Page 484
ਆਸਾ ॥
ଆଶା ॥
ਮੇਰੀ ਬਹੁਰੀਆ ਕੋ ਧਨੀਆ ਨਾਉ ॥
(କବୀରଙ୍କ ମାତା କହନ୍ତି ଯେ) ମୋର ବଧୂର ନାମ ଧନବତୀ ଥିଲା
ਲੇ ਰਾਖਿਓ ਰਾਮ ਜਨੀਆ ਨਾਉ ॥੧॥
ପରନ୍ତୁ ସାଧୁ ସନ୍ଥଙ୍କ ପ୍ରଭାବରୁ ଏବେ ତାହାର ନାମ ରାମଙ୍କ ସେବିକା ରଖି ଦେଇଛି॥1॥
ਇਨ੍ਹ੍ਹ ਮੁੰਡੀਅਨ ਮੇਰਾ ਘਰੁ ਧੁੰਧਰਾਵਾ ॥
ଏହି ସାଧୁ-ସନ୍ଥ ମୋର ଘର ବରବାଦ କରି ଦେଇଛନ୍ତି।
ਬਿਟਵਹਿ ਰਾਮ ਰਮਊਆ ਲਾਵਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେ ମୋର ପୁତ୍ର କବୀରକୁ ରାମ ନାମର ଭଜନ କରିବାରେ ଲଗାଇ ଦେଇଛନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਕਹਤੁ ਕਬੀਰ ਸੁਨਹੁ ਮੇਰੀ ਮਾਈ ॥
କବୀର ଜୀ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ମୋର ମାତା! ଶୁଣ, (ଏହାର ଆଲୋଚନା କର ନାହିଁ)
ਇਨ੍ਹ੍ਹ ਮੁੰਡੀਅਨ ਮੇਰੀ ਜਾਤਿ ਗਵਾਈ ॥੨॥੩॥੩੩॥
ଏହି ସାଧୁ ସନ୍ଥ ମୋର ନୀଚ ଜାତି ସମାପ୍ତ କରି ଦେଇଛନ୍ତି॥2॥3॥33॥
ਆਸਾ ॥
ଆଶା ॥
ਰਹੁ ਰਹੁ ਰੀ ਬਹੁਰੀਆ ਘੂੰਘਟੁ ਜਿਨਿ ਕਾਢੈ ॥
ହେ ବୋହୁ! ରହି ଯାଅ, ତୁ ଯେଉଁ ଓଢଣୀ କାଢୁଛୁ,
ਅੰਤ ਕੀ ਬਾਰ ਲਹੈਗੀ ਨ ਆਢੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଅନ୍ତିମ ସମୟ ଏହାର ମୂଲ୍ୟ କଉଡି ଭଳି ନାହିଁ, ଅର୍ଥାତ ଲାଭ ହେବ ନାହିଁ॥1॥ରୁହ॥
ਘੂੰਘਟੁ ਕਾਢਿ ਗਈ ਤੇਰੀ ਆਗੈ ॥
ତୋ’ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ପୂର୍ବ ପତ୍ନୀ ଓଢଣୀ ଖୋଲୁଥିଲା,
ਉਨ ਕੀ ਗੈਲਿ ਤੋਹਿ ਜਿਨਿ ਲਾਗੈ ॥੧॥
ତୁ ତାହାର ପଦଚିହ୍ନ ଅନୁସରଣ କର ନାହିଁ
ਘੂੰਘਟ ਕਾਢੇ ਕੀ ਇਹੈ ਬਡਾਈ ॥
ଓଢଣୀ ଖୋଲିବାର ଏକ ବଡିମା ଯେ
ਦਿਨ ਦਸ ਪਾਂਚ ਬਹੂ ਭਲੇ ਆਈ ॥੨॥
ପାଞ୍ଚ ବା ଦଶ ଦିନ ପାଇଁ ଲୋକେ କହନ୍ତି, “ ବଡ ଆଚ୍ଛା ବୋହୁ ଅଟେ”॥2॥
ਘੂੰਘਟੁ ਤੇਰੋ ਤਉ ਪਰਿ ਸਾਚੈ ॥
ତୋର ଓଢଣୀ ସେତେବେଳେ ସଚ୍ଚା ହେବ, ଯେତେବେଳେ
ਹਰਿ ਗੁਨ ਗਾਇ ਕੂਦਹਿ ਅਰੁ ਨਾਚੈ ॥੩॥
ଯଦି ତୁ ହରିଙ୍କ ଗୁନାଗାନ କରୁ ଆଉ ନାଚୁ॥3॥
ਕਹਤ ਕਬੀਰ ਬਹੂ ਤਬ ਜੀਤੈ ॥
