Page 850
ਸਲੋਕ ਮਃ ੩ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 3॥
ਬ੍ਰਹਮੁ ਬਿੰਦਹਿ ਤੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾ ਜੇ ਚਲਹਿ ਸਤਿਗੁਰ ਭਾਇ ॥
ବାସ୍ତବରେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସେ ହିଁ ଅଟେ, ଯିଏ ବ୍ରହ୍ମଙ୍କୁ ଜାଣିଥାଏ ଏବଂ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଇଚ୍ଛାରେ ଚାଲିଥାଏ।
ਜਿਨ ਕੈ ਹਿਰਦੈ ਹਰਿ ਵਸੈ ਹਉਮੈ ਰੋਗੁ ਗਵਾਇ ॥
ଯାହାର ହୃଦୟରେ ଭଗବାନ ସ୍ଥିତ ହୋଇଥାନ୍ତି, ତାହାର ଅହଙ୍କାରର ରୋଗ ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਗੁਣ ਰਵਹਿ ਗੁਣ ਸੰਗ੍ਰਹਹਿ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਮਿਲਾਇ ॥
ଯିଏ ଗୁଣ ଗାନ କରିଥାଏ ଏବଂ ଗୁଣ ସଂଗ୍ରହ କରିଥାଏ, ସେ ପରମଜ୍ୟୋତିରେ ବିଲୀନ ହୋଇଯାଏ।
ਇਸੁ ਜੁਗ ਮਹਿ ਵਿਰਲੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਬ੍ਰਹਮੁ ਬਿੰਦਹਿ ਚਿਤੁ ਲਾਇ ॥
ଏହି ସଂସାରରେ ବିରଳ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅଛନ୍ତି, ଯିଏ ଏକାଗ୍ରଚିତ୍ତ ହୋଇ ବ୍ରହ୍ମଙ୍କୁ ଜାଣିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹ ਕਉ ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਹਰਿ ਸਚਾ ਸੇ ਨਾਮਿ ਰਹੇ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ଯାହା ଉପରେ ସଚ୍ଚା ପରମାତ୍ମା ନିଜ କୃପା-ଦୃଷ୍ଟି କରିଥାନ୍ତି, ସେ ନାମରେ ହିଁ ବିଲୀନ ରହିଥାଏ॥1॥
ਮਃ ੩ ॥
ମହଲା 3॥
ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਸੇਵ ਨ ਕੀਤੀਆ ਸਬਦਿ ਨ ਲਗੋ ਭਾਉ ॥
ଯିଏ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରି ନାହିଁ ଆଉ ନା ଶବ୍ଦରେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ରଖିଥାଏ,
ਹਉਮੈ ਰੋਗੁ ਕਮਾਵਣਾ ਅਤਿ ਦੀਰਘੁ ਬਹੁ ਸੁਆਉ ॥
ତାହାକୁ ଅହଙ୍କାରର ଅତି ବଡ ରୋଗ ଲାଗିଥାଏ, ଯିଏ ଅନେକ ବିକାରର ସ୍ଵାଦରେ ଫସି ରହିଥାଏ।
ਮਨਹਠਿ ਕਰਮ ਕਮਾਵਣੇ ਫਿਰਿ ਫਿਰਿ ਜੋਨੀ ਪਾਇ ॥
ମନର ଜିଦି ଦ୍ଵାରା କର୍ମ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଜୀବ ବାରମ୍ବାର ଯୋନିରେ ପଡି ରହିଥାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਨਮੁ ਸਫਲੁ ਹੈ ਜਿਸ ਨੋ ਆਪੇ ਲਏ ਮਿਲਾਇ ॥
ସେହି ଗୁରୁମୁଖୀଙ୍କ ଜନ୍ମ ସଫଳ ଅଟେ, ଯାହାକୁ ପରମାତ୍ମା ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਨਦਰੀ ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਤਾ ਨਾਮ ਧਨੁ ਪਲੈ ਪਾਇ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ଯେତେବେଳେ ସେ ନିଜ କୃପାଦୃଷ୍ଟି କରିଥାନ୍ତି, ମନୁଷ୍ୟ ନାମ ଧନ ହାସଲ କରିଥାଏ॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ॥
ਸਭ ਵਡਿਆਈਆ ਹਰਿ ਨਾਮ ਵਿਚਿ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਧਿਆਈਐ ॥
ହରିନାମରେ ସମସ୍ତ ଗୌରବ ଅଛି, ଏଣୁ ଗୁରୁଙ୍କ ସାନ୍ନିଧ୍ୟରେ ହରିଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କରିବା ଉଚିତ।
