Page 558
ਨਾ ਮਨੀਆਰੁ ਨ ਚੂੜੀਆ ਨਾ ਸੇ ਵੰਗੁੜੀਆਹਾ ॥
ତୋ’ ପାଖରେ ନା ଚୁଡି ପିନ୍ଧାଇବା ବାଲା ଶଙ୍ଖାରୀ ଅଛି, ନା ସୁନାର ଚୁଡି ଅଛି ଆଉ ନା କାଚର ଚୁଡି ଅଛି।
ਜੋ ਸਹ ਕੰਠਿ ਨ ਲਗੀਆ ਜਲਨੁ ਸਿ ਬਾਹੜੀਆਹਾ ॥
ଯାହା ସେଠାରେ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗଳାରେ ଲାଗେ ନାହିଁ, ତାହା ନିଆଁରେ ଜଳିଯାଏ।
ਸਭਿ ਸਹੀਆ ਸਹੁ ਰਾਵਣਿ ਗਈਆ ਹਉ ਦਾਧੀ ਕੈ ਦਰਿ ਜਾਵਾ ॥
ମୋର ସବୁ ସଖୀ ନିଜ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସାଥିରେ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ଯାଇଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଅଭାଗିନୀ କାହାର ଦ୍ଵାରକୁ ଯିବି?
ਅੰਮਾਲੀ ਹਉ ਖਰੀ ਸੁਚਜੀ ਤੈ ਸਹ ਏਕਿ ਨ ਭਾਵਾ ॥
ହେ ମୋର ସଖୀ! ନିଜ ଆଡୁ ମୁଁ ବଡ ଶୁଭ ଆଚରଣ ବାଲୀ ଅଟେ, କିନ୍ତୁ ମୋର ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ମୋର ଏକ ମଧ୍ୟ ଶୁଭ କର୍ମ ଭଲ ଲାଗେ ନାହିଁ।
ਮਾਠਿ ਗੁੰਦਾਈ ਪਟੀਆ ਭਰੀਐ ਮਾਗ ਸੰਧੂਰੇ ॥
ନିଜ ବାଳକୁ ସାଇତି ମୁଁ ଚୁଟି କରିଥାଏ ଆଉ ନିଜ ମଥାରେ ସିନ୍ଦୁର ଲଗାଇ ଥାଏ।
ਅਗੈ ਗਈ ਨ ਮੰਨੀਆ ਮਰਉ ਵਿਸੂਰਿ ਵਿਸੂਰੇ ॥
ପରନ୍ତୁ, ଯେବେ ମୁଁ ନିଜ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖକୁ ଯାଇଥାଏ, ସେତେବେଳେ ସ୍ଵୀକୃତ ହୁଏନାହିଁ ଏବଂ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଶୋକରେ ମରି ଯାଇଥାଏ।
ਮੈ ਰੋਵੰਦੀ ਸਭੁ ਜਗੁ ਰੁਨਾ ਰੁੰਨੜੇ ਵਣਹੁ ਪੰਖੇਰੂ ॥
ମୁଁ ପୀଡିତ ହୋଇ ବିଳାପ କରିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ସାରା ଦୁନିଆ ଓ ଜଙ୍ଗଲର ପକ୍ଷୀ ମଧ୍ୟ ବିଳାପ କରିଥାଏ।
ਇਕੁ ਨ ਰੁਨਾ ਮੇਰੇ ਤਨ ਕਾ ਬਿਰਹਾ ਜਿਨਿ ਹਉ ਪਿਰਹੁ ਵਿਛੋੜੀ ॥
ପରନ୍ତୁ କେବଳ ମୋର ଶରୀରରୁ ବିଦା ହୋଇଥିବା ଆତ୍ମା ହିଁ ବିଳାପ କରେ ନାହିଁ, ଯିଏ ମୋତେ ମୋ’ ପ୍ରିୟତମଙ୍କ ଠାରୁ ବିଚ୍ଛେଦ କରିଛି।
ਸੁਪਨੈ ਆਇਆ ਭੀ ਗਇਆ ਮੈ ਜਲੁ ਭਰਿਆ ਰੋਇ ॥
ସେ ସ୍ଵପ୍ନରେ ମୋ’ ପାଖକୁ ଆସିଛନ୍ତି ଆଉ ପୁଣି ଚାଲି ଯାଇଛନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କ ବିରହରେ ମୁଁ ଅଶ୍ରୁ ଭରା କ୍ରନ୍ଦନ କରିଛି।
ਆਇ ਨ ਸਕਾ ਤੁਝ ਕਨਿ ਪਿਆਰੇ ਭੇਜਿ ਨ ਸਕਾ ਕੋਇ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟତମ! ମୁଁ ତୋ’ ପାଖକୁ ଆସି ପାରିବି ନାହିଁ, ନା ମୁଁ କାହାକୁ ପଠାଇ ପାରିବି।
