Page 842
ਤੂ ਸੁਖਦਾਤਾ ਲੈਹਿ ਮਿਲਾਇ ॥
ତୁ ସୁଖଦାତା ଅଟୁ ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳନ କରାଉ।
ਏਕਸ ਤੇ ਦੂਜਾ ਨਾਹੀ ਕੋਇ ॥
ଏକ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ବିନା ଅନ୍ୟ କେହି ନାହାନ୍ତି।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਬੂਝੈ ਸੋਝੀ ਹੋਇ ॥੯॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ହିଁ ଏହି ତଥ୍ୟକୁ ବୁଝିଥାଏ ଆଉ ତାହାକୁ ଏହି ବିଷୟରେ ଜ୍ଞାନ ହୋଇଯାଏ॥9॥
ਪੰਦ੍ਰਹ ਥਿਤੀ ਤੈ ਸਤ ਵਾਰ ॥
ଯେପରି ପନ୍ଦର ତିଥି, ସାତ ବାର,
ਮਾਹਾ ਰੁਤੀ ਆਵਹਿ ਵਾਰ ਵਾਰ ॥ ਦਿਨਸੁ ਰੈਣਿ ਤਿਵੈ ਸੰਸਾਰੁ ॥
ବାର ମାସ, ଛଅ ଋତୁ ଆଉ ଦିନ ରାତି ପୁନଃ ପୁନଃ ଆସିଥାଏ, ସେପରି ହିଁ ଏହି ସଂସାର ଅଟେ।
ਆਵਾ ਗਉਣੁ ਕੀਆ ਕਰਤਾਰਿ ॥
କର୍ତ୍ତା ଜୀବ ପାଇଁ ଜନ୍ମ-ମରଣ ବନାଇଛନ୍ତି।
ਨਿਹਚਲੁ ਸਾਚੁ ਰਹਿਆ ਕਲ ਧਾਰਿ ॥
ସେ ସର୍ବଦା ଶାଶ୍ଵତ, ନିଶ୍ଚଳ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ତାହାଙ୍କ ଶକ୍ତି ଭରପୁର ଅଟେ।
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਬੂਝੈ ਕੋ ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰਿ ॥੧੦॥੧॥
ହେ ନାନକ! କେହି ଗୁରୁମୁଖୀ ହିଁ ଶବ୍ଦର ଚିନ୍ତନ ଦ୍ଵାରା ଏହି ତଥ୍ୟକୁ ବୁଝିଥାଏ॥10॥1॥
ਬਿਲਾਵਲੁ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ବିଲାବଲୁ ମହଲା 3 ॥
ਆਦਿ ਪੁਰਖੁ ਆਪੇ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਸਾਜੇ ॥
ଆଦିପୁରୁଷ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସୃଷ୍ଟି ରଚନା କରିଥାନ୍ତି ଆଉ
ਜੀਅ ਜੰਤ ਮਾਇਆ ਮੋਹਿ ਪਾਜੇ ॥
ସବୁ ଜୀବଙ୍କୁ ସେ ମାୟା-ମୋହରେ ଲଗାଇଛନ୍ତି।
ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਪਰਪੰਚਿ ਲਾਗੇ ॥
ଦୈତ୍ୟଭାବ ଦ୍ଵାରା ଜୀବ ଜଗତର ପ୍ରବଞ୍ଚନାରେ ଲାଗି ରହିଥାଏ।
ਆਵਹਿ ਜਾਵਹਿ ਮਰਹਿ ਅਭਾਗੇ ॥
ଏହିପରି ଭାଗ୍ୟହୀନ ଜୀବ ଜଗତକୁ ଆସିଥାଏ ଓ ଏଠାରୁ ଯାଇଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰਿ ਭੇਟਿਐ ਸੋਝੀ ਪਾਇ ॥
କିନ୍ତୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ସାକ୍ଷାତ ହେବା ଦ୍ଵାରା ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ ଆଉ
ਪਰਪੰਚੁ ਚੂਕੈ ਸਚਿ ਸਮਾਇ ॥੧॥
ଜୀବ ଜଗତର ମାୟାରୁ ଦୂରରେ ରହି ସତ୍ୟରେ ବିଲୀନ ହୋଇଯାଏ॥1॥
ਜਾ ਕੈ ਮਸਤਕਿ ਲਿਖਿਆ ਲੇਖੁ ॥
ଯାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ଲେଖା ହୋଇଥାଏ,
ਤਾ ਕੈ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਪ੍ਰਭੁ ਏਕੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତାହାଙ୍କ ମନରେ ଏକ ପ୍ରଭୁ ବାସ କରିଛନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਉਪਾਇ ਆਪੇ ਸਭੁ ਵੇਖੈ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ ସୃଷ୍ଟିକୁ ଜାତ କରି ତୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସବୁଙ୍କ ପାଳନ କରୁ।
ਕੋਇ ਨ ਮੇਟੈ ਤੇਰੈ ਲੇਖੈ ॥
ତୋର ବିଧାନକୁ କେହି ମଧ୍ୟ ଦୂର କରିପାରେ ନାହିଁ।
ਸਿਧ ਸਾਧਿਕ ਜੇ ਕੋ ਕਹੈ ਕਹਾਏ ॥
ଯଦି କେହି ନିଜକୁ ବଡ ସିଦ୍ଧ ବା ସାଧକ କହିଥାଏ ଅଥବା କୁହାଇଥାଏ,
ਭਰਮੇ ਭੂਲਾ ਆਵੈ ਜਾਏ ॥
ସେ ମଧ୍ୟ ଭ୍ରମରେ ଭୁଲି ଜନ୍ମ ହୋଇ ମୃତ୍ୟୁ ବରଣ କରିଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵੈ ਸੋ ਜਨੁ ਬੂਝੈ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ, ତାହାକୁ ଜ୍ଞାନ ହୋଇଯାଏ।
ਹਉਮੈ ਮਾਰੇ ਤਾ ਦਰੁ ਸੂਝੈ ॥੨॥
ଯଦି ସେ ଅହଂତ୍ଵକୁ ସମାପ୍ତ କରିଦିଏ, ତାହାକୁ ନିଜ ଦ୍ଵାରର ଜ୍ଞାନ ମିଳିଯାଏ॥2॥
ਏਕਸੁ ਤੇ ਸਭੁ ਦੂਜਾ ਹੂਆ ॥
ଗୋଟିଏ God ଶ୍ବରଙ୍କଠାରୁ ଏହି ସମସ୍ତ ଜିନିଷ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଛି |
ਏਕੋ ਵਰਤੈ ਅਵਰੁ ਨ ਬੀਆ ॥
ଏକ ହିଁ ସର୍ବ ବ୍ୟାପକ ଅଟନ୍ତି, ଆଉ କେହି ନାହାନ୍ତି।
ਦੂਜੇ ਤੇ ਜੇ ਏਕੋ ਜਾਣੈ ॥
ଯଦି କେହି ଅନ୍ୟ ସ୍ଥାନ ତ୍ୟାଗ କରି ଏକ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ଜାଣି ନିଏ,
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਹਰਿ ਦਰਿ ਨੀਸਾਣੈ ॥
ସେ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ତାହାଙ୍କ ଦ୍ଵାରରେ ସ୍ବୀକୃତି ନେଇ ପହଞ୍ଚି ଯାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਭੇਟੇ ਤਾ ਏਕੋ ਪਾਏ ॥
ଯଦି ସଦଗୁରୁ ମିଳିଯାନ୍ତି, ଇଶ୍ଵର ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାନ୍ତି ଏବଂ
ਵਿਚਹੁ ਦੂਜਾ ਠਾਕਿ ਰਹਾਏ ॥੩॥
ମନରେ ଦୈତ୍ୟଭାବକୁ ବନ୍ଦ କରାଯାଇ ପାରିବ॥3॥
ਜਿਸ ਦਾ ਸਾਹਿਬੁ ਡਾਢਾ ਹੋਇ ॥
ଯାହାର ମାଲିକ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଅଟନ୍ତି,
ਤਿਸ ਨੋ ਮਾਰਿ ਨ ਸਾਕੈ ਕੋਇ ॥
ତାହାକୁ କେହି ମାରିପାରେ ନାହିଁ।
ਸਾਹਿਬ ਕੀ ਸੇਵਕੁ ਰਹੈ ਸਰਣਾਈ ॥
ସେହି ସେବକ ନିଜ ମାଲିକଙ୍କ ଶରଣରେ ପଡି ରହିଥାଏ ଏବଂ
ਆਪੇ ਬਖਸੇ ਦੇ ਵਡਿਆਈ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସେବକକୁ ବଡିମା ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି।
ਤਿਸ ਤੇ ਊਪਰਿ ਨਾਹੀ ਕੋਇ ॥
ମାଲିକଙ୍କ ଠାରୁ ଆଉ କେହି ବଡ ନାହାନ୍ତି।
ਕਉਣੁ ਡਰੈ ਡਰੁ ਕਿਸ ਕਾ ਹੋਇ ॥੪॥
କିଏ ଡରିଥାଏ? ତାହାକୁ କାହର ଭୟ?॥4॥
ਗੁਰਮਤੀ ਸਾਂਤਿ ਵਸੈ ਸਰੀਰ ॥
ଗୁରୁ ଉପଦେଶ ଅନୁସାରେ ରହିବା ଦ୍ଵାରା ଶରୀରରେ ଶାନ୍ତି ଜାତ ହୋଇଯାଏ।
ਸਬਦੁ ਚੀਨ੍ਹ੍ਹਿ ਫਿਰਿ ਲਗੈ ਨ ਪੀਰ ॥
ଶବ୍ଦକୁ ଜାଣି ଯାଅ, ପୁଣି କୌଣସି ପୀଡା ଲାଗିବ ନାହିଁ।
ਆਵੈ ਨ ਜਾਇ ਨਾ ਦੁਖੁ ਪਾਏ ॥
ସେ ଜନ୍ମ-ମରଣରୁ ବର୍ତ୍ତି ଯାଇଥାଏ ଏବଂ ତାହାକୁ କୌଣସି ଦୁଃଖ ଲାଗେ ନାହିଁ।
ਨਾਮੇ ਰਾਤੇ ਸਹਜਿ ਸਮਾਏ ॥
ନାମରେ ଲୀନ ହୋଇ ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ରହିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਵੇਖੈ ਹਦੂਰਿ ॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁମୁଖୀ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ନିଜ ନିକଟରେ ହିଁ ଦେଖିଥାଏ।
ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਭੁ ਸਦ ਰਹਿਆ ਭਰਪੂਰਿ ॥੫॥
ସତ୍ୟ ଏହା ଯେ ମୋର ପ୍ରଭୁ ସର୍ବଦା ସର୍ବ ବ୍ୟାପକ ଅଟନ୍ତି॥5॥
ਇਕਿ ਸੇਵਕ ਇਕਿ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਏ ॥
କେହି ସେବକ ହୋଇଥାଏ ଆଉ କେହି ଭ୍ରମରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ।
ਆਪੇ ਕਰੇ ਹਰਿ ਆਪਿ ਕਰਾਏ ॥
ଇଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସବୁ କରିଥାନ୍ତି ଆଉ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਏਕੋ ਵਰਤੈ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥
ପରମାତ୍ମା ସବୁଠାରେ ବ୍ୟାପ୍ତ ଅଛନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ବିନା ଆଉ କେହି ନାହାନ୍ତି।
ਮਨਿ ਰੋਸੁ ਕੀਜੈ ਜੇ ਦੂਜਾ ਹੋਇ ॥
ମନକୁ ବିରୋଧ କର ଯଦି ଅନ୍ୟ କେହି ଅଛନ୍ତି।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵੇ ਕਰਣੀ ਸਾਰੀ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା ହିଁ ଉତ୍ତମ ଆଚରଣ ଅଟେ।
ਦਰਿ ਸਾਚੈ ਸਾਚੇ ਵੀਚਾਰੀ ॥੬॥
ସତ୍ୟର ଦରବାରରେ ଏମାନଙ୍କୁ ସତ୍ୟବାଦୀ ମାନାଯାଏ॥6॥
ਥਿਤੀ ਵਾਰ ਸਭਿ ਸਬਦਿ ਸੁਹਾਏ ॥
ସବୁ ତିଥି ଓ ବାର ଶବ୍ଦରେ ହିଁ ସୁନ୍ଦର ଲାଗିଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵੇ ਤਾ ਫਲੁ ਪਾਏ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିବା ଦ୍ଵାରା ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਥਿਤੀ ਵਾਰ ਸਭਿ ਆਵਹਿ ਜਾਹਿ ॥
ସେହି ତିଥି ଓ ବାର ଆସିଥାଏ ଓ ଯାଇଥାଏ।
ਗੁਰ ਸਬਦੁ ਨਿਹਚਲੁ ਸਦਾ ਸਚਿ ਸਮਾਹਿ ॥
କିନ୍ତୁ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ଜୀବ ନିଶ୍ଚଳ ହୋଇ ସତ୍ୟରେ ହିଁ ବିଲୀନ ହୋଇଯାଏ।
ਥਿਤੀ ਵਾਰ ਤਾ ਜਾ ਸਚਿ ਰਾਤੇ ॥
ତିଥି ଓ ବାର ସବୁ ଶୁଭ ହୋଇଥାଏ, ଯେତେବେଳେ ଜୀବ ସତ୍ୟରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਸਭਿ ਭਰਮਹਿ ਕਾਚੇ ॥੭॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ବିନା ସବୁ ନଶ୍ଵର ଜୀବ ଯୋନିରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାନ୍ତି॥7॥
ਮਨਮੁਖ ਮਰਹਿ ਮਰਿ ਬਿਗਤੀ ਜਾਹਿ ॥
ଯେତେବେଳେ ମନମୁଖୀ ଜୀବ ମରିଥାଏ, ତାହାର ମୁକ୍ତି ହୁଏନାହିଁ।
ਏਕੁ ਨ ਚੇਤਹਿ ਦੂਜੈ ਲੋਭਾਹਿ ॥
ସେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରେ ନାହିଁ, ଏଣୁ ଦୈତ୍ୟଭାବରେ ଫସି ରହିଥାଏ।
ਅਚੇਤ ਪਿੰਡੀ ਅਗਿਆਨ ਅੰਧਾਰੁ ॥
ଚେତନହୀନ ଜୀବ ଠାରେ ଅଜ୍ଞାନର ଅନ୍ଧକାର ରହିଥାଏ।
ਬਿਨੁ ਸਬਦੈ ਕਿਉ ਪਾਏ ਪਾਰੁ ॥
ଶବ୍ଦ ବିନା ସେ କିପରି ପାର ହୋଇ ପାରିବ?
ਆਪਿ ਉਪਾਏ ਉਪਾਵਣਹਾਰੁ ॥
ପରମାତ୍ମା ହିଁ ସବୁକିଛି ଜାତ କରିଛନ୍ତି,
ਆਪੇ ਕੀਤੋਨੁ ਗੁਰ ਵੀਚਾਰੁ ॥੮॥
ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଜ୍ଞାନ ରଚନା କରିଛନ୍ତି॥8॥
ਬਹੁਤੇ ਭੇਖ ਕਰਹਿ ਭੇਖਧਾਰੀ ॥
ଅନେକ ଧାର୍ମିକ ବେଶ ଧାରଣ କରିଥାନ୍ତି।
ਭਵਿ ਭਵਿ ਭਰਮਹਿ ਕਾਚੀ ਸਾਰੀ ॥
ସେମାନେ କଚ୍ଚା ପଶା ଭଳି ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାନ୍ତି।
ਐਥੈ ਸੁਖੁ ਨ ਆਗੈ ਹੋਇ ॥
ସେମାନଙ୍କୁ ନା ଇହଲୋକରେ ସୁଖ ମିଳିଥାଏ ଆଉ ନା ପରଲୋକରେ ସୁଖ ଉପଲବ୍ଧ ହୋଇଥାଏ।