କବୀର ଜୀ କହନ୍ତି ଯେ ବୋହୁ ସେତେବେଳେ ଜୀବନ ବାଜି ଜିତିପାରେ, ଯଦି
ਹਰਿ ਗੁਨ ਗਾਵਤ ਜਨਮੁ ਬਿਤੀਤੈ ॥੪॥੧॥੩੪॥
ଯଦି ତାହାର ଜୀବନ ହରିଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରି ଅତିବାହିତ ହୋଇଥାଏ॥4॥1॥34॥
ਆਸਾ ॥
ଆଶା ॥
ਕਰਵਤੁ ਭਲਾ ਨ ਕਰਵਟ ਤੇਰੀ ॥
ହେ ସ୍ଵାମୀ! ତୁମର କଡ ବଦଳାଇବା ଅପେକ୍ଷା ମୋର ବଦନରେ କରତ ଚଳାଇବା ଅଧିକ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ।
ਲਾਗੁ ਗਲੇ ਸੁਨੁ ਬਿਨਤੀ ਮੇਰੀ ॥੧॥
ମୋର ବିନତି ଶୁଣ ଏବଂ ମୋତେ ଗଳାରେ ଲଗାଅ ॥1॥
ਹਉ ਵਾਰੀ ਮੁਖੁ ਫੇਰਿ ਪਿਆਰੇ ॥
ହେ ପ୍ରିୟ! ମୋ’ ଆଡେ ମୁହଁ କର, ମୁଁ ତୋ’ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ।
ਕਰਵਟੁ ਦੇ ਮੋ ਕਉ ਕਾਹੇ ਕਉ ਮਾਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୋ’ ଠାରୁ କଡ ବଦଳାଇ ତୁମେ ମୋତେ କାହିଁକି ମାରୁଅଛ॥1॥ରୁହ॥
ਜਉ ਤਨੁ ਚੀਰਹਿ ਅੰਗੁ ਨ ਮੋਰਉ ॥
ହେ ସ୍ଵାମୀ! ଯଦି ତୁମେ ମୋର ତନ ଚିରି ଦିଅ, ତଥାପି ମୁଁ ନିଜ ଅଙ୍ଗ ମୋଡିବି ନାହିଁ।
ਪਿੰਡੁ ਪਰੈ ਤਉ ਪ੍ਰੀਤਿ ਨ ਤੋਰਉ ॥੨॥
ମୋର ଶରୀର ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଉ, ତଥାପି ତୋ’ ଠାରୁ ମୁଁ ନିଜ ପ୍ରୀତି ଭାଙ୍ଗିବୀ ନାହିଁ॥2॥
ਹਮ ਤੁਮ ਬੀਚੁ ਭਇਓ ਨਹੀ ਕੋਈ ॥
ଆମ ଆଉ ତୁମ ମଧ୍ୟରେ ଆଉ କେହି ମଧ୍ୟସ୍ଥି ନାହିଁ।
ਤੁਮਹਿ ਸੁ ਕੰਤ ਨਾਰਿ ਹਮ ਸੋਈ ॥੩॥
ହେ ସ୍ଵାମୀ! ତୁ’ ମୋର ପତି ଅଟ ଆଉ ମୁଁ ତୋର ପତ୍ନୀ ଅଟେ॥3॥
ਕਹਤੁ ਕਬੀਰੁ ਸੁਨਹੁ ਰੇ ਲੋਈ ॥
କବୀର ଜୀ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ଲୋକମାନେ! ଶୁଣ,
ਅਬ ਤੁਮਰੀ ਪਰਤੀਤਿ ਨ ਹੋਈ ॥੪॥੨॥੩੫॥
ଏବେ ଆମର ଭରସା ତୁମ ଉପରେ ହୁଏନାହିଁ॥4॥2॥35॥
ਆਸਾ ॥
ଆଶା ॥
ਕੋਰੀ ਕੋ ਕਾਹੂ ਮਰਮੁ ਨ ਜਾਨਾਂ ॥
କେହି ମଧ୍ୟ ସେହି ବୁଣାଳି ରୂପୀ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଭେଦ ଜାଣିପାରେ ନାହିଁ।
