Page 1035
ਹਮ ਦਾਸਨ ਕੇ ਦਾਸ ਪਿਆਰੇ ॥
ହେ ପ୍ରିୟ! ଆମେ ତୋର ଦାସର ଦାସ ଅଟୁ,
ਸਾਧਿਕ ਸਾਚ ਭਲੇ ਵੀਚਾਰੇ ॥
ସେ ହିଁ ସାଧକ, ସତ୍ୟବାଦୀ ଏବଂ ଉତ୍ତମ ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ ତୋର ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ।
ਮੰਨੇ ਨਾਉ ਸੋਈ ਜਿਣਿ ਜਾਸੀ ਆਪੇ ਸਾਚੁ ਦ੍ਰਿੜਾਇਦਾ ॥੧੦॥
ଯିଏ ନିଷ୍ଠାପୂର୍ବକ ନାମର ନମନ କରିଥାଏ, ସେ ଜୀବନ ବାଜି ଜିତିନିଏ ଏବଂ ସତ୍ୟରେ ହିଁ ଦୃଢ ରହିଥାଏ||10||
ਪਲੈ ਸਾਚੁ ਸਚੇ ਸਚਿਆਰਾ ॥
ଯାହା ପାଖରେ ସତ୍ୟ ଥାଏ, ବାସ୍ତବରେ ସେ ହିଁ ସଚ୍ଚା ଅଟନ୍ତି।
ਸਾਚੇ ਭਾਵੈ ਸਬਦੁ ਪਿਆਰਾ ॥
ଯାହାକୁ ଶବ୍ଦ ସହିତ ପ୍ରେମ ହୋଇଥାଏ, ସେ ହିଁ ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ।
ਤ੍ਰਿਭਵਣਿ ਸਾਚੁ ਕਲਾ ਧਰਿ ਥਾਪੀ ਸਾਚੇ ਹੀ ਪਤੀਆਇਦਾ ॥੧੧॥
ତିନି ଲୋକରେ ଈଶ୍ଵର ସତ୍ୟକୁ ଶକ୍ତି ରୂପରେ ସ୍ଥିର କରିଛନ୍ତି ଏବଂ ସେ ସଚ୍ଚା ଉପରେ ହିଁ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାନ୍ତି||11||
ਵਡਾ ਵਡਾ ਆਖੈ ਸਭੁ ਕੋਈ ॥
ସମସ୍ତେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ବଡ ଓ ମହାନ ବତାଇ ଥାଆନ୍ତି, କିନ୍ତୁ
ਗੁਰ ਬਿਨੁ ਸੋਝੀ ਕਿਨੈ ਨ ਹੋਈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା କାହାର ଜ୍ଞାନ ହୁଏନାହିଁ।
ਸਾਚਿ ਮਿਲੈ ਸੋ ਸਾਚੇ ਭਾਏ ਨਾ ਵੀਛੁੜਿ ਦੁਖੁ ਪਾਇਦਾ ॥੧੨॥
ଯିଏ ସତ୍ୟ ସହିତ ମିଳିଯାଏ, ସେ ହିଁ ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ ଏବଂ ତାହାଙ୍କ ଠାରୁ ବିଚ୍ଛେଦ ହୋଇ ଦୁଃଖୀ ହୁଏନାହିଁ||12||
ਧੁਰਹੁ ਵਿਛੁੰਨੇ ਧਾਹੀ ਰੁੰਨੇ ॥
ଯିଏ ପ୍ରାରମ୍ଭରୁ ହିଁ ବିଚ୍ଛେଦ ହୋଇଥାଏ, ସେ ଅନେକ ରୋଦନ କରିଥାଏ।
ਮਰਿ ਮਰਿ ਜਨਮਹਿ ਮੁਹਲਤਿ ਪੁੰਨੇ ॥
ଯେତେବେଳେ ତାହାର ଜୀବନ ଅବଧି ପୁରା ହୋଇଯାଏ, ସେ ମରିଯାଇ ପୁଣି ଜନ୍ମ ନେଇଥାଏ।
ਜਿਸੁ ਬਖਸੇ ਤਿਸੁ ਦੇ ਵਡਿਆਈ ਮੇਲਿ ਨ ਪਛੋਤਾਇਦਾ ॥੧੩॥
କିନ୍ତୁ ଯାହା ଉପରେ ଈଶ୍ଵର କୃପା କରିଥାନ୍ତି, ତାହାକୁ ହିଁ ବଡିମା ଦେଇଥାନ୍ତି, ଆଉ ସେ ପଶ୍ଚାତାପ କରେ ନାହିଁ||13||
ਆਪੇ ਕਰਤਾ ਆਪੇ ਭੁਗਤਾ ॥
କର୍ତ୍ତା ଭୋକ୍ତା,
