Page 1059
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਸੁ ਸੋਝੀ ਪਾਏ ॥
ଯିଏ ଗୁରୁମୁଖୀ ହୋଇଥାଏ, ତାହାକୁ ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਹਉਮੈ ਮਾਇਆ ਭਰਮੁ ਗਵਾਏ ॥
ସେ ମନରୁ ଅଭିମାନ, ମାୟା ଏବଂ ଭ୍ରମ ଦୂର କରି ଦେଇଥାଏ।
ਗੁਰ ਕੀ ਪਉੜੀ ਊਤਮ ਊਚੀ ਦਰਿ ਸਚੈ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਇਦਾ ॥੭॥
ଗୁରୁ ରୂପୀ ସିଢି ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ଓ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟେ ଏବଂ ଗୁରୁ ସତ୍ୟର ଦ୍ଵାରରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାନ୍ତି||7||
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਚੁ ਸੰਜਮੁ ਕਰਣੀ ਸਾਰੁ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ସେହି ସତ୍ୟ ଏବଂ ସଂଯମ ବାଲା ଜୀବନ-ଆଚରଣ ଆପଣାଇ ଥାଏ ଏବଂ
ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਏ ਮੋਖ ਦੁਆਰੁ ॥
ତାହାକୁ ମୋକ୍ଷ ଦ୍ଵାର ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਭਾਇ ਭਗਤਿ ਸਦਾ ਰੰਗਿ ਰਾਤਾ ਆਪੁ ਗਵਾਇ ਸਮਾਇਦਾ ॥੮॥
ପ୍ରେମ-ଭକ୍ତିର ରଙ୍ଗରେ ସଦା ଏଲଏନ ରହିଥାଏ ଏବଂ ଅହଂ ଦୂର କରି ସତ୍ୟରେ ସମାହିତ ହୋଇଯାଏ||8||
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਮਨੁ ਖੋਜਿ ਸੁਣਾਏ ॥
ଯିଏ ଗୁରୁମୁଖୀ ହୋଇଥାଏ, ସେ ମନକୁ ଖୋଜି ନାମ ବିଷୟରେ ଅନ୍ୟକୁ ଶୁଣାଇ ଥାଏ।
ਸਚੈ ਨਾਮਿ ਸਦਾ ਲਿਵ ਲਾਏ ॥
ସେ ସଦା ସତ୍ୟ ନାମରେ ଲଗ୍ନ ଲଗାଇ ଥାଏ।
ਜੋ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ ਸੋਈ ਕਰਸੀ ਜੋ ਸਚੇ ਮਨਿ ਭਾਇਦਾ ॥੯॥
ଯାହା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ମଞ୍ଜୁର ହୋଇଥାଏ, ସେ ତାହା କରିଥାଏ ଏବଂ ଯାହା ସଚ୍ଚା ମନକୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ||9||
ਜਾ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ ਸਤਿਗੁਰੂ ਮਿਲਾਏ ॥
ଯଦି ତାହାଙ୍କୁ ସ୍ଵୀକୃତ ଅଛି, ତାହାହେଲେ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳାଇ ଦିଅନ୍ତି।
ਜਾ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ ਤਾ ਮੰਨਿ ਵਸਾਏ ॥
ଯଦି ତାହାକୁ ଉପଯୁକ୍ତ ଲାଗିଥାଏ, ମନରେ ନାମ ସ୍ଥାପନ କରି ଦିଅନ୍ତି।
ਆਪਣੈ ਭਾਣੈ ਸਦਾ ਰੰਗਿ ਰਾਤਾ ਭਾਣੈ ਮੰਨਿ ਵਸਾਇਦਾ ॥੧੦॥
ସେ ସ୍ଵେଚ୍ଛାରେ ସଦା ରଙ୍ଗରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ ଏବଂ ସ୍ଵେଚ୍ଛାରେ ମନରେ ସ୍ଥାପିତ ହୋଇଥାଏ||10||
ਮਨਹਠਿ ਕਰਮ ਕਰੇ ਸੋ ਛੀਜੈ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ମନର ଜିଦି ଦ୍ଵାରା କର୍ମ କରିଥାଏ, ସେ ବରବାଦ ହୋଇଯାଏ।
ਬਹੁਤੇ ਭੇਖ ਕਰੇ ਨਹੀ ਭੀਜੈ ॥
ଧର୍ମ ନାମରେ କରିବା ଦ୍ଵାରା ମଧ୍ୟ ତାହାର ମନ ପ୍ରଭୁ-ରଙ୍ଗରେ ଭିଜେ ନାହିଁ।
ਬਿਖਿਆ ਰਾਤੇ ਦੁਖੁ ਕਮਾਵਹਿ ਦੁਖੇ ਦੁਖਿ ਸਮਾਇਦਾ ॥੧੧॥
ସେ ବିକାରରେ ଲୀନ ରହି ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିଥାଏ ଏବଂ ଦୁଃଖରେ ହିଁ ରହିଥାଏ||11||
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਸੁ ਸੁਖੁ ਕਮਾਏ ॥