ਸਭੁ ਜਗੁ ਆਨਿ ਤਨਾਇਓ ਤਾਨਾਂ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ପ୍ରଭୁ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତରେ ଜୀବ ଜନ୍ତୁଙ୍କୁ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଛନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਜਬ ਤੁਮ ਸੁਨਿ ਲੇ ਬੇਦ ਪੁਰਾਨਾਂ ॥
ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମେ ବୀଡ ପୁରାଣକୁ ଶୁଣିଛ,
ਤਬ ਹਮ ਇਤਨਕੁ ਪਸਰਿਓ ਤਾਨਾਂ ॥੧॥
ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆମେ ଆୟ କରିଥାଉ॥1॥
ਧਰਨਿ ਅਕਾਸ ਕੀ ਕਰਗਹ ਬਨਾਈ ॥
ସେହି ପ୍ରଭୁ ରୂପୀ ବୁଣାଳି ଧରିତ୍ରୀ ଏବଂ ଆକାଶକୁ ନିଜର ତନ୍ତ ବନାଇଛନ୍ତି।
ਚੰਦੁ ਸੂਰਜੁ ਦੁਇ ਸਾਥ ਚਲਾਈ ॥੨॥
ତାହା ଭିତରେ ସେ ଚାନ୍ଦ ଏବଂ ସୂର୍ଯ୍ୟର ଦୁଇଟି ବବିନ୍ସ ରଖିଛନ୍ତି॥2॥
ਪਾਈ ਜੋਰਿ ਬਾਤ ਇਕ ਕੀਨੀ ਤਹ ਤਾਂਤੀ ਮਨੁ ਮਾਨਾਂ ॥
ନିଜ ପାଦ ଯୋଡି ମୁଁ ଏକ କଥା କହିଛି, ସେହି ବୁଣାଳି ପ୍ରଭୁ ମୋର ମନ ସଂଯୁକ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି।
ਜੋਲਾਹੇ ਘਰੁ ਅਪਨਾ ਚੀਨ੍ਹ੍ਹਾਂ ਘਟ ਹੀ ਰਾਮੁ ਪਛਾਨਾਂ ॥੩॥
କବୀର-ବୁଣାଳି ନିଜ ବାସ୍ତବିକ ଘରକୁ ବୁଝି ନେଇଛି ଆଉ ନିଜ ଅନ୍ତର୍ମନରେ ରାମଙ୍କୁ ଜାଣି ନେଇଛି॥3॥
ਕਹਤੁ ਕਬੀਰੁ ਕਾਰਗਹ ਤੋਰੀ ॥
କବୀର ଜୀ କହନ୍ତି ଯେ ଶରୀର ରୂପୀ ତନ୍ତ ଶାଳ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ, ସେତେବେଳେ
ਸੂਤੈ ਸੂਤ ਮਿਲਾਏ ਕੋਰੀ ॥੪॥੩॥੩੬॥
ପ୍ରଭୁ ରୂପୀ ବୁଣାଳି ମୋର ସୂତା(ଜ୍ୟୋତି)କୁ ନିଜ ସୂତା(ଜ୍ୟୋତି)ର ସାଥିରେ ମିଶିଥାଏ॥4॥3॥36॥
ਆਸਾ ॥
ଆଶା ॥
ਅੰਤਰਿ ਮੈਲੁ ਜੇ ਤੀਰਥ ਨਾਵੈ ਤਿਸੁ ਬੈਕੁੰਠ ਨ ਜਾਨਾਂ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତିର ହୃଦୟରେ ପାପର ମଇଳା ଭରି ରହିଛି, ଯଦି ସେ ତୀର୍ଥ ଯାଇ ସ୍ନାନ କରେ, ତଥାପି ତାହାକୁ ବୈକୁଣ୍ଠ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ।