ਆਉ ਸਭਾਗੀ ਨੀਦੜੀਏ ਮਤੁ ਸਹੁ ਦੇਖਾ ਸੋਇ ॥
ହେ ମୋର ଭାଗ୍ୟଶାଳିନୀ ନିଦ୍ରା! ଆସ, ହୁଏତ, ମୁଁ ମୋ’ ସ୍ଵାମୀଙ୍କୁ ପୁଣି ସ୍ଵପ୍ନରେ ଦେଖି ପାରିବି।
ਤੈ ਸਾਹਿਬ ਕੀ ਬਾਤ ਜਿ ਆਖੈ ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਕਿਆ ਦੀਜੈ ॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଯିଏ ମୋର ମାଲିକଙ୍କ କଥା ଶୁଣାଇବ, ତାହାକୁ ମୁଁ କଣ ଭେଟି ଦେବି?
ਸੀਸੁ ਵਢੇ ਕਰਿ ਬੈਸਣੁ ਦੀਜੈ ਵਿਣੁ ਸਿਰ ਸੇਵ ਕਰੀਜੈ ॥
ନିଜ ମସ୍ତକ କାଟି ମୁଁ ତାହାକୁ ବସିବା ପାଇଁ ଆସନ ଦେବି ତଥା ବିନା ମସ୍ତକରେ ହିଁ ତାହାଙ୍କ ସେବା କରିବି।
ਕਿਉ ਨ ਮਰੀਜੈ ਜੀਅੜਾ ਨ ਦੀਜੈ ਜਾ ਸਹੁ ਭਇਆ ਵਿਡਾਣਾ ॥੧॥੩॥
ମୁଁ କାହିଁକି ପ୍ରାଣ ତ୍ୟାଗ କରିନାହିଁ, ଯେତେବେଳେ ମୋର ପତି-ପ୍ରଭୁ ଅନ୍ୟ କାହାର ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି||1||3||
ਵਡਹੰਸੁ ਮਹਲਾ ੩ ਘਰੁ ੧॥
ବଡହଂସ ମହଲା 3 ଘର 1
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਮਨਿ ਮੈਲੈ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਮੈਲਾ ਤਨਿ ਧੋਤੈ ਮਨੁ ਹਛਾ ਨ ਹੋਇ ॥
ଯଦି ଜୀବର ମନ ମଇଳା ହୋଇଥାଏ; ଶରୀରକୁ ଧୋଇ ଶୁଦ୍ଧ କରିଲେ ମନ ନିର୍ମଳ ହୁଏନାହିଁ।
ਇਹ ਜਗਤੁ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਇਆ ਵਿਰਲਾ ਬੂਝੈ ਕੋਇ ॥੧॥
ଏହି ଦୁନିଆ ଭ୍ରମରେ ଭୁଲି ଯାଇଛି, କିନ୍ତୁ କେହି ବିରଳ ହିଁ ଏହି ସତ୍ୟକୁ ବୁଝିଥାଏ॥1॥
ਜਪਿ ਮਨ ਮੇਰੇ ਤੂ ਏਕੋ ਨਾਮੁ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ତୁ ଏକ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ଜପ କର,
ਸਤਗੁਰਿ ਦੀਆ ਮੋ ਕਉ ਏਹੁ ਨਿਧਾਨੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
କାରଣ ସଦଗୁରୁ ମୋତେ ଏହି ନାମ-ଭଣ୍ଡାର ଦେଇଛନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਸਿਧਾ ਕੇ ਆਸਣ ਜੇ ਸਿਖੈ ਇੰਦ੍ਰੀ ਵਸਿ ਕਰਿ ਕਮਾਇ ॥
ଯଦି ପ୍ରାଣୀ ସିଦ୍ଧ ମହାପୁରୁଷଙ୍କ ଆସନ ଲଗାଇବା ଶିଖିନିଏ ତଥା ନିଜ ଇନ୍ଦ୍ରିୟକୁ କାବୁରେ ରଖିବାକୁ ପ୍ରୟାସ କରିଥାଏ, ତାହାହେଲେ
ਮਨ ਕੀ ਮੈਲੁ ਨ ਉਤਰੈ ਹਉਮੈ ਮੈਲੁ ਨ ਜਾਇ ॥੨॥
ମଧ୍ୟ ମନର ମଇଳା ଦୂର ହୁଏନାହିଁ ଏବଂ ନା ତାହାର ଅହଂକାର ରୂପୀ ମଳିନତା ନିବୃତ୍ତ ହୋଇଥାଏ॥2॥