ଯିଏ ଗୁରୁମୁଖୀ ହୋଇଥାଏ, ସେ ସୁଖ ହିଁ ହାସଲ କରିଥାଏ ଏବଂ
ਮਰਣ ਜੀਵਣ ਕੀ ਸੋਝੀ ਪਾਏ ॥
ତାହାକୁ ଜୀବନ-ମୃତ୍ୟୁର ଜ୍ଞାନ ହୋଇଯାଏ।
ਮਰਣੁ ਜੀਵਣੁ ਜੋ ਸਮ ਕਰਿ ਜਾਣੈ ਸੋ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਭ ਭਾਇਦਾ ॥੧੨॥
ଯିଏ ଜୀବନ-ମୃତ୍ୟୁକୁ ସମାନ ଭାବିଥାଏ, ସେହି ଜୀବ ମୋର ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ ||12|
ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਰਹਿ ਸੁ ਹਹਿ ਪਰਵਾਣੁ ॥
ଯିଏ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ମୃତ୍ୟୁକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ, ସେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ସ୍ଵୀକୃତ ହୋଇଥାଏ।
ਆਵਣ ਜਾਣਾ ਸਬਦੁ ਪਛਾਣੁ ॥
ସେ ଜନ୍ମ ଓ ମୃତ୍ୟୁକୁ ମଧ୍ୟ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ହୁକୁମ ମାନିଥାଏ।
ਮਰੈ ਨ ਜੰਮੈ ਨਾ ਦੁਖੁ ਪਾਏ ਮਨ ਹੀ ਮਨਹਿ ਸਮਾਇਦਾ ॥੧੩॥
ସେ ନା ମରିଥାଏ, ନା ଜନ୍ମ ନେଇଥାଏ, ନା ଦୁଃଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ, ଏଣୁ ତାହାର ଜ୍ୟୋତି ପରମ ଜ୍ୟୋତିରେ ବିଲୀନ ହୋଇଯାଏ||13||
ਸੇ ਵਡਭਾਗੀ ਜਿਨੀ ਸਤਿਗੁਰੁ ਪਾਇਆ ॥
ସେ ହିଁ ଭାଗ୍ୟବାନ ଅଟେ, ଯିଏ ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କୁ ପାଇଥାଏ।
ਹਉਮੈ ਵਿਚਹੁ ਮੋਹੁ ਚੁਕਾਇਆ ॥
ସେ ମନରୁ ଅଭିମାନ ଓ ମୋହ ଦୂର କରି ଦେଇଥାଏ।
ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਫਿਰਿ ਮੈਲੁ ਨ ਲਾਗੈ ਦਰਿ ਸਚੈ ਸੋਭਾ ਪਾਇਦਾ ॥੧੪॥
ତାହାର ମନ ନିର୍ମଳ ହୋଇଯାଏ, ତାହାକୁ ଅହଂର ମଇଳା ଲାଗେ ନାହିଁ ଏବଂ ସେ ସଚ୍ଚା ଦ୍ଵାରରେ ଶୋଭା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ||14||
ਆਪੇ ਕਰੇ ਕਰਾਏ ਆਪੇ ॥
କରିବା ଏବଂ କରାଇବା ବାଲା ସ୍ଵୟଂ ଈଶ୍ଵର ହିଁ ଅଟନ୍ତି।
ਆਪੇ ਵੇਖੈ ਥਾਪਿ ਉਥਾਪੇ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଭରଣ ପୋଷଣ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ଜାତ କରି ନାଶ ମଧ୍ୟ କରିଥାନ୍ତି।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸੇਵਾ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਭ ਭਾਵੈ ਸਚੁ ਸੁਣਿ ਲੇਖੈ ਪਾਇਦਾ ॥੧੫॥
ଗୁରୁମୁଖୀର ସେବା ହିଁ ମୋର ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ ଏବଂ ସେ ସତ୍ୟ ଶୁଣି ତାହାକୁ ସ୍ଵୀକାର କରିଥାଏ||15||
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਚੋ ਸਚੁ ਕਮਾਵੈ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ସଚ୍ଚା ଜୀବନ-ଆଚରଣ ଆପଣାଇ ଥାଏ,
ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਿਰਮਲੁ ਮੈਲੁ ਨ ਲਾਵੈ ॥
ସେ ନିର୍ମଳ ହିଁ ରହିଥାଏ ଏବଂ ତାହାର ମନକୁ କୌଣସି ମଇଳା ଲାଗେ ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਵੀਚਾਰੀ ਨਾਮੇ ਨਾਮਿ ਸਮਾਇਦਾ ॥੧੬॥੧॥੧੫॥
ହେ ନାନକ! ହରିନାମରେ ରତ ଚିନ୍ତନଶୀଳ ପ୍ରଭୁ-ନାମରେ ହିଁ ବିଲୀନ ହୋଇଯାଏ||16||1||15||
ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ମାରୁ ମହଲା 3॥