ਲੋਕ ਪਤੀਣੇ ਕਛੂ ਨ ਹੋਵੈ ਨਾਹੀ ਰਾਮੁ ਅਯਾਨਾ ॥੧॥
ଦେଖାଇବା ପାଇଁ ଲୋକଙ୍କୁ ପ୍ରସନ୍ନ କରାଇଲେ କିଛି ହୁଏନାହିଁ, କାରଣ ରାମ କେହି ବିଚରା ନୁହନ୍ତି, ସେ ସର୍ବଜ୍ଞାତା ଅଟନ୍ତି॥1॥
ਪੂਜਹੁ ਰਾਮੁ ਏਕੁ ਹੀ ਦੇਵਾ ॥
କେବଳ ଏକ ରାମଙ୍କୁ ହିଁ ଇଷ୍ଟଦେବୀ ମାନି ତାହାଙ୍କୁ ଶ୍ରଦ୍ଧା ସହିତ ପୂଜା କର।
ਸਾਚਾ ਨਾਵਣੁ ਗੁਰ ਕੀ ਸੇਵਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା ହିଁ ବାସ୍ତବରେ ସଚ୍ଚା ତୀର୍ଥ ଅଟେ॥1॥ରୁହ॥
ਜਲ ਕੈ ਮਜਨਿ ਜੇ ਗਤਿ ਹੋਵੈ ਨਿਤ ਨਿਤ ਮੇਂਡੁਕ ਨਾਵਹਿ ॥
ଯଦି ଜଳରେ ସ୍ନାନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ମୋକ୍ଷ ମିଳିଥାଏ, ତାହାହେଲେ ବେଙ୍ଗ ପ୍ରତିଦିନ ଜଳରେ ଗାଧୋଇ ଥାଏ (ଅର୍ଥାତ ବେଙ୍ଗର ଗତି ହୁଏନାହିଁ)
ਜੈਸੇ ਮੇਂਡੁਕ ਤੈਸੇ ਓਇ ਨਰ ਫਿਰਿ ਫਿਰਿ ਜੋਨੀ ਆਵਹਿ ॥੨॥
ଯେପରି ବେଙ୍ଗ, ସେପରି ହିଁ ମନୁଷ୍ୟ ଅଟେ, ଯିଏ ବାରମ୍ବାର ଯୋନିରେ ଆସିଥାଏ॥2॥
ਮਨਹੁ ਕਠੋਰੁ ਮਰੈ ਬਾਨਾਰਸਿ ਨਰਕੁ ਨ ਬਾਂਚਿਆ ਜਾਈ ॥
ଯଦି କଠୋର ମନର ବ୍ୟକ୍ତି ବନାରସରେ ପ୍ରାଣ ତ୍ୟାଗ ଦେଇଥାଏ, ତାହାହେଲେ ସେ ନର୍କକୁ ଯିବାରୁ ବଞ୍ଚି ପାରେ ନାହିଁ।
ਹਰਿ ਕਾ ਸੰਤੁ ਮਰੈ ਹਾੜੰਬੈ ਤ ਸਗਲੀ ਸੈਨ ਤਰਾਈ ॥੩॥
କିନ୍ତୁ, ଯଦି ହରିଙ୍କ ସନ୍ଥ ମଗହରରେ ପ୍ରାଣ ତ୍ୟାଗ କରିଥାଏ, ତାହାହେଲେ ସେ ନିଜ ସାଙ୍ଗ-ସମ୍ବନ୍ଧଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପାର କରାଇ ଦିଏ॥3॥
ਦਿਨਸੁ ਨ ਰੈਨਿ ਬੇਦੁ ਨਹੀ ਸਾਸਤ੍ਰ ਤਹਾ ਬਸੈ ਨਿਰੰਕਾਰਾ ॥
ଯେଉଁଠି ଦିନ ଅଥବା ରାତି ନାହିଁ, ନା ହିଁ ବେଦ ଅଥବା ଶାସ୍ତ୍ର, ସେଠାରେ ନିରଙ୍କାର ପ୍ରଭୁ ନିବାସ କରିଥାନ୍ତି।
ਕਹਿ ਕਬੀਰ ਨਰ ਤਿਸਹਿ ਧਿਆਵਹੁ ਬਾਵਰਿਆ ਸੰਸਾਰਾ ॥੪॥੪॥੩੭॥
କବୀର ଜୀ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ପ୍ରାଣୀ! ଏହି ସାରା ସଂସାର ବାଉଳା ଅଟେ, ଏହାର ମୋହ ଛାଡି ଭଗବାନଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କର॥4॥4॥37॥