ਇਸੁ ਮਨ ਕਉ ਹੋਰੁ ਸੰਜਮੁ ਕੋ ਨਾਹੀ ਵਿਣੁ ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਸਰਣਾਇ ॥
ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ଶରଣ ବିନା ଏହି ମନକୁ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ସାଧନ ଦ୍ଵାରା ପାବନ କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ।
ਸਤਗੁਰਿ ਮਿਲਿਐ ਉਲਟੀ ਭਈ ਕਹਣਾ ਕਿਛੂ ਨ ਜਾਇ ॥੩॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କୁ ଭେଟ କରିଲେ ମନର ଦୃଷ୍ଟିକୋଣ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଆଉ କିଛି କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ ॥3॥
ਭਣਤਿ ਨਾਨਕੁ ਸਤਿਗੁਰ ਕਉ ਮਿਲਦੋ ਮਰੈ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਫਿਰਿ ਜੀਵੈ ਕੋਇ ॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଯଦି କୌଣସି ଜୀବ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ଭେଟ କରି ସାଂସାରିକ ବିକାରରେ ତଟସ୍ଥ ହୋଇ ମରିଯାଏ ଏବଂ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ପୁଣି ଜୀବିତ ହୋଇଯାଏ, ସେତେବେଳେ
ਮਮਤਾ ਕੀ ਮਲੁ ਉਤਰੈ ਇਹੁ ਮਨੁ ਹਛਾ ਹੋਇ ॥੪॥੧॥
ତାହାର ସାଂସାରିକ ମୋହ-ମମତାର ମଇଳା ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ତାହାର ଏହି ମନ ନିର୍ମଳ ହୋଇଯାଏ ||4||1||
ਵਡਹੰਸੁ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ୱାଡହଂସ ମହଲା 3 ॥
ਨਦਰੀ ਸਤਗੁਰੁ ਸੇਵੀਐ ਨਦਰੀ ਸੇਵਾ ਹੋਇ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ କୃପା-ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ଵାରା ହିଁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା ହୋଇପାରେ ଏବଂ ତାହାଙ୍କ କରୁଣା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ସେବା ହୋଇଥାଏ।
ਨਦਰੀ ਇਹੁ ਮਨੁ ਵਸਿ ਆਵੈ ਨਦਰੀ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਇ ॥੧॥
ତାହାଙ୍କ କରୁଣା-ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ଵାରା ଏହି ମନ ବଶରେ ଆସିଥାଏ ଏବଂ ମନ ପାବନ ହୋଇଥାଏ॥1॥
ਮੇਰੇ ਮਨ ਚੇਤਿ ਸਚਾ ਸੋਇ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ସର୍ବଦା ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କର।