ਆਪੇ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਹੁਕਮਿ ਸਭ ਸਾਜੀ ॥
ଈଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିଜ ହୁକୁମ ଦ୍ଵାରା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସୃଷ୍ଟିର ନିର୍ମାଣ କରିଛନ୍ତି ଏବଂ
ਆਪੇ ਥਾਪਿ ਉਥਾਪਿ ਨਿਵਾਜੀ ॥
ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସବୁ ବନାଇଛନ୍ତି ଏବଂ ନଷ୍ଟ କରିଛନ୍ତି।
ਆਪੇ ਨਿਆਉ ਕਰੇ ਸਭੁ ਸਾਚਾ ਸਾਚੇ ਸਾਚਿ ਮਿਲਾਇਦਾ ॥੧॥
ସେହି ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ସବୁଙ୍କ ସାଥିରେ ନ୍ୟାୟ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ସତ୍ୟବାଦୀକୁ ସତ୍ୟ ସହିତ ମିଳାଇ ଦିଅନ୍ତି||1||
ਕਾਇਆ ਕੋਟੁ ਹੈ ਆਕਾਰਾ ॥
ଏହି ଶରୀର ଦୁର୍ଗ ଆକାରର ଅଟେ,
ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਪਸਰਿਆ ਪਾਸਾਰਾ ॥
ଯେଉଁଠି ମାୟାର ମୋହ ପ୍ରସାରିତ ହୋଇଥାଏ।
ਬਿਨੁ ਸਬਦੈ ਭਸਮੈ ਕੀ ਢੇਰੀ ਖੇਹੂ ਖੇਹ ਰਲਾਇਦਾ ॥੨॥
ଶବ୍ଦ ବିନା ଏହା ଭସ୍ମର ପାଉଁଶ ଅଟେ ଏବଂ ମାଟିରେ ହିଁ ମିଶି ଯାଇଥାଏ ||2||
ਕਾਇਆ ਕੰਚਨ ਕੋਟੁ ਅਪਾਰਾ ॥
ଏହି କାଞ୍ଚନ ଶରୀର ଅପାର ଦୁର୍ଗ ଅଟେ,
ਜਿਸੁ ਵਿਚਿ ਰਵਿਆ ਸਬਦੁ ਅਪਾਰਾ ॥
ଯେଉଁଠି ଅପାର ବ୍ରହ୍ମ-ଶବ୍ଦ ରମଣ କରିଥାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਗਾਵੈ ਸਦਾ ਗੁਣ ਸਾਚੇ ਮਿਲਿ ਪ੍ਰੀਤਮ ਸੁਖੁ ਪਾਇਦਾ ॥੩॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ସଦା ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ ଏବଂ ନିଜ ପ୍ରିୟତମଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ସୁଖ ହାସଲ କରିଥାଏ||3||
ਕਾਇਆ ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਹਰਿ ਆਪਿ ਸਵਾਰੇ ॥
ଏହି ଶରୀର ହିଁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ମନ୍ଦିର ଅଟେ ଏବଂ ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଏହାକୁ ସୁନ୍ଦର ବନାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਤਿਸੁ ਵਿਚਿ ਹਰਿ ਜੀਉ ਵਸੈ ਮੁਰਾਰੇ ॥
ଏହି ମନ୍ଦିରରେ ପରମାତ୍ମା ହିଁ ରହିଥାନ୍ତି।
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਵਣਜਨਿ ਵਾਪਾਰੀ ਨਦਰੀ ਆਪਿ ਮਿਲਾਇਦਾ ॥੪॥
ନାମର ବ୍ୟାପାରୀ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ବ୍ୟାପାର କରିଥାଏ ଏବଂ ପ୍ରଭୁ କୃପା କରି ତାହାକୁ ମିଳାଇ ନିଅନ୍ତି||4||
ਸੋ ਸੂਚਾ ਜਿ ਕਰੋਧੁ ਨਿਵਾਰੇ ॥
ସେ ହିଁ ଶୁଦ୍ଧ ଅଟେ, ଯିଏ ନିଜର କ୍ରୋଧ ଦୂର କରି ଦେଇଥାଏ।
ਸਬਦੇ ਬੂਝੈ ਆਪੁ ਸਵਾਰੇ ॥
ସେ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ବୁଝି ପାରି ନିଜକୁ ସୁନ୍ଦର ବନାଇ ନେଇଥାଏ।
ਆਪੇ ਕਰੇ ਕਰਾਏ ਕਰਤਾ ਆਪੇ ਮੰਨਿ ਵਸਾਇਦਾ ॥੫॥
ବାସ୍ତବରେ କରିବା-କରାଇବା ବାଲା ସ୍ଵୟଂ ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନାମକୁ ମନରେ ସ୍ଥାପନ କରିଥାନ୍ତି||5||
ਨਿਰਮਲ ਭਗਤਿ ਹੈ ਨਿਰਾਲੀ ॥
ନିର୍ମଳ ଭକ୍ତି ନିରଳ ଅଟେ,
ਮਨੁ ਤਨੁ ਧੋਵਹਿ ਸਬਦਿ ਵੀਚਾਰੀ ॥
ଶବ୍ଦର ମନନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ମନ-ତନ ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଯାଏ।