Page 1004
ਬਾਝੁ ਗੁਰੂ ਗੁਬਾਰਾ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ଅଜ୍ଞାନତା ରୂପୀ ଘୋର ଅନ୍ଧକାର ବନି ରହିଥାଏ
ਮਿਲਿ ਸਤਿਗੁਰ ਨਿਸਤਾਰਾ ॥੨॥
ପରନ୍ତୁ ଯଦି ସଚ୍ଚା ଗୁରୁ ମିଳିଯାନ୍ତି, ତାହାହେଲେ ମୋକ୍ଷ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ||2||
ਹਉ ਹਉ ਕਰਮ ਕਮਾਣੇ ॥
ଜୀବ ଅଭିମାନ ସହିତ ଯେତେ କର୍ମ କରିଥାଏ,
ਤੇ ਤੇ ਬੰਧ ਗਲਾਣੇ ॥
ସବୁ ତାହାର ଗଳାରେ ବନ୍ଧନ ବନିଯାଏ।
ਮੇਰੀ ਮੇਰੀ ਧਾਰੀ ॥
ଯିଏ ହୃଦୟରେ ମୋର-ମୋର ରୂପୀ ମମତା ଧାରଣ କରିଥାଏ,
ਓਹਾ ਪੈਰਿ ਲੋਹਾਰੀ ॥
ଏହା ତାହାର ପାଦରେ ଲୁହାର ଜଞ୍ଜିର ବନିଯାଏ।
ਸੋ ਗੁਰ ਮਿਲਿ ਏਕੁ ਪਛਾਣੈ ॥ ਜਿਸੁ ਹੋਵੈ ਭਾਗੁ ਮਥਾਣੈ ॥੩॥
ଯାହାର ଭାଗ୍ୟ ଉତ୍ତମ ହୋଇଥାଏ, ସେ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ଭେଟ କରି ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଜାଣିନିଏ॥3॥
ਸੋ ਮਿਲਿਆ ਜਿ ਹਰਿ ਮਨਿ ਭਾਇਆ ॥
ତାହାକୁ କେବଳ ତାହା ହିନ ଇଲିଥାଏ ଯାହା ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ ଏବଂ
ਸੋ ਭੂਲਾ ਜਿ ਪ੍ਰਭੂ ਭੁਲਾਇਆ ॥
ସେ ଭ୍ରମରେ ରହିଥାଏ, ଯାହାକୁ ପ୍ରଭୁ ଭୁଲାଇ ଦେଇଥାନ୍ତି।
ਨਹ ਆਪਹੁ ਮੂਰਖੁ ਗਿਆਨੀ ॥
କେହି ନିଜେ ନିଜେ ଜ୍ଞାନୀ କିମ୍ବା ମୂର୍ଖ ହୁଏନାହିଁ।
ਜਿ ਕਰਾਵੈ ਸੁ ਨਾਮੁ ਵਖਾਨੀ ॥
ବାସ୍ତବରେ, ଯେପରି ପ୍ରଭୁ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି, ସେପରି ହିଁ ଦୁନିଆରେ ଜୀବର ନାମ ହୋଇଥାଏ।
ਤੇਰਾ ਅੰਤੁ ਨ ਪਾਰਾਵਾਰਾ ॥
ହେ ଈଶ୍ଵର! ତୋର କୌଣସି ଅନ୍ତ ନାହିଁ,
ਜਨ ਨਾਨਕ ਸਦ ਬਲਿਹਾਰਾ ॥੪॥੧॥੧੭॥
ନାନକ ସର୍ବଦା ତୁମ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟନ୍ତି||4||1||17||
ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ମାରୁ ମହଲା 5॥
ਮੋਹਨੀ ਮੋਹਿ ਲੀਏ ਤ੍ਰੈ ਗੁਨੀਆ ॥
ମୋହିନୀ ମାୟା ତ୍ରିଗୁଣାତ୍ମକ ସବୁ ଜୀବଙ୍କୁ ମୋହୀ ନେଇଛି ଏବଂ
ਲੋਭਿ ਵਿਆਪੀ ਝੂਠੀ ਦੁਨੀਆ ॥
ଏହି ମିଥ୍ୟା ଦୁନିଆ ଲୋଭରେ ଫସି ରହିଛି।
ਮੇਰੀ ਮੇਰੀ ਕਰਿ ਕੈ ਸੰਚੀ ਅੰਤ ਕੀ ਬਾਰ ਸਗਲ ਲੇ ਛਲੀਆ ॥੧॥
ଯିଏ ମୋର-ମୋର କହି ଏହି ମାୟା ସଞ୍ଚୟ କରିଥାଏ, ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ତାହା ମଧ୍ୟ କାମରେ ଆସେ ନାହିଁ||1||
ਨਿਰਭਉ ਨਿਰੰਕਾਰੁ ਦਇਅਲੀਆ ॥ ਜੀਅ ਜੰਤ ਸਗਲੇ ਪ੍ਰਤਿਪਲੀਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ନିର୍ଭୀକ, ନିରାକାର, ଦୟାଳୁ ଈଶ୍ଵର ସବୁ ଜୀବଜନ୍ତୁଙ୍କ ପୋଷକ ଅଟନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਏਕੈ ਸ੍ਰਮੁ ਕਰਿ ਗਾਡੀ ਗਡਹੈ ॥
କେହି ପରିଶ୍ରମ କରି ଧନ ସଞ୍ଚୟ କରି ଭୂମିରେ ପୋତି ରଖିଥାଏ,
ਏਕਹਿ ਸੁਪਨੈ ਦਾਮੁ ਨ ਛਡਹੈ ॥
କେହି ସ୍ଵପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ ଏକ କଉଡି ଛାଡେ ନାହିଁ।
ਰਾਜੁ ਕਮਾਇ ਕਰੀ ਜਿਨਿ ਥੈਲੀ ਤਾ ਕੈ ਸੰਗਿ ਨ ਚੰਚਲਿ ਚਲੀਆ ॥੨॥
ଯେଉଁ ରାଜା ଶାସନ କରି କୋଷ ଭରି କରୁଥିଲା, ଏହି ଚଞ୍ଚଳ ମାୟା ତାହାଙ୍କ ସାଥିରେ ମଧ୍ୟ ଯାଏ ନାହିଁ||2||
ਏਕਹਿ ਪ੍ਰਾਣ ਪਿੰਡ ਤੇ ਪਿਆਰੀ ॥
କାହାକୁ ଏହା ପ୍ରାଣ ଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥାଏ,
ਏਕ ਸੰਚੀ ਤਜਿ ਬਾਪ ਮਹਤਾਰੀ ॥
କେହି ନିଜ ମାତା-ପିତାକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ମାୟା ସଞ୍ଚୟ କରିଥାଏ ଏବଂ
ਸੁਤ ਮੀਤ ਭ੍ਰਾਤ ਤੇ ਗੁਹਜੀ ਤਾ ਕੈ ਨਿਕਟਿ ਨ ਹੋਈ ਖਲੀਆ ॥੩॥
କେହି ନିଜ ପୁତ୍ର, ମିତ୍ର ଏବଂ ଭାଇ ଠାରୁ ଲୁଚାଇ ଏହାକୁ ରଖିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ଏହା ତାହାର ନିକଟରେ ମଧ୍ୟ ରହେ ନାହିଁ ||3||
ਹੋਇ ਅਉਧੂਤ ਬੈਠੇ ਲਾਇ ਤਾਰੀ ॥
ଯିଏ ଅବଧୂତ ବନି ସମାଧି ଲଗାଇ ବସିଥାଏ
ਜੋਗੀ ਜਤੀ ਪੰਡਿਤ ਬੀਚਾਰੀ ॥
ଯିଏ ଯୋଗୀ, ସନ୍ନ୍ୟାସୀ, ପଣ୍ଡିତ ଏବଂ ବିଚାରବାନ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ
ਗ੍ਰਿਹਿ ਮੜੀ ਮਸਾਣੀ ਬਨ ਮਹਿ ਬਸਤੇ ਊਠਿ ਤਿਨਾ ਕੈ ਲਾਗੀ ਪਲੀਆ ॥੪॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜ ଘର, ଶ୍ମଶାନ ଏବଂ ଜଙ୍ଗଲରେ ରହିଥାଏ, ଏହି ମାୟା ସେମାନଙ୍କ ପଛରେ ମଧ୍ୟ ଲାଗିଥାଏ||4||
ਕਾਟੇ ਬੰਧਨ ਠਾਕੁਰਿ ਜਾ ਕੇ ॥ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਬਸਿਓ ਜੀਅ ਤਾ ਕੈ ॥
ଯାହାର ବନ୍ଧନ ଠାକୁର କାଟି ଦେଇଛନ୍ତି, ତାହାର ହୃଦୟରେ ହରିନାମ ସ୍ଥାପିତ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਸਾਧਸੰਗਿ ਭਏ ਜਨ ਮੁਕਤੇ ਗਤਿ ਪਾਈ ਨਾਨਕ ਨਦਰਿ ਨਿਹਲੀਆ ॥੫॥੨॥੧੮॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସାଧୁ-ସଙ୍ଗତିରେ ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ଗତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ, ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୃପା-ଦୃଷ୍ଟିରୁ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାଏ||5||2||18||
ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ମାରୁ ମହଲା 5 ॥
ਸਿਮਰਹੁ ਏਕੁ ਨਿਰੰਜਨ ਸੋਊ ॥
କେବଳ ଏକ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସ୍ମରଣ କର,
ਜਾ ਤੇ ਬਿਰਥਾ ਜਾਤ ਨ ਕੋਊ ॥
ଯାହା ଠାରୁ କେହି ମଧ୍ୟ ଖାଲି ହାତରେ ଯାଏ ନାହିଁ,
