Page 1329
ਗੁਰੁ ਦਰੀਆਉ ਸਦਾ ਜਲੁ ਨਿਰਮਲੁ ਮਿਲਿਆ ਦੁਰਮਤਿ ਮੈਲੁ ਹਰੈ ॥
ଗୁରୁ ଏପରି ଏକ ଦରିଆ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାର ଜଳ ସର୍ବଦା ନିର୍ମଳ ଅଟେ, ଯେଉଁଠି ଦୁର୍ମତିର ମଇଳା ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਸਤਿਗੁਰਿ ਪਾਇਐ ਪੂਰਾ ਨਾਵਣੁ ਪਸੂ ਪਰੇਤਹੁ ਦੇਵ ਕਰੈ ॥੨॥
ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ସାକ୍ଷାତ ହେବ ଦ୍ଵାରା ତୀର୍ଥ-ସ୍ନାନ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ସେ ପଶୁ ପ୍ରେତକୁ ମଧ୍ୟ ଦେବତା ତୁଲ୍ୟ ବନାଇ ଦେଇଥାନ୍ତି||2||
ਰਤਾ ਸਚਿ ਨਾਮਿ ਤਲ ਹੀਅਲੁ ਸੋ ਗੁਰੁ ਪਰਮਲੁ ਕਹੀਐ ॥
ଯିଏ ହୃଦୟରେ ସତ୍ୟ ନାମରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ, ସେହି ଗୁରୁଙ୍କୁ ଚନ୍ଦନ କହିବା ଉଚିତ,
ਜਾ ਕੀ ਵਾਸੁ ਬਨਾਸਪਤਿ ਸਉਰੈ ਤਾਸੁ ਚਰਣ ਲਿਵ ਰਹੀਐ ॥੩॥
କାରଣ ତାହାଙ୍କ ମହକ ଆଖପାଖର ବନସ୍ପତିର ମହକ ଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ ଅଟେ, ଏଣୁ ତାହାଙ୍କ ଚରଣରେ ଲୀନ ରହିବା ଉଚିତ||3||
ਗੁਰਮੁਖਿ ਜੀਅ ਪ੍ਰਾਨ ਉਪਜਹਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਿਵ ਘਰਿ ਜਾਈਐ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଜୀବନ ପ୍ରାଣର ସଂଚାର ହୋଇଥାଏ, ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଶାନ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਨਕ ਸਚਿ ਸਮਾਈਐ ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਿਜ ਪਦੁ ਪਾਈਐ ॥੪॥੬॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ହି ସତ୍ୟରେ ସମାହିତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଆତ୍ମ-ସ୍ୱରୂପ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ||4||6||
ਪ੍ਰਭਾਤੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ପ୍ରଭାତୀ ମହଲା 1॥
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਵਿਦਿਆ ਵੀਚਾਰੈ ਪੜਿ ਪੜਿ ਪਾਵੈ ਮਾਨੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ମନୁଷ୍ୟ ବିଦ୍ୟା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ ଏବଂ ଖ୍ୟାତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਆਪਾ ਮਧੇ ਆਪੁ ਪਰਗਾਸਿਆ ਪਾਇਆ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਨਾਮੁ ॥੧॥
ନାମାମୃତକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ସେ ଅନ୍ତର୍ମନରେ ପ୍ରକାଶ ଅନୁଭବ କରିଥାଏ||1||
ਕਰਤਾ ਤੂ ਮੇਰਾ ਜਜਮਾਨੁ ॥
ହେ କର୍ତ୍ତା! ତୁ ମୋର ଯଜମାନ ଅଟୁ,
ਇਕ ਦਖਿਣਾ ਹਉ ਤੈ ਪਹਿ ਮਾਗਉ ਦੇਹਿ ਆਪਣਾ ਨਾਮੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ତୋ' ଠାରୁ ଏକ ଦକ୍ଷିଣା ମାଗିଥାଏ ଯେ ମୋତେ ନିଜ ନାମ ଦିଅ॥1॥ରୁହ॥
ਪੰਚ ਤਸਕਰ ਧਾਵਤ ਰਾਖੇ ਚੂਕਾ ਮਨਿ ਅਭਿਮਾਨੁ ॥
ତୁମେ କାମ-କ୍ରୋଧ ଇତ୍ୟାଦି ପାଞ୍ଚ ଲୁଟେରା ଠାରୁ ମୋତେ ରକ୍ଷା କର ଏବଂ ମୋର ମନର ଅଭିମାନ ଦୂର କର।
ਦਿਸਟਿ ਬਿਕਾਰੀ ਦੁਰਮਤਿ ਭਾਗੀ ਐਸਾ ਬ੍ਰਹਮ ਗਿਆਨੁ ॥੨॥
ତୁମେ ଏପରି ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ ପ୍ରଦାନ କରିଛ ଯେ ବିକାର ଓ ମନ୍ଦ ବୁଦ୍ଧି ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି||2||
ਜਤੁ ਸਤੁ ਚਾਵਲ ਦਇਆ ਕਣਕ ਕਰਿ ਪ੍ਰਾਪਤਿ ਪਾਤੀ ਧਾਨੁ ॥
ଯତୀତ୍ଵ-ଶାଳୀନାତାର ଚାଉଳ, ଦୟାର ଗହମ, ସତ୍ୟର ଧାନ ରଖି ପତ୍ର-ଦାନ କରିବାକୁ ଚାହିଁ ଥାଏ।
ਦੂਧੁ ਕਰਮੁ ਸੰਤੋਖੁ ਘੀਉ ਕਰਿ ਐਸਾ ਮਾਂਗਉ ਦਾਨੁ ॥੩॥
ମୁଁ ଏପରି ଦାନ ମାଗିଥାଏ, ଯେଉଁଥିରେ ତୁମ କୃପାର ଦୁଧ ତଥା ସନ୍ତୋଷର ଘିଅ ରହିଥାଏ||3||
ਖਿਮਾ ਧੀਰਜੁ ਕਰਿ ਗਊ ਲਵੇਰੀ ਸਹਜੇ ਬਛਰਾ ਖੀਰੁ ਪੀਐ ॥
କ୍ଷମା ତଥା ଧୈର୍ଯ୍ୟର ଦୁଧିଆଳୀ ଗାଈ ପ୍ରଦାନ କର, ଯାହାର ବାଛୁରୀ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ଦୁଧ ପିଇଥାଏ।
ਸਿਫਤਿ ਸਰਮ ਕਾ ਕਪੜਾ ਮਾਂਗਉ ਹਰਿ ਗੁਣ ਨਾਨਕ ਰਵਤੁ ਰਹੈ ॥੪॥੭॥
ନାନକ ବିନତି କରନ୍ତି ଯେ ତୁମର ସ୍ତୁତି ପାଇଁ ଉଦ୍ୟମର କପଡା ମାଗିଥାଏ, ଯେପରି ତୋର ଗୁଣଗାନରେ ଲୀନ ରହିବି||4||7||
ਪ੍ਰਭਾਤੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ପ୍ରଭାତୀ ମହଲା 1॥
ਆਵਤੁ ਕਿਨੈ ਨ ਰਾਖਿਆ ਜਾਵਤੁ ਕਿਉ ਰਾਖਿਆ ਜਾਇ ॥
ଯେତେବେଳେ ଜନ୍ମ କେହି ବନ୍ଦ କରି ପାରିବ ନାହିଁ, ମୃତ୍ୟୁ ମୁଖକୁ ଯିବାରୁ କିଏ ରକ୍ଷା କରି ପାରିବ?
ਜਿਸ ਤੇ ਹੋਆ ਸੋਈ ਪਰੁ ਜਾਣੈ ਜਾਂ ਉਸ ਹੀ ਮਾਹਿ ਸਮਾਇ ॥੧॥
ଯାହାଙ୍କ ଠାରୁ ଜାତ ହୋଇଛ, ସେ ଉତ୍ତମ ଭାବରେ ଜାଣିଥାନ୍ତି ଏବଂ ଜୀବ ସେଥିରେ ଲୀନ ହୋଇଯାଏ||1||
ਤੂਹੈ ਹੈ ਵਾਹੁ ਤੇਰੀ ਰਜਾਇ ॥
ୱାଃ ପରମେଶ୍ଵର! ତୁ ୱାଃ ୱାଃ ଅଟୁ, ତୋର ଇଚ୍ଛା ସର୍ବୋପରି ଅଟେ।
ਜੋ ਕਿਛੁ ਕਰਹਿ ਸੋਈ ਪਰੁ ਹੋਇਬਾ ਅਵਰੁ ਨ ਕਰਣਾ ਜਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯାହା କିଛି ତୁ କରିଥାଉ, ତାହା ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇଥାଏ, ଆଉ କେହି କିଛି କରି ପାରିବ ନାହିଁ॥1॥ରୁହ॥
ਜੈਸੇ ਹਰਹਟ ਕੀ ਮਾਲਾ ਟਿੰਡ ਲਗਤ ਹੈ ਇਕ ਸਖਨੀ ਹੋਰ ਫੇਰ ਭਰੀਅਤ ਹੈ ॥
ଯେପରି କୂପରେ ଦୁଇଟି ପାତ୍ର, ଏକ ଖାଲି ଆଉ ଗୋଟିରେ ଜଳ ଭରି ଆସିଥାଏ,
ਤੈਸੋ ਹੀ ਇਹੁ ਖੇਲੁ ਖਸਮ ਕਾ ਜਿਉ ਉਸ ਕੀ ਵਡਿਆਈ ॥੨॥
ସେପରି ହିଁ ଏହି ମାଲିକଙ୍କ ଲୀଳା ଅଟେ, ମାରିବା ପରେ ଅନ୍ୟ ଜନ୍ମ ନେଇଥାଏ, ଏଥିରେ ତାହାଙ୍କ କୀର୍ତ୍ତି ଥାଏ||2||
ਸੁਰਤੀ ਕੈ ਮਾਰਗਿ ਚਲਿ ਕੈ ਉਲਟੀ ਨਦਰਿ ਪ੍ਰਗਾਸੀ ॥
ଜ୍ଞାନର ମାର୍ଗରେ ଚାଲି ଦୃଷ୍ଟି ସଂସାର ଠାରୁ ବିପରୀତ ହୋଇଯାଏ।
ਮਨਿ ਵੀਚਾਰਿ ਦੇਖੁ ਬ੍ਰਹਮ ਗਿਆਨੀ ਕਉਨੁ ਗਿਰਹੀ ਕਉਨੁ ਉਦਾਸੀ ॥੩॥
ହେ ବ୍ରାହ୍ମଜ୍ଞାନୀ! ମନରେ ଚିନ୍ତନ କରି ଦେଖ, କିଏ ଗୃହସ୍ଥି ଆଉ କିଏ ତ୍ୟାଗୀ ଅଟେ||3||
ਜਿਸ ਕੀ ਆਸਾ ਤਿਸ ਹੀ ਸਉਪਿ ਕੈ ਏਹੁ ਰਹਿਆ ਨਿਰਬਾਣੁ ॥
ଯିଏ ଆଶା ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଥାଏ, ତାହାଙ୍କୁ ସମର୍ପଣ କରି ଜୀବ ନିର୍ବାଣ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਜਿਸ ਤੇ ਹੋਆ ਸੋਈ ਕਰਿ ਮਾਨਿਆ ਨਾਨਕ ਗਿਰਹੀ ਉਦਾਸੀ ਸੋ ਪਰਵਾਣੁ ॥੪॥੮॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଯେଉଁ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଠାରୁ ଜାତ ହୋଇଛି, ସେ ଜାଣିଥାଏ ଯେ ବାସ୍ତବରେ ଗୃହସ୍ଥି ଅଥବା ତ୍ୟାଗୀ, କିଏ ସ୍ଵୀକୃତ ହୋଇଥାଏ||4||8||
ਪ੍ਰਭਾਤੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ପ୍ରଭାତୀ ମହଲା 1॥
ਦਿਸਟਿ ਬਿਕਾਰੀ ਬੰਧਨਿ ਬਾਂਧੈ ਹਉ ਤਿਸ ਕੈ ਬਲਿ ਜਾਈ ॥
ମୁଁ ସେହି ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଯାଇଥାଏ, ଯିଏ ବିକାରର ଦୃଷ୍ଟିକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିଥାଏ।
ਪਾਪ ਪੁੰਨ ਕੀ ਸਾਰ ਨ ਜਾਣੈ ਭੂਲਾ ਫਿਰੈ ਅਜਾਈ ॥੧॥
ପାପ-ପୂଣ୍ୟର ମହିମାକୁ ନ ଜାଣିବା ବାଲା ବିକାରରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ||1||
ਬੋਲਹੁ ਸਚੁ ਨਾਮੁ ਕਰਤਾਰ ॥
ଯିଏ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମର ଭଜନ କରିଥାଏ,
ਫੁਨਿ ਬਹੁੜਿ ਨ ਆਵਣ ਵਾਰ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେ ପୁନଃ ସଂସାରକୁ ଆସେ ନାହିଁ॥1॥ରୁହ॥
ਊਚਾ ਤੇ ਫੁਨਿ ਨੀਚੁ ਕਰਤੁ ਹੈ ਨੀਚ ਕਰੈ ਸੁਲਤਾਨੁ ॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ହେଲେ, ସେ ଧନବାନରୁ ଭିକାରି କରି ଦେଇଥାନ୍ତି ଏବଂ ଭିକାରିକୁ ବାଦଶାହ ବନାଇ ଦେଇଥାନ୍ତି।
ਜਿਨੀ ਜਾਣੁ ਸੁਜਾਣਿਆ ਜਗਿ ਤੇ ਪੂਰੇ ਪਰਵਾਣੁ ॥੨॥
ଯିଏ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ମହିମାକୁ ମାନିଥାଏ, ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ସଂସାରରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ସ୍ଵୀକୃତ ହୋଇଥାଏ||2||
ਤਾ ਕਉ ਸਮਝਾਵਣ ਜਾਈਐ ਜੇ ਕੋ ਭੂਲਾ ਹੋਈ ॥
ତାହାକୁ ହିଁ ବୁଝା ଯାଇଥାଏ, ଯଦି କେହି ଭୁଲ କରିଥାଏ।