ਆਪੇ ਤ੍ਰਿਪਤਾ ਆਪੇ ਮੁਕਤਾ ॥
ତୃପ୍ତ ଏବଂ ମୁକ୍ତ ଈଶ୍ଵର ହିଁ ଅଟନ୍ତି।
ਆਪੇ ਮੁਕਤਿ ਦਾਨੁ ਮੁਕਤੀਸਰੁ ਮਮਤਾ ਮੋਹੁ ਚੁਕਾਇਦਾ ॥੧੪॥
ମୁକ୍ତି ଦେବା ବାଲା ସେହି ମୁକ୍ତେଶ୍ଵର ନିଜେ ହିଁ ମମତା-ମୋହ ଦୂର କରିଥାନ୍ତି||14||
ਦਾਨਾ ਕੈ ਸਿਰਿ ਦਾਨੁ ਵੀਚਾਰਾ ॥
ତାହାଙ୍କ ଦାନ ହିଁ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ଦାନ ଅଟେ,
ਕਰਣ ਕਾਰਣ ਸਮਰਥੁ ਅਪਾਰਾ ॥
ସେହି ଅପରାମ୍ପର କରିବା ଏବଂ କରାଇବାରେ ସମର୍ଥ ଅଟନ୍ତି।
ਕਰਿ ਕਰਿ ਵੇਖੈ ਕੀਤਾ ਅਪਣਾ ਕਰਣੀ ਕਾਰ ਕਰਾਇਦਾ ॥੧੫॥
ସେ ଜାତ କରି ନିଜ ରଚନା ଦେଖିଥାନ୍ତି ଏବଂ ସେହି ଅନୁସାରେ କର୍ମ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି||15||
ਸੇ ਗੁਣ ਗਾਵਹਿ ਸਾਚੇ ਭਾਵਹਿ ॥
ହେ ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ! ଯାହାକୁ ତୋତେ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ସେ ହିଁ ତୋର ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ।
ਤੁਝ ਤੇ ਉਪਜਹਿ ਤੁਝ ਮਾਹਿ ਸਮਾਵਹਿ ॥
ସବୁ ଜୀବ ତୋ’ ଠାରୁ ଜାତ ହୋଇ ତୋ’ ଠାରେ ହିଁ ସମାହିତ ହୋଇଥାନ୍ତି।
ਨਾਨਕੁ ਸਾਚੁ ਕਹੈ ਬੇਨੰਤੀ ਮਿਲਿ ਸਾਚੇ ਸੁਖੁ ਪਾਇਦਾ ॥੧੬॥੨॥੧੪॥
ନାନକ ବିନୟ ପୂର୍ବକ ସତ୍ୟ ହିଁ କହିଥାନ୍ତି ଯେ ପରମ-ସତ୍ୟ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କରିଲେ ହିଁ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ||16||2||14||
ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ମାରୁ ମହଲା 1॥
ਅਰਬਦ ਨਰਬਦ ਧੁੰਧੂਕਾਰਾ ॥
ସୃଷ୍ଟି ରଚନା ପୂର୍ବରୁ କୋଟି କୋଟି ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଅନ୍ଧକାର ହିଁ ଅନ୍ଧକାର ଥିଲା।
ਧਰਣਿ ਨ ਗਗਨਾ ਹੁਕਮੁ ਅਪਾਰਾ ॥
ସେତେବେଳେ ନା ଧରିତ୍ରୀ ଥିଲା, ନା ଗଗନ ଥିଲା, ଏଣୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ହୁକୁମ ହିଁ ବ୍ୟାପ୍ତ ଥିଲା।
ਨਾ ਦਿਨੁ ਰੈਨਿ ਨ ਚੰਦੁ ਨ ਸੂਰਜੁ ਸੁੰਨ ਸਮਾਧਿ ਲਗਾਇਦਾ ॥੧॥
ଦିନ-ରାତି, ସୂର୍ଯ୍ୟ ଓ ଚନ୍ଦ୍ର ମଧ୍ୟ ନଥିଲେ, ସେତେବେଳେ ଈଶ୍ଵର ଶୂନ୍ୟ ସମାଧିରେ ଲୀନ ଥିଲେ||1||