ਮਾਤ ਗਰਭ ਮਹਿ ਜਿਨਿ ਪ੍ਰਤਿਪਾਰਿਆ ॥
ଯିଏ ମା’ର ଗର୍ଭରେ ପ୍ରତିପାଳନ କରିଛନ୍ତି,
ਜੀਉ ਪਿੰਡੁ ਦੇ ਸਾਜਿ ਸਵਾਰਿਆ ॥
ପ୍ରାଣ-ଶରୀର ଦେଇ ସୁନ୍ଦର ବନାଇଛନ୍ତି,
ਸੋਈ ਬਿਧਾਤਾ ਖਿਨੁ ਖਿਨੁ ਜਪੀਐ ॥ਜਿਸੁ ਸਿਮਰਤ ਅਵਗੁਣ ਸਭਿ ਢਕੀਐ ॥
ସେହି ବିଧାତାଙ୍କୁ ପ୍ରତି କ୍ଷଣରେ ଜପିବା ଉଚିତ, ଯାହାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିବା ଦ୍ଵାରା ସବୁ ଅବଗୁଣ ଚାଲିଯାଏ।
ਚਰਣ ਕਮਲ ਉਰ ਅੰਤਰਿ ਧਾਰਹੁ ॥
ନିଜ ଅନ୍ତର୍ମନରେ ତାହାଙ୍କ ଚରଣ ଧାରଣ କର,
ਬਿਖਿਆ ਬਨ ਤੇ ਜੀਉ ਉਧਾਰਹੁ ॥
ଆତ୍ମାକୁ ବିକାରର ଜଙ୍ଗଲରୁ ରକ୍ଷା କର।
ਕਰਣ ਪਲਾਹ ਮਿਟਹਿ ਬਿਲਲਾਟਾ ॥
କରୁଣା ପ୍ରଳାପ ଏବଂ ବିଳାପ ଦୂର ହୋଇଯାଏ,
ਜਪਿ ਗੋਵਿਦ ਭਰਮੁ ਭਉ ਫਾਟਾ ॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଭଜନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଭ୍ରମ-ଭୟ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਸਾਧਸੰਗਿ ਵਿਰਲਾ ਕੋ ਪਾਏ ॥ ਨਾਨਕੁ ਤਾ ਕੈ ਬਲਿ ਬਲਿ ਜਾਏ ॥੧॥
କେହି ବିରଳ ପୁରୁଷ ହିଁ ସାଧୁ-ସଂଗତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ ଏବଂ ନାନକ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଯାଆନ୍ତି||1||
ਰਾਮ ਨਾਮੁ ਮਨਿ ਤਨਿ ਆਧਾਰਾ ॥
ରାମ ନାମ ହିଁ ମନ-ତନର ଆଧାର ଅଟେ
ਜੋ ਸਿਮਰੈ ਤਿਸ ਕਾ ਨਿਸਤਾਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯିଏ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ, ତାହାର ମୁକ୍ତି ହୋଇଯାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਮਿਥਿਆ ਵਸਤੁ ਸਤਿ ਕਰਿ ਮਾਨੀ ॥ ਹਿਤੁ ਲਾਇਓ ਸਠ ਮੂੜ ਅਗਿਆਨੀ ॥
ମିଥ୍ୟା ବସ୍ତୁକୁ ଜୀବ ସତ୍ୟ ମାନି ନେଇଛି, ମୂର୍ଖ, ଅଜ୍ଞାନ ମାୟା ସହିତ ପ୍ରେମ ଲଗାଇଛି।
ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧ ਲੋਭ ਮਦ ਮਾਤਾ ॥
ସେ କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭର ନିଶାରେ ମସ୍ତ ରହିଥାଏ ଏବଂ
ਕਉਡੀ ਬਦਲੈ ਜਨਮੁ ਗਵਾਤਾ ॥
କଉଡି ବଦଳରେ ନିଜର ଦୁର୍ଲଭ ଜୀବନ ବ୍ୟର୍ଥରେ ହରାଇ ଥାଏ।
ਅਪਨਾ ਛੋਡਿ ਪਰਾਇਐ ਰਾਤਾ ॥
ସେ ନିଜ ଧନ ଛାଡି ପରଧନରେ ଲିପ୍ତ ରହିଥାଏ।
ਮਾਇਆ ਮਦ ਮਨ ਤਨ ਸੰਗਿ ਜਾਤਾ ॥
ମାୟାର ନିଶାରେ ମନ-ତନକୁ ସାଥି ହିଁ ଭବିଥାଏ।
ਤ੍ਰਿਸਨ ਨ ਬੂਝੈ ਕਰਤ ਕਲੋਲਾ ॥
ତାହାର ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟେ ନାହିଁ ଏବଂ ଆନନ୍ଦରେ ମଗ୍ନ ରହିଥାଏ।
ਊਣੀ ਆਸ ਮਿਥਿਆ ਸਭਿ ਬੋਲਾ ॥
ତାହାର ଆଶା ବ୍ୟର୍ଥ ଅଟେ ଆଉ ସବୁ ବଚନ ମିଥ୍ୟା ଅଟେ।
ਆਵਤ ਇਕੇਲਾ ਜਾਤ ਇਕੇਲਾ ॥
ସେ ଏକାକୀ ଆସିଥାଏ ଆଉ ଏକାକୀ ଚାଲିଯାଏ।