ਜਿ ਵਸਤੁ ਮੰਗੀਐ ਸਾਈ ਪਾਈਐ ਜੇ ਨਾਮਿ ਚਿਤੁ ਲਾਈਐ ॥
ଯଦି ନାମରେ ଚିତ୍ତ ଲାଗିଯାଏ, ମନୁଷ୍ୟ ଯେଉଁ ବସ୍ତୁର କାମନା କରିଥାଏ, ତାହାକୁ ତାହା ମିଳିଯାଏ।
ਗੁਹਜ ਗਲ ਜੀਅ ਕੀ ਕੀਚੈ ਸਤਿਗੁਰੂ ਪਾਸਿ ਤਾ ਸਰਬ ਸੁਖੁ ਪਾਈਐ ॥
ଯଦି ସଦଗୁରୁଙ୍କ ପାଖରେ ମନର ଗଭୀର କଥା କୁହାଯାଏ, ସର୍ବ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਗੁਰੁ ਪੂਰਾ ਹਰਿ ਉਪਦੇਸੁ ਦੇਇ ਸਭ ਭੁਖ ਲਹਿ ਜਾਈਐ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁ ଜୀବକୁ ଉପଦେଶ ଦେଇଥାନ୍ତି, ସାରା କ୍ଷୁଧା ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਜਿਸੁ ਪੂਰਬਿ ਹੋਵੈ ਲਿਖਿਆ ਸੋ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਈਐ ॥੩॥
ପୂର୍ବରୁ ହିଁ ଯାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ଲେଖା ହୋଇଥାଏ, ସେ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ॥3॥
ਸਲੋਕ ਮਃ ੩ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 3 ॥
ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਖਾਲੀ ਕੋ ਨਹੀ ਮੇਰੈ ਪ੍ਰਭਿ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਏ ॥
ମୋର ପ୍ରଭୁ ସଂଯୋଗ ବନାଇ ଯାହାକୁ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶାଇ ଦିଅନ୍ତି, ସେ କେବେ ମଧ୍ୟ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ଖାଲି ହାତରେ ଫେରସ୍ତ ହୁଏନାହିଁ।
ਸਤਿਗੁਰ ਕਾ ਦਰਸਨੁ ਸਫਲੁ ਹੈ ਜੇਹਾ ਕੋ ਇਛੇ ਤੇਹਾ ਫਲੁ ਪਾਏ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ ସଫଳ ଅଟେ, ଯେପରି କାହାର କାମନା ହୋଇଥାଏ, ତାହାକୁ ସେପରି ହିଁ ଫଳ ମିଳିଥାଏ।
ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਹੈ ਸਭ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਭੁਖ ਗਵਾਏ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଅମୃତ ଭଳି ଅଟେ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ସାରା ତୃଷ୍ଣା ଓ କ୍ଷୁଧା ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਹਰਿ ਰਸੁ ਪੀ ਸੰਤੋਖੁ ਹੋਆ ਸਚੁ ਵਸਿਆ ਮਨਿ ਆਏ ॥
ହରିରସ ପାନ କରି ସନ୍ତୋଷ ହୋଇ ଯାଇଛି, ଆଉ ମନରେ ସତ୍ୟର ନିବାସ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਸਚੁ ਧਿਆਇ ਅਮਰਾ ਪਦੁ ਪਾਇਆ ਅਨਹਦ ਸਬਦ ਵਜਾਏ ॥
ସତ୍ୟର ଧ୍ୟାନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଆମର ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି ଆଉ ମନରେ ଅନାହଦ ଶବ୍ଦ ଗୁଞ୍ଜନ କରୁଅଛି।
ਸਚੋ ਦਹ ਦਿਸਿ ਪਸਰਿਆ ਗੁਰ ਕੈ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਏ ॥
ଦଶ ଦିଗରେ ସତ୍ୟର ହିଁ ପ୍ରସାର ହୋଇଛି, ଏହି ଅବସ୍ଥା ଗୁରୁଙ୍କ ସ୍ଵାଭାବିକ ସ୍ଵଭାବ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି।
ਨਾਨਕ ਜਿਨ ਅੰਦਰਿ ਸਚੁ ਹੈ ਸੇ ਜਨ ਛਪਹਿ ਨ ਕਿਸੈ ਦੇ ਛਪਾਏ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ଯାହାର ଅନ୍ତର୍ମନରେ ସତ୍ୟ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛି, ଏପରି ଭକ୍ତଜନ ଲୋକପ୍ରିୟ ହୋଇଯାନ୍ତି॥1॥
ਮਃ ੩ ॥
ମହଲା 3॥
ਗੁਰ ਸੇਵਾ ਤੇ ਹਰਿ ਪਾਈਐ ਜਾ ਕਉ ਨਦਰਿ ਕਰੇਇ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିବା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ, ଯାହା ଉପରେ ସେ ନିଜ କୃପା କରିଥାନ୍ତି।
ਮਾਨਸ ਤੇ ਦੇਵਤੇ ਭਏ ਸਚੀ ਭਗਤਿ ਜਿਸੁ ਦੇਇ ॥
ଯାହାକୁ ସେ ସଚ୍ଚା ଭକ୍ତି ଦେଇଛନ୍ତି, ସେହି ମନୁଷ୍ୟ ଦେବତା ବନିଯାଇଛି।
ਹਉਮੈ ਮਾਰਿ ਮਿਲਾਇਅਨੁ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਸੁਚੇਇ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ଯାହାର ଜୀବନ-ଆଚରଣ ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଯାଏ, ତାହାର ଅହଂତ୍ଵ ନାଶ କରି ଇଶ୍ଵର ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳାଇ ନିଅନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਸਹਜੇ ਮਿਲਿ ਰਹੇ ਨਾਮੁ ਵਡਿਆਈ ਦੇਇ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ଯାହାକୁ ଇଶ୍ଵର ନାମ ରୂପୀ ବଡିମା ଦେଇଥାନ୍ତି, ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାରେ ରହିଥାଏ॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ॥
ਗੁਰ ਸਤਿਗੁਰ ਵਿਚਿ ਨਾਵੈ ਕੀ ਵਡੀ ਵਡਿਆਈ ਹਰਿ ਕਰਤੈ ਆਪਿ ਵਧਾਈ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଠାରେ ନାମର ଗୌରବ କର୍ତ୍ତା ପରମେଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ବୃଦ୍ଧି କରିଛନ୍ତି।
ਸੇਵਕ ਸਿਖ ਸਭਿ ਵੇਖਿ ਵੇਖਿ ਜੀਵਨ੍ਹ੍ਹਿ ਓਨ੍ਹ੍ਹਾ ਅੰਦਰਿ ਹਿਰਦੈ ਭਾਈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସେବକ ଏବଂ ଶିଷ୍ୟ ଏହି ଗୌରବକୁ ଦେଖି ହିଁ ଜୀବିତ ରହିଥାନ୍ତି ଆଉ ତାହାଙ୍କ ହୃଦୟକୁ ଏହା ଭଲ ଲାଗିଥାଏ।
ਨਿੰਦਕ ਦੁਸਟ ਵਡਿਆਈ ਵੇਖਿ ਨ ਸਕਨਿ ਓਨ੍ਹ੍ਹਾ ਪਰਾਇਆ ਭਲਾ ਨ ਸੁਖਾਈ ॥
ପରନ୍ତୁ ଦୁଷ୍ଟ-ନିନ୍ଦୁକ ଗୁରୁଙ୍କ ବଡିମାକୁ ସହ୍ୟ କରିପାରେ ନାହିଁ ଆଉ ତାହାକୁ ଅନ୍ୟର ଭଲ ଗୁଣ ପସନ୍ଦ ଆସେ ନାହିଁ।
ਕਿਆ ਹੋਵੈ ਕਿਸ ਹੀ ਕੀ ਝਖ ਮਾਰੀ ਜਾ ਸਚੇ ਸਿਉ ਬਣਿ ਆਈ ॥
ଯେତେବେଳେ ଗୁରୁଙ୍କ ସତ୍ୟ ସହିତ ପ୍ରୀତି ବନି ରହିଥାଏ, କାହାର ବିରୋଧ ଦ୍ଵାରା ସେ ପ୍ରଭାବିତ ହୁଏନାହିଁ।
ਜਿ ਗਲ ਕਰਤੇ ਭਾਵੈ ਸਾ ਨਿਤ ਨਿਤ ਚੜੈ ਸਵਾਈ ਸਭ ਝਖਿ ਝਖਿ ਮਰੈ ਲੋਕਾਈ ॥੪॥
ଯେଉଁ କଥା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ତାହା ଦିନ ରାତି ବଢି ଚାଲିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ଦୁନିଆର ଲୋକ ଧକ୍କା ଖାଇଥାନ୍ତି॥4॥
ਸਲੋਕ ਮਃ ੩ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 3॥
ਧ੍ਰਿਗੁ ਏਹ ਆਸਾ ਦੂਜੇ ਭਾਵ ਕੀ ਜੋ ਮੋਹਿ ਮਾਇਆ ਚਿਤੁ ਲਾਏ ॥
ଯିଏ ମୋହ-ମାୟାରେ ଚିତ୍ତ ଲଗାଇଥାଏ, ତାହାର ଦୈତ୍ୟଭାବର ଏହି ଆଶା ଧିକ୍କାର ଯୋଗ୍ୟ ଅଟେ।
ਹਰਿ ਸੁਖੁ ਪਲ੍ਹ੍ਹਰਿ ਤਿਆਗਿਆ ਨਾਮੁ ਵਿਸਾਰਿ ਦੁਖੁ ਪਾਏ ॥
ନଶ୍ଵର ପଦାର୍ଥର ମୋହରେ ଫସି ଆମେ ସଚ୍ଚା ସୁଖ ତ୍ୟାଗ କରିଛୁ ଆଉ ପ୍ରଭୁନାମକୁ ଭୁଲି ଆମେ ଦୁଃଖଭୋଗ କରୁଛୁ।