍ମୃତିକୁ ନିଜର ନିକଟ ଭାବ।
ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਸਤਿ ਕਰਿ ਮਾਨੁ ॥੨॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ସତ୍ୟ ଭାବ॥2॥
ਗੁਰ ਬਚਨੀ ਸਮਸਰਿ ਸੁਖ ਦੂਖ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ସୁଖ-ଦୁଃଖକୁ ସମାନ ଭାବ,
ਕਦੇ ਨ ਬਿਆਪੈ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਭੂਖ ॥
ପୁଣି ପୁନର୍ବାର ତୃଷ୍ଣା କିମ୍ବା କ୍ଷୁଧା ଲାଗିବ ନାହିଁ।
ਮਨਿ ਸੰਤੋਖੁ ਸਬਦਿ ਗੁਰ ਰਾਜੇ ॥
ଶବ୍ଦ-ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ମନରେ ସନ୍ତୋଷ ଜାତ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ତୃପ୍ତି ହୋଇଯାଏ।
ਜਪਿ ਗੋਬਿੰਦੁ ਪੜਦੇ ਸਭਿ ਕਾਜੇ ॥੩॥
ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ଭଜନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ସବୁ ପାପ ଦୂର ହୋଇଯାଏ॥3॥
ਗੁਰੁ ਪਰਮੇਸਰੁ ਗੁਰੁ ਗੋਵਿੰਦੁ ॥
ଗୁରୁ ହିଁ ପରମେଶ୍ଵର ଏବଂ ଗୁରୁ ହିଁ ଗୋବିନ୍ଦ ଅଟନ୍ତି।
ਗੁਰੁ ਦਾਤਾ ਦਇਆਲ ਬਖਸਿੰਦੁ ॥
ଗୁରୁ ହିଁ ଦାତା, ଦୟାଳୁ ଏବଂ କ୍ଷମାବାନ ଅଟନ୍ତି।
ਗੁਰ ਚਰਨੀ ਜਾ ਕਾ ਮਨੁ ਲਾਗਾ ॥
ହେ ନାନକ! ଯାହାର ମନ ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣରେ ଲାଗିଥାଏ,
ਨਾਨਕ ਦਾਸ ਤਿਸੁ ਪੂਰਨ ਭਾਗਾ ॥੪॥੩੬॥੪੭॥
ସେ ହିଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାଗ୍ୟବାନ ଅଟେ||4||36||47||