ਖਾਣੀ ਨ ਬਾਣੀ ਪਉਣ ਨ ਪਾਣੀ ॥
ସେତେବେଳେ ଉତ୍ପତ୍ତିର ଚାରି ସ୍ରୋତ ଅଣ୍ଡଜ, ଜରାୟୁଜ, ସ୍ଵେଦଜ ଆଉ ଉଦ୍ଭିଦଜ ମଧ୍ୟ ନଥିଲା, ବାଣୀ, ପବନ ଓ ପାଣି ମଧ୍ୟ ନଥିଲା।
ਓਪਤਿ ਖਪਤਿ ਨ ਆਵਣ ਜਾਣੀ ॥
ସେତେବେଳେ ନା କିଛି ଉତ୍ପତ୍ତି ହୋଇଥିଲା, ନା ମୃତ୍ୟୁ ହେଉଥିଲା ଆଉ ନା କେହି ଜନ୍ମ ହୋଇ ମୃତ୍ୟୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିଲେ।
ਖੰਡ ਪਤਾਲ ਸਪਤ ਨਹੀ ਸਾਗਰ ਨਦੀ ਨ ਨੀਰੁ ਵਹਾਇਦਾ ॥੨॥
ସେତେବେଳେ ନା ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଖଣ୍ଡ ଥିଲା, ନା ସପ୍ତ ପାତାଳ ଥିଲା, ସାଗର ଓ କୌଣସି ନଦୀ ମଧ୍ୟ ନଥିଲା ଯେଉଁଥିରେ ଜଳ ପ୍ରବାହିତ ହୁଏ||2||
ਨਾ ਤਦਿ ਸੁਰਗੁ ਮਛੁ ਪਇਆਲਾ ॥
ସେତେବେଳେ ସ୍ଵର୍ଗଲୋକ, ମୃତ୍ୟୁଲୋକ ଆଉ ପାତାଳଲୋକର ଅସ୍ତିତ୍ଵ ମଧ୍ୟ ନଥିଲା।
ਦੋਜਕੁ ਭਿਸਤੁ ਨਹੀ ਖੈ ਕਾਲਾ ॥
ସେତେବେଳେ ନା ସ୍ଵର୍ଗ, ନା ନର୍କ, ନା ମୃତ୍ୟୁ ଆଉ ନା ସମୟ ବା କାଳ ଥିଲା।
ਨਰਕੁ ਸੁਰਗੁ ਨਹੀ ਜੰਮਣੁ ਮਰਣਾ ਨਾ ਕੋ ਆਇ ਨ ਜਾਇਦਾ ॥੩॥
ନର୍କ-ସ୍ଵର୍ଗ, ଜନ୍ମ-ମରଣର କୌଣସି ଚକ୍ର ମଧ୍ୟ ନଥିଲା ଆଉ ନା କେହି ଜନ୍ମ ନେଇ ମୃତ୍ୟୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିଲା||3||
ਬ੍ਰਹਮਾ ਬਿਸਨੁ ਮਹੇਸੁ ਨ ਕੋਈ ॥
ସେତେବେଳେ ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ମହେଶ୍ଵର ତ୍ରିଦେବ ନଥିଲେ,
ਅਵਰੁ ਨ ਦੀਸੈ ਏਕੋ ਸੋਈ ॥
ଏକ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ବିନା ଅନ୍ୟ କେହି ଦୃଷ୍ଟିମାନ ନଥିଲେ।
ਨਾਰਿ ਪੁਰਖੁ ਨਹੀ ਜਾਤਿ ਨ ਜਨਮਾ ਨਾ ਕੋ ਦੁਖੁ ਸੁਖੁ ਪਾਇਦਾ ॥੪॥
ସେତେବେଳେ ନା କେହି ପୁରୁଷ ଥିଲା, ନା ଜାତି ଏବଂ ଜନ୍ମର ଅନ୍ତର ଥିଲା ଆଉ ନା କେହି ଦୁଃଖ-ସୁଖର ଅନୁଭବ କରୁଥିଲା||4||
ਨਾ ਤਦਿ ਜਤੀ ਸਤੀ ਬਨਵਾਸੀ ॥
ସେତେବେଳେ କେହି ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ, ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଏବଂ ଜଙ୍ଗଲରେ ରହିବା ବାଲା ମଧ୍ୟ ନଥିଲେ,
ਨਾ ਤਦਿ ਸਿਧ ਸਾਧਿਕ ਸੁਖਵਾਸੀ ॥
ନା କେହି ସିଦ୍ଧ, ସାଧକ ଆଉ ସୁଖରେ ରହିବା ବାଲା ଗୃହସ୍ଥ ଥିଲେ।
ਜੋਗੀ ਜੰਗਮ ਭੇਖੁ ਨ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋ ਨਾਥੁ ਕਹਾਇਦਾ ॥੫॥
ଯୋଗୀ, ଜଙ୍ଗମ ଏବଂ କୌଣସି ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ମଧ୍ୟ ନଥିଲେ ଆଉ କେହି ନାଥ କହିବା ବାଲା ଥିଲେ||5||
ਜਪ ਤਪ ਸੰਜਮ ਨਾ ਬ੍ਰਤ ਪੂਜਾ ॥
ସେତେବେଳେ ନା କେହି ଜପ, ତପ ଏବଂ ସଂଯମ କରୁଥିଲେ ଆଉ ନା କେହି ବ୍ରତ ଏବଂ ପୂଜା ଅର୍ଚ୍ଚନା କରୁଥିଲେ।
ਨਾ ਕੋ ਆਖਿ ਵਖਾਣੈ ਦੂਜਾ ॥
ନା କେହି ଦୈତ୍ୟଭାବ ବ୍ୟକ୍ତ କରିବା ବାଲା ଥିଲା।
ਆਪੇ ਆਪਿ ਉਪਾਇ ਵਿਗਸੈ ਆਪੇ ਕੀਮਤਿ ਪਾਇਦਾ ॥੬॥
ସେତେବେଳେ ସ୍ଵୟଂଭୂ ପରମେଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ଠାରେ ପ୍ରସନ୍ନ ରହିଥିଲେ ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିଜର ଉଚିତ ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନ କରିବା ବାଲା ଥିଲେ||6||
ਨਾ ਸੁਚਿ ਸੰਜਮੁ ਤੁਲਸੀ ਮਾਲਾ ॥
ସେତେବେଳେ ଶୁଦ୍ଧତା, ତୁଳସୀର ପୂଜା ଏବଂ ମାଳା ମଧ୍ୟ ନଥିଲା;
ਗੋਪੀ ਕਾਨੁ ਨ ਗਊ ਗੋੁਆਲਾ ॥
ନା ଗୋପୀ, କୃଷ୍ଣ-କହ୍ନେୟା, ଗାଈ ଏବଂ ଗାଈଆଳ ଥିଲେ।
ਤੰਤੁ ਮੰਤੁ ਪਾਖੰਡੁ ਨ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋ ਵੰਸੁ ਵਜਾਇਦਾ ॥੭॥
ତନ୍ତ୍ର-ମନ୍ତ୍ର, ପ୍ରବଞ୍ଚାକ ଏବଂ ବଇଁଶି ବଜାଇବା ବାଲା ମଧ୍ୟ କେହି ନଥିଲେ||7||
ਕਰਮ ਧਰਮ ਨਹੀ ਮਾਇਆ ਮਾਖੀ ॥
ସେତେବେଳେ ଧର୍ମ-କର୍ମ, ମାୟାର ଅସ୍ତିତ୍ଵ ମଧ୍ୟ ନଥିଲା ଆଉ
ਜਾਤਿ ਜਨਮੁ ਨਹੀ ਦੀਸੈ ਆਖੀ ॥
କୌଣସି ଜାତି-ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ନଜର ହେଉ ନଥିଲା;
ਮਮਤਾ ਜਾਲੁ ਕਾਲੁ ਨਹੀ ਮਾਥੈ ਨਾ ਕੋ ਕਿਸੈ ਧਿਆਇਦਾ ॥੮॥
ସେତେବେଳେ ମମତାର ଜାଲ ଏବଂ କପାଳରେ କାଳନଥିଲା ଆଉ ନା କେହି କାହାର ଧ୍ୟାନ କରୁଥିଲା||8||
ਨਿੰਦੁ ਬਿੰਦੁ ਨਹੀ ਜੀਉ ਨ ਜਿੰਦੋ ॥
ନା କିଏ କାହାର ନିନ୍ଦା-ଅପମାନ କରୁଥିଲା, ନା କେହି ଜୀବ ଏବଂ ପ୍ରାଣୀ ଥିଲେ।
ਨਾ ਤਦਿ ਗੋਰਖੁ ਨਾ ਮਾਛਿੰਦੋ ॥
ସେତେବେଳେ ନା କେହି ଗୋରଖନାଥ ଏବଂ ମଛିନ୍ଦର ନାଥ ଥିଲେ।
ਨਾ ਤਦਿ ਗਿਆਨੁ ਧਿਆਨੁ ਕੁਲ ਓਪਤਿ ਨਾ ਕੋ ਗਣਤ ਗਣਾਇਦਾ ॥੯॥
ସେତେବେଳେ ଜ୍ଞାନ, ଧ୍ୟାନ, ବଂଶାବଳୀ ଏବଂ କର୍ମର ହିସାବ ନଥିଲା||9||