Page 1242
ਪੁਛਾ ਦੇਵਾਂ ਮਾਣਸਾਂ ਜੋਧ ਕਰਹਿ ਅਵਤਾਰ ॥
ଦେବତା, ମନୁଷ୍ୟ, ଯୋଦ୍ଧା ଏବଂ ଅବତାର ଠାରୁ ତଥ୍ୟ ପଚାରି ଥାଏ।
ਸਿਧ ਸਮਾਧੀ ਸਭਿ ਸੁਣੀ ਜਾਇ ਦੇਖਾਂ ਦਰਬਾਰੁ ॥
ସିଦ୍ଧର ସମାଧିରେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଯଶ ଶୁଣିଥାଏ, ତାହାଙ୍କ ଦରବାରରେ ବୈଭବ ଯାଇ ଦେଖିଥାଏ।
ਅਗੈ ਸਚਾ ਸਚਿ ਨਾਇ ਨਿਰਭਉ ਭੈ ਵਿਣੁ ਸਾਰੁ ॥
ସବୁ ପରମ ସତ୍ୟ, ନିର୍ଭୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସଚ୍ଚା ନାମ ହିଁ ଅଟେ।
ਹੋਰ ਕਚੀ ਮਤੀ ਕਚੁ ਪਿਚੁ ਅੰਧਿਆ ਅੰਧੁ ਬੀਚਾਰੁ ॥
ଅନ୍ୟ ସବୁ କଚ୍ଚା ବୁଦ୍ଧି, ବ୍ୟର୍ଥ ଏବଂ ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧ ବିଚାର ଅଟେ।
ਨਾਨਕ ਕਰਮੀ ਬੰਦਗੀ ਨਦਰਿ ਲੰਘਾਏ ਪਾਰਿ ॥੨॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ କୃପାରୁ ହିଁ ବନ୍ଦନା ହୋଇଥାଏ, ଯଦି କୃପାଦୃଷ୍ଟି ହୋଇଯାଏ, ସଂସାର-ସାଗରରୁ ପାର କରାଯାଇ ପାରେ||2||
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ॥
ਨਾਇ ਮੰਨਿਐ ਦੁਰਮਤਿ ਗਈ ਮਤਿ ਪਰਗਟੀ ਆਇਆ ॥
ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ-ମନନ ଦ୍ଵାରା ଦୁର୍ମତି ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ସଦବୁଦ୍ଧି ପ୍ରକଟ ହୋଇଯାଏ।
ਨਾਉ ਮੰਨਿਐ ਹਉਮੈ ਗਈ ਸਭਿ ਰੋਗ ਗਵਾਇਆ ॥
ଯଦି ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମର ମନନ କରାଯାଏ, ଅହଂ ଭାବ ଏବଂ ସବୁ ରୋଗ ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਨਾਇ ਮੰਨਿਐ ਨਾਮੁ ਊਪਜੈ ਸਹਜੇ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ॥
ପ୍ରଭୁ-ନାମର ମନନ ଦ୍ଵାରା ହରିନାମ ଉଚ୍ଚାରଣ ହିଁ ଆସିଥାଏ ଏବଂ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ସୁଖ-ଶାନ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਇ ਮੰਨਿਐ ਸਾਂਤਿ ਊਪਜੈ ਹਰਿ ਮੰਨਿ ਵਸਾਇਆ ॥
ପ୍ରଭୁ-ନାମର ମନନ ଦ୍ଵାରା ମନରେ ଶାନ୍ତି ଜାତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ପ୍ରଭୁ ମନରେ ଅବସ୍ଥିତ ହୋଇଥାନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਰਤੰਨੁ ਹੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਰਿ ਧਿਆਇਆ ॥੧੧॥
ହେ ନାନକ! ହରିନାମ ଅମୂଲ୍ୟ ରତ୍ନ ଅଟେ, ଗୁରୁମୁଖୀ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଭଜନ କରିଥାଏ||11||
ਸਲੋਕ ਮਃ ੧ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 1॥
ਹੋਰੁ ਸਰੀਕੁ ਹੋਵੈ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਤਿਸੁ ਅਗੈ ਤੁਧੁ ਆਖਾਂ ॥
ହେ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା! ଯଦି ଅନ୍ୟ କେହି ତୋ' ସମକକ୍ଷ ହୋଇଥାଏ, ତାହାହେଲେ ତାହା ସମ୍ମୁଖରେ ତୋର ଯଶ ଗାନ କରିବି।
ਤੁਧੁ ਅਗੈ ਤੁਧੈ ਸਾਲਾਹੀ ਮੈ ਅੰਧੇ ਨਾਉ ਸੁਜਾਖਾ ॥
ତୋର ପାଖରେ ତୋର ପ୍ରଶଂସା କରୁଅଛି, ମୁଁ ନିଃସନ୍ଦେହରେ ଅନ୍ଧ ଅଟେ।
ਜੇਤਾ ਆਖਣੁ ਸਾਹੀ ਸਬਦੀ ਭਾਖਿਆ ਭਾਇ ਸੁਭਾਈ ॥
ଯେତେ କହିଥାଏ, ସବୁ ଶବ୍ଦରେ ହିଁ ରହିଥାଏ ଏବଂ କହିବା ମଧ୍ୟ ସ୍ଵଭାବ ଅନୁସାରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਬਹੁਤਾ ਏਹੋ ਆਖਣੁ ਸਭ ਤੇਰੀ ਵਡਿਆਈ ॥੧॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଏହା କହେ ଯେ ସବୁ ତୋର କୀର୍ତ୍ତି ଅଟେ||1||
ਮਃ ੧ ॥
ମହଲା 1॥
ਜਾਂ ਨ ਸਿਆ ਕਿਆ ਚਾਕਰੀ ਜਾਂ ਜੰਮੇ ਕਿਆ ਕਾਰ ॥
ଯେତେବେଳେ ପ୍ରାଣୀର କୌଣସି ଅସ୍ତିତ୍ଵ ନଥିଲା, ସେତେବେଳେ କଣ କାମ କରୁଥିଲା, ଯେତେବେଳେ ଜନ୍ମ ନେଇଛି, କିପରି କାମ କରୁଅଛି।
ਸਭਿ ਕਾਰਣ ਕਰਤਾ ਕਰੇ ਦੇਖੈ ਵਾਰੋ ਵਾਰ ॥
ପରମେଶ୍ଵର ହିଁ ସବୁ କାରଣ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ବାରମ୍ବାର ଦାୟିତ୍ଵ ନେଇଥାନ୍ତି।
ਜੇ ਚੁਪੈ ਜੇ ਮੰਗਿਐ ਦਾਤਿ ਕਰੇ ਦਾਤਾਰੁ ॥
ଯଦି ନୀରବ ରୁହ କିମ୍ବା ମାଗିଥାଅ, ସେହି ଦେବା ବାଲା ସ୍ଵେଚ୍ଛାରେ ଦେଇଥାନ୍ତି।
ਇਕੁ ਦਾਤਾ ਸਭਿ ਮੰਗਤੇ ਫਿਰਿ ਦੇਖਹਿ ਆਕਾਰੁ ॥
ଯଦି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସଂସାର ବୁଲି ଦେଖାଯାଏ, ତାହାହେଲେ ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ହୋଇଥାଏ ଯେ ଏକମାତ୍ର ଈଶ୍ଵର ହିଁ ଦାତା ଅଟନ୍ତି, ସବୁଲୋକ ଭିକାରି ଅଟନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਏਵੈ ਜਾਣੀਐ ਜੀਵੈ ਦੇਵਣਹਾਰੁ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ଏହା ମାନିବା ଉଚିତ ଯେ ପରମେଶ୍ଵର ସଦା ଶାଶ୍ଵତ ଅଟନ୍ତି||2||
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ॥
ਨਾਇ ਮੰਨਿਐ ਸੁਰਤਿ ਊਪਜੈ ਨਾਮੇ ਮਤਿ ਹੋਈ ॥
ପ୍ରଭୁ-ନାମର ମନନ ଦ୍ଵାରା ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ସଦବୁଦ୍ଧି ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਇ ਮੰਨਿਐ ਗੁਣ ਉਚਰੈ ਨਾਮੇ ਸੁਖਿ ਸੋਈ ॥
ହରିନାମକୁ ମାନିବା ଦ୍ଵାରା ଗୁଣର ଉଚ୍ଚାରଣ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ସୁଖର ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਇ ਮੰਨਿਐ ਭ੍ਰਮੁ ਕਟੀਐ ਫਿਰਿ ਦੁਖੁ ਨ ਹੋਈ ॥
ପ୍ରଭୁ-ନାମର ମନନ ଦ୍ଵାରା ଭ୍ରମ କଟିଯାଏ ଏବଂ ପୁନଃ କୌଣସି ଦୁଃଖ ପ୍ରଭାବିତ କରେ ନାହିଁ।
ਨਾਇ ਮੰਨਿਐ ਸਾਲਾਹੀਐ ਪਾਪਾਂ ਮਤਿ ਧੋਈ ॥
ପ୍ରଭୁ-ନାମର ମନନ ଦ୍ଵାରା ପାପ-ବୁଦ୍ଧି ଧୂଳି ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସ୍ତୁତିଗାନ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਪੂਰੇ ਗੁਰ ਤੇ ਨਾਉ ਮੰਨੀਐ ਜਿਨ ਦੇਵੈ ਸੋਈ ॥੧੨॥
ହେ ନାନକ! ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ନାମର ମନନ ହୋଇଥାଏ, ଯାହାକୁ ସେ ସ୍ଵୟଂ ଏପରି ଶକ୍ତି ଦେଇଥାନ୍ତି||12||
ਸਲੋਕ ਮਃ ੧ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 1॥
ਸਾਸਤ੍ਰ ਬੇਦ ਪੁਰਾਣ ਪੜ੍ਹ੍ਹੰਤਾ ॥
ପଣ୍ଡିତ ଶାସ୍ତ୍ର, ବେଦ ଏବଂ ପୁରାଣର ପଠନ କରିଥାନ୍ତି,
ਪੂਕਾਰੰਤਾ ਅਜਾਣੰਤਾ ॥
ଖୁବ ସ୍ଵରରେ ଲୋକଙ୍କୁ ଶୁଣାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਜਾਂ ਬੂਝੈ ਤਾਂ ਸੂਝੈ ਸੋਈ ॥
ଯେତେବେଳେ ଜ୍ଞାନ ହୋଇଥାଏ, ତଥ୍ୟ ବୁଝା ପଡିଯାଏ।
ਨਾਨਕੁ ਆਖੈ ਕੂਕ ਨ ਹੋਈ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ପୁଣି ଜୋରରେ ଲୋକଙ୍କୁ କହେ ନାହିଁ||1||
ਮਃ ੧ ॥
ହଲା 1॥
ਜਾਂ ਹਉ ਤੇਰਾ ਤਾਂ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਮੇਰਾ ਹਉ ਨਾਹੀ ਤੂ ਹੋਵਹਿ ॥
ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ତୋର ଅଟେ, ସବୁ କିଛି ମୋର ହିଁ ଅଟେ, ମୁଁ ନଥିଲେ ମଧ୍ୟ ତୁ ହିଁ ଥାଉ।
ਆਪੇ ਸਕਤਾ ਆਪੇ ਸੁਰਤਾ ਸਕਤੀ ਜਗਤੁ ਪਰੋਵਹਿ ॥
ତୁ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ଅଟୁ, ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଅଟେ ଏବଂ ନିଜ ଶକ୍ତି ଦ୍ଵାରା ସଂସାରକୁ ଗୁନ୍ଥି ରଖିଥାନ୍ତି।
ਆਪੇ ਭੇਜੇ ਆਪੇ ਸਦੇ ਰਚਨਾ ਰਚਿ ਰਚਿ ਵੇਖੈ ॥
ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ପଠାଇ ଥାଆନ୍ତି, ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବୋଲାଇ ଥାଆନ୍ତି ଏବଂ ସୃଷ୍ଟିର ରଚନା କରି ଦେଖିଥାନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਸਚਾ ਸਚੀ ਨਾਂਈ ਸਚੁ ਪਵੈ ਧੁਰਿ ਲੇਖੈ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ସଚ୍ଚା ନାମ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ଜୀବ ସତ୍ୟଶୀଳ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ସତ୍ୟଶୀଳ ହିଁ ପ୍ରଭୁ ଦରବାରରେ ମାନ୍ୟ ହୋଇଥାଏ। ||2||
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ॥
ਨਾਮੁ ਨਿਰੰਜਨ ਅਲਖੁ ਹੈ ਕਿਉ ਲਖਿਆ ਜਾਈ ॥
ନାମ ନିରଞ୍ଜନ ଅଦୃଷ୍ଟ ଅଟନ୍ତି, ତାହାଙ୍କୁ କିପରି ଦେଖା ଯାଇ ପାରିବ।
ਨਾਮੁ ਨਿਰੰਜਨ ਨਾਲਿ ਹੈ ਕਿਉ ਪਾਈਐ ਭਾਈ ॥
ପବିତ୍ର ପ୍ରଭୁନାମ ଆମର ସାଥିରେ ହିଁ ଅଛନ୍ତି, ତାହାଙ୍କୁ କିପରି ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ?
ਨਾਮੁ ਨਿਰੰਜਨ ਵਰਤਦਾ ਰਵਿਆ ਸਭ ਠਾਂਈ ॥
ନିରଞ୍ଜନ ନାମ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସୃଷ୍ଟିରେ ସକ୍ରିୟ ଅଟନ୍ତି।
ਗੁਰ ਪੂਰੇ ਤੇ ਪਾਈਐ ਹਿਰਦੈ ਦੇਇ ਦਿਖਾਈ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ହୃଦୟରେ ହିଁ ଦେଖା ଦେଇଥାନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਨਦਰੀ ਕਰਮੁ ਹੋਇ ਗੁਰ ਮਿਲੀਐ ਭਾਈ ॥੧੩॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ଭାଇ! ଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୃପାଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ଵାରା ମିଳିଥାନ୍ତି||13||
ਸਲੋਕ ਮਃ ੧ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 1॥
ਕਲਿ ਹੋਈ ਕੁਤੇ ਮੁਹੀ ਖਾਜੁ ਹੋਆ ਮੁਰਦਾਰੁ॥
କଳିଯୁଗର ଲୋକ କୁକୁର ଭଳି ଲୋଭୀ ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି ଏବଂ ଉତ୍କୋଚ ହିଁ ସେମାନଙ୍କ ଭୋଜନ ଅଟେ।
ਕੂੜੁ ਬੋਲਿ ਬੋਲਿ ਭਉਕਣਾ ਚੂਕਾ ਧਰਮੁ ਬੀਚਾਰੁ ॥
ସେ ମିଥ୍ୟା ବୋଲି ବୋଲି ଭୁକିଥାଏ ଏବଂ ଧର୍ମ-କର୍ତ୍ତବ୍ୟର କଥା ସମାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਜਿਨ ਜੀਵੰਦਿਆ ਪਤਿ ਨਹੀ ਮੁਇਆ ਮੰਦੀ ਸੋਇ ॥
ଯାହାର ବଞ୍ଚି ରହିବାରେ ଇଜ୍ଜତ ନଥାଏ, ମରିବା ପରେ ମଧ୍ୟ ବଦନାମ ହୋଇଥାଏ।