ਏਕੋ ਚੇਤਹਿ ਤਾ ਸੁਖੁ ਪਾਵਹਿ ਫਿਰਿ ਦੂਖੁ ਨ ਮੂਲੇ ਹੋਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯଦି ତୁ ଏକ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରିବୁ, ତାହାହେଲେ ତୋତେ ସୁଖର ଉପଲବ୍ଧି ହେବ ଏବଂ ତୋତେ ପୁଣି କଦାପି ଦୁଃଖ ହେବ ନାହିଁ॥1॥ରୁହ॥
ਨਦਰੀ ਮਰਿ ਕੈ ਜੀਵੀਐ ਨਦਰੀ ਸਬਦੁ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਇ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ କୃପା-ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ଵାରା ହିଁ ପ୍ରାଣୀ ମୋହାମାୟା ଦ୍ଵାରା ତଟସ୍ଥ ହୋଇ ମରି ପୁନଃ ଜୀବିତ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ତାହାଙ୍କ କୃପା-ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ଵାରା ହିଁ ପ୍ରଭୁ ଶବ୍ଦ ମନରେ ନିବାସ କରିଥାଏ।
ਨਦਰੀ ਹੁਕਮੁ ਬੁਝੀਐ ਹੁਕਮੇ ਰਹੈ ਸਮਾਇ ॥੨॥
ତାହାଙ୍କ କୃପା-ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ଵାରା ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମ ବୁଝି ହୁଏ ଏବଂ ଜୀବ ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମରେ ରହିଥାଏ॥2॥
ਜਿਨਿ ਜਿਹਵਾ ਹਰਿ ਰਸੁ ਨ ਚਖਿਓ ਸਾ ਜਿਹਵਾ ਜਲਿ ਜਾਉ ॥
ଯେଉଁ ଜିହ୍ଵା ହରି-ରସକୁ ଚାଖି ନାହିଁ, ତାହାକୁ ଜଳାଇ ଦେବା ଉଚିତ।
ਅਨ ਰਸ ਸਾਦੇ ਲਗਿ ਰਹੀ ਦੁਖੁ ਪਾਇਆ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ॥੩॥
ସେ ଅନ୍ୟ ରସର ସ୍ଵାଦରେ ଲାଗିଥାଏ ଏବଂ ଦୈତ୍ୟଭାବରେ ଫସି ଦୁଃଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥3॥
ਸਭਨਾ ਨਦਰਿ ਏਕ ਹੈ ਆਪੇ ਫਰਕੁ ਕਰੇਇ ॥
ଏକ ଈଶ୍ବରଙ୍କ କୃପା-ଦୃଷ୍ଟି ସବୁ ଜୀବ ଉପରେ ସମାନ ଅଟେ, ପରନ୍ତୁ କିଏ ଉତ୍ତମ ଆଉ କିଏ ମନ୍ଦ ବନିଥାଏ, ଆଉ ଏହି ଅନ୍ତର ମଧ୍ୟ ପ୍ରଭୁ ନିଜେ ବନାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਸਤਗੁਰਿ ਮਿਲਿਐ ਫਲੁ ਪਾਇਆ ਨਾਮੁ ਵਡਾਈ ਦੇਇ ॥੪॥੨॥
ହେ ନାନକ! ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳିବା ଦ୍ଵାରା ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଜୀବକୁ ନାମର ପ୍ରଶଂସା ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